Mijn ontdekking dat ik ADD heb kwam uiteraard niet zomaar uit de lucht vallen. Het was de spiegel die mijn dochter me voorhield, onbewust, in haar eigen manier van denken, doen en voelen. De herkenning was confronterend en verhelderend tegelijk. Hoe kon het dat ik dit bij mezelf nooit eerder had gezien, terwijl de tekenen er altijd zijn geweest?
De laatste tijd vallen puzzelstukjes uit mijn verleden op hun plek. Ik begrijp nu waarom ik me soms zo verloren en onbegrepen voelde, waarom mijn reacties niet altijd strookten met wat ik werkelijk wilde. Maar deze inzichten brengen niet alleen opluchting, ze brengen ook angst. Angst voor mijn dochter. Heeft ze dit door mij? Heeft zij dezelfde strijd te voeren die ik zo lang niet begreep?
Het schuldgevoel dat door mijn hart trekt voelde bij de ontdekking best zwaar. Ik wil haar beschermen, haar behoeden voor de verwarring en frustratie die ik in mijn eigen leven heb ervaren.
Maar ik ben ook bang: wat als ze zich herkent in wat ik deel? Wat als mijn woorden haar pijn doen in plaats van helpen? Terwijl ik eigenlijk het tegenovergestelde wil: ik wil haar steunen en anderen helpen. Ik wil een taboe doorbreken, het stigma rond ADD – zeker bij vrouwen en moeders – de wereld uit helpen.
Maar tegelijkertijd worstelde ik ook met de vraag: gaat zij het willen dat ik dit deel? Is mijn verhaal ook haar verhaal? Waar ligt de grens tussen mijn eigen helingsproces en haar recht op privacy?
🔆Het verlangen om te helpen, niet te kwetsen.
Mijn grootste angst was dat ik mijn dochter zou negeren door zo gefocust te zijn op mijn eigen ontdekkingen. Ik wilde haar absoluut niet herleiden tot een spiegel van mijn eigen proces. Ze is zoveel meer dan dat. Ze is haar eigen unieke persoon met haar eigen ervaringen en gevoelens. Daarom wilde ik dit voorzichtig en bewust aanpakken. Ik wil haar betrekken in mijn proces en ervoor zorgen dat ze zich gehoord en begrepen voelt, zonder dat ze zich verplicht voelt om haar eigen verhaal al te delen.
🔆Het taboe doorbreken.
Mijn verlangen om anderen te helpen, om andere mama's en vrouwen te laten weten dat ze niet alleen zijn, is groot. Te lang heb ik in verwarring geleefd, niet wetende waarom ik reageerde zoals ik deed. ADD was iets wat ik vooral associeerde met rusteloze jongens. Wist ik veel! Maar nu ik mijn eigen diagnose heb leren omarmen, wil ik het stigma doorbreken. Ik wil laten zien dat ADD niet alleen een 'schoolprobleem' is, maar iets dat doorwerkt in ons volwassen leven, in onze relaties, in het ouderschap.
Toch bleef de vraag: hoe kan ik dit doen zonder mijn dochter te schaden? Hoe kan ik open zijn over mijn eigen proces zonder haar verhaal over te nemen? Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Door open, eerlijk en vooral voorzichtig te zijn. Door haar altijd centraal te stellen in mijn gedachten en haar te betrekken in de keuzes die ik maak.
🔆Het pad naar heling en verbinding.
Dit is geen gemakkelijk proces. Het vraagt om open gesprekken, kwetsbaarheid en de bereidheid om soms fouten te maken. Maar ik geloof dat dit pad naar heling ook een pad naar verbinding is. Niet alleen tussen mij en mijn dochter, maar ook tussen mij en andere mama's die hetzelfde meemaken.
Wat ik in dit proces steeds meer leer, is dat ik het niet voor haar kan oplossen. Hoe graag ik haar ook wil beschermen, dit is haar pad. Haar uitdagingen, haar groei. Het enige wat ik echt kan doen, is er onvoorwaardelijk voor haar zijn. Luisteren wanneer ze deelt, haar ruimte geven wanneer ze dat nodig heeft, en haar vertrouwen dat ze haar eigen weg zal vinden.
Het is een oefening in loslaten, in vertrouwen hebben dat zij net zoveel kracht en veerkracht in zich draagt als ik ooit heb gevonden. Ik hoef niet elke hobbel voor haar weg te nemen, maar ik kan wel naast haar lopen. Haar pad is van haar, en mijn taak als moeder is haar liefdevol te ondersteunen, niet te sturen.
We hoeven deze weg niet alleen te bewandelen. En ik hoop dat door mijn verhaal te delen, ik anderen kan laten zien dat er altijd hoop is, altijd groei, altijd liefde – zelfs in de momenten van verwarring en angst.
0 Comments