De schoonheid van groeipijnen: de weg naar mezelf
Vanuit mijn eigen pad heb ik ervaren dat elke stap buiten mijn comfortzone gepaard ging met groeipijnen. Niet de fysieke pijn die ik ken uit mijn kindertijd, maar de innerlijke, onzichtbare pijn die ik voel wanneer ik uit mijn oude vel barst. Een pijn die ik zou kunnen verwarren met weerstand, maar die eigenlijk niets anders is dan een uitnodiging van het leven om te groeien.
Wanneer groei pijn doet
Groeipijnen komen precies op het moment dat ik het oude loslaat, maar het nieuwe nog niet helemaal zichtbaar is. Het is dat niemandsland waarin ik niet meer ben wie ik was, maar ook nog niet weet wie ik aan het worden ben. Het is het wringen van oude patronen die niet meer passen, het verlangen naar vrijheid terwijl ik nog in de veiligheid van het vertrouwde wil blijven.
Ik herken het uit zoveel momenten op mijn pad.
Toen ik voor het eerst besloot om mijn waarheid te gaan delen in mijn blogs.
Toen ik aan mijn inspiratie avonden begon.
Toen ik mij uitsprak over mijn ADD, wat uiteindelijk ADHD blijkt te zijn.
Telkens voelde ik die ongemakkelijke spanning in mijn lijf. De twijfel. De angst om te falen. De stemmetjes die vroegen: Wie denk je wel dat je bent?
Maar wat ik intussen heb geleerd, is dat net die spanning het teken is dat ik op de juiste weg ben.
Groei vraagt moed
Het oude loslaten voelt als sterven. Het is afscheid nemen van stukken van mezelf die me jarenlang hebben beschermd, maar me nu tegenhouden om te worden wie ik diep vanbinnen al ben. Die groeipijnen zijn geen straf… ze zijn het bewijs dat ik het innerlijke werk doe.
Groei vraagt moed. Moed om door de angst heen te gaan. Moed om te voelen wat gevoeld wil worden. Moed om mezelf opnieuw uit te vinden, zelfs als ik nog geen idee heb wat er aan de andere kant op me wacht.
De paradox van groeipijn
Wat ik zelf nog elke dag leer, is dat ik pas echt door mijn groeipijnen heen kom door ze niet te bevechten, maar door ze te omarmen.
Wat als die onrust in mijn buik geen teken is dat ik moet stoppen, maar een teken dat ik dichter bij mezelf kom?
Wat als dat gevoel van kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist de poort naar mijn ware kracht?
De paradox is dat hoe meer ik bereid ben de pijn toe te laten, hoe zachter hij wordt.
Hoe meer ik hem omarm, hoe sneller hij me naar het volgende niveau brengt.
De beloning
Wat aan de andere kant van groeipijn ligt, is iets waar ik steeds meer van mag proeven:
Zelfliefde.
Vrijheid.
Zelfvertrouwen.
Overvloed.
Het gevoel dat ik eindelijk thuiskom bij mezelf.
Elke keer als ik door een laag van groeipijn heen ben gegaan, voel ik dat mijn innerlijke wereld ruimer is geworden. Alsof er meer ademruimte in mezelf ontstaat. Alsof het leven telkens opnieuw bevestigt: Dit is wie je altijd al was… je hebt het alleen opnieuw moeten ontdekken.
Als ik nu terugkijk op mijn pad, besef ik dat mijn grootste groei altijd gepaard ging met de diepste groeipijnen. Maar ik zou geen enkele stap willen overslaan. Het zijn precies die momenten geweest waarin ik het gevoel had dat ik zou breken, die me uiteindelijk dichter bij mijn eigen kracht brachten.
Misschien zit jij nu midden in zo’n groeipijn. Misschien voelt alles zwaar en chaotisch.
Maar weet dat je precies daar hoort te zijn.
Het universum breekt je nooit af zonder je op te bouwen in iets groters.
Groeipijn is geen eindpunt. Het is de weg naar mezelf.
En dat, ja dat ben je zo ontzettend waard!!
Wil jij jouw groeipijnen onder de loep nemen, dieper kijken wat ze jou willen brengen. Contacteer mij, en we boeken een intake gesprek in.
Dit is wat Abraham Hicks zou zeggen:
“You cannot fix someone else’s vibration by lowering your own.”
opgeven of doorgaan?
Ik kan niet ontsnappen aan wie ik ben, maar ik kan leren om mezelf volledig te omarmen wie ik mag zijn.
En dat is waar mijn kracht ligt.
De klop die ik wist dat ging komen
Soms weet je dat iets onvermijdelijk is. Je voelt het aankomen, diep vanbinnen. Maar ergens blijf je hopen dat het je toch niet zal raken. Dat je net op tijd wegduikt, dat je er misschien aan ontsnapt. Ik wist dat deze klap zou komen. Maar toch kwam hij harder aan dan verwacht.
Lange tijd dacht ik dat het ADD was. Ik herkende mezelf in de verhalen, in de kenmerken. Maar na nog meer verdiepen in het lezen, podcasts beluisteren, verdiepen in elke vezel van wie ik ben, besefte ik: het is ADHD. En eindelijk had ik de moed om het uit te spreken.
En dat was misschien wel de grootste verrassing. Want ADHD? Dat waren toch die druktemakers? De mensen die geen seconde stilzitten, altijd luid, altijd aanwezig? Ik zag mezelf niet zo. Ik was niet dat stuiterende kind in de klas. Ik was het meisje dat stilletjes wegdroomde, zich opsloot in haar hoofd, zich verstopte achter haar masker. Maar toen ik verder keek, begreep ik het pas echt.
ADHD is niet alleen hyperactiviteit in gedrag.
Soms is het hyperactiviteit in gedachten.
Een storm in je hoofd die nooit gaat liggen. Om letterlijk zot van te worden.
Na heel wat wikken en wegen stapte ik eindelijk naar de huisarts met een brok in mijn keel.
De angst om niet geloofd te worden. De vrees om raar bekeken te worden. Wat als ze dacht dat ik me aanstelde? Wat als ik het verkeerd had?
Maar toen het hoge woord eruit was, voelde ik de eerste opluchting.
Ze luisterde en knikte. Wat moedig van jou.
Huilend zei ik dat ik al veel langer wilde komen, maar dat angst me tegenhield.
Die avond bij de dokter was alsof ik mezelf voor het eerst echt zag.
Alsof een last van mijn schouders viel. Het was niet zomaar chaos luiheid gebrek aan discipline. Dit was iets wat mij mijn hele leven had gevormd. Wat ik altijd gevoeld had, maar nooit begreep.
En toen kwam de klop.
Geniepig, zoals ik al vreesde.
Maar nu had het echt de naam. ADHD. En dat besef sloeg in als een mokerslag.
Leeggetrokken en onzichtbaar
De voorbije weken waren loodzwaar. Ik voelde me leeggetrokken, zonder energie. Alsof alles wat ik had, op was. Huilen achter gesloten deuren, om daarna de tranen weg te vegen en sterk te zijn. Want dat is wat ik altijd doe. Sterk zijn. Doorgaan. Mijn hoofd boven water houden terwijl heel mijn wezen schreeuwde om gezien te worden.
Niemand zag de strijd die zich in mij afspeelde. Hoe ik mezelf staande hield terwijl de storm in mijn hoofd geen seconde ging liggen. Hoe het besef van alles wat ik jarenlang onbewust had verdrongen, met volle kracht binnenkwam. Het was alsof ik een film terugspoelde van mijn eigen leven, en ineens begreep wat ik nooit eerder zag.
Het rouwproces
Rouwen? Ja, ook dit is rouwen. Rouwen om het beeld dat ik van mezelf had. Of misschien rouw ik om de persoon die ik dacht te moeten zijn, terwijl ik eigenlijk al die tijd iemand anders was.
De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Plots begreep ik waarom ik bepaalde dingen deed. Waarom ik zo lang vocht tegen mezelf, zonder te weten wie mijn tegenstander was. Waarom ik soms keuzes maakte en me er dagenlang slecht over voelde. Waarom mijn hoofd nooit rust vond.
De ontdekking van de kloof tussen weten en doen
In eerste instantie was ik zo verlicht dat ik eindelijk wist wat er aan de hand was. Het voelde als een doorbraak, een antwoord op zoveel vragen die ik al die jaren had. Maar weten en doen, dat is een hemelsbreed verschil. Ik dacht dat ik het nu wel begreep, dat ik nu alles onder controle had. Maar in plaats van rust vond ik mezelf onbewust over mijn grenzen heen gaan. Ik vluchtte. Niet fysiek, maar in mijn hoofd. En die vlucht, dat was mijn manier om om te gaan met alles wat ik nu begreep. Maar door mijn grenzen te negeren, voelde ik me meer uitgeput dan ooit. Ik leerde dat het niet genoeg is om te weten wat je hebt; het is de kunst van het er mee leren leven die de echte uitdaging is.
En dan komt het moment van aanvaarding.
Ik dacht dat dit eenvoudig zou zijn. Nu ik het juist weet, is het toch gewoon zo? Maar het bleek moeilijker dan ik had verwacht. Het eeuwige gevecht in mijn hoofd kreeg een nieuwe naam.
ADHD is niet wie ik ben, het is wat ik heb.
De keuze
En nu? Nu heb ik een keuze.
Opgeven? Of er voluit voor gaan?
Hoe dan ook, beide paden zijn moeilijk. Maar ik kies ervoor om deze weg te bewandelen, om te leren, om te groeien. Niet alleen voor mezelf, maar ook om anderen te helpen. Want als er een ding is dat ik zeker weet, dan is het dit: een brein dat anders werkt, is niet minder waardevol. Integendeel.
Mijn grootste overwinning
Het durven uitspreken. Het accepteren. Het mezelf de kans geven om te leren omgaan met wie ik werkelijk ben. Dit is geen eindpunt, het is een begin. Een begin naar een leven waarin ik niet langer vecht tegen mezelf, maar samenwerk met mijn brein. Een leven waarin ik mijn unieke kracht omarm.
Voor iedereen die worstelt met zijn of haar eigen brein, voor iedereen die zich anders voelt, voor iedereen die denkt dat ze moeten passen in een mal die niet voor hen gemaakt is: jij bent waardevol. Niet ondanks je anders-zijn, maar dankzij je anders-zijn.
Als coach/therapeut is het voor mij ontzettend belangrijk om mezelf kwetsbaar op te stellen. Ook wij, als begeleiders, hebben onze eigen uitdagingen en blijven door het leven groeien. Dit is wat het betekent om mens te zijn: niet perfect, maar wel authentiek. Mijn eigen reis met ADHD is daar een bewijs van. Het herinnert me eraan dat het ok is om niet alles te weten, niet alles perfect te doen en te blijven leren, zowel voor mezelf als voor de mensen die ik mag begeleiden. Het maakt mij alleen maar beter in het ondersteunen van anderen, omdat ik niet alleen coach, maar ook mens ben. En dat maakt het pad van heling en zelfontwikkeling zoveel rijker.
“De wandeling die ik gisteren maakte met mijn hartsvriendin was er weer één die diep resoneren zal in mijn hart. We kunnen uren praten, maar het is niet alleen het gesprek dat deze momenten zo bijzonder maakt. Het is de onuitgesproken verbondenheid die we delen, een soort van stilte die luider is dan woorden. Het is alsof we dezelfde taal spreken, een taal die niet in zinnen is gevangen, maar in gevoelens, blikken, en het ritme van ons samenzijn.
Tijdens onze wandeling vloog een reiger tussen de bomen, zijn vleugels spreidend als een symbool van vrijheid en kracht. Kort daarna fladderde een roodborstje langs ons pad, licht en vreugdevol. Voor mij zijn dit geen toevalligheden. Ze voelen als bevestigingen van de diepe harmonie die we samen ervaren, alsof de natuur zelf haar zegen geeft over de vriendschap die we koesteren. Het was alsof de wereld even stil stond om deze speciale momenten met ons te delen.
Na de wandeling besloten we samen iets te drinken. We genoten van een pannenkoek met appel – een eenvoudige, maar krachtige manier om de verbinding te vieren. In dat kleine café, met de geur van versgebakken lekkernijen om ons heen, voelde ik opnieuw hoe het leven zijn mooiste momenten schenkt in de puurheid van vriendschap en gedeelde tijd.
Deze wandeling was welgekomen, na toch wel een intense periode die ik mocht beleven, een periode die me nog dichter bij mezelf bracht. Daarover meer in mijn volgende blog.
Heb jij ook zo’n vriendin die er onvoorwaardelijk voor je is? Koester deze mensen. Ze zijn de grootste rijkdom die je doen opleven, opvangen wanneer je je verloren voelt, samen met je huilt en nog harder juicht dan jijzelf wanneer succes je toelacht. Er zijn van die mensen in je leven die alles mooier maken, die je diep raken zonder dat het altijd woorden nodig heeft. Mijn hartsvriendin is er zo één.”
Ken je dat, tranen van geluk? Dat pure moment waarop emoties je overspoelen, en je hart overloopt van liefde? Gisteravond stroomden die tranen rijkelijk bij mij. Mijn hart voelt vol, vol van dankbaarheid en vervulling.
Het is alsof ik eindelijk ademhaal na een lang, intens jaar.
Wayne Dyer zei het ooit zo krachtig: "Als je de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt."
Ik ben een enorme fan van hem, en deze woorden resoneerden diep in mij, zeker in de afgelopen dagen.
Op de ochtend van de 24e stelde ik mijn intentie: ik zou die avond niets posten en helemaal in het nu blijven. Mijn aandacht richten op wat er is in plaats van te blijven hangen in wat was.
Dat betekent niet dat je vergeet – verre van dat. Het is het omarmen van een andere manier van zijn. Zoals Wayne Dyer zo mooi aanreikt in zijn prachtige quote; "Als je de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt." Dáár ligt de sleutel.
Ik genoot van ieder moment. De hapjes, de drankjes, de gesprekjes, het jaarlijkse pakjespel. De attenties, de warmte, de knuffels, de mooie woorden, de aandacht, de genegenheid, de dankbaarheid, de kirrende poes die zichtbaar gelukkig was... Alles voelde intens, en alles voelde goed.
Wat het voor mij extra bijzonder maakte, was het zien van mijn mama, die genoot van het moment met haar vriend aan haar zijde. Het was zo mooi om te zien hoe zij haar eigen vreugde ervoer, omringd door de liefde van haar dierbaren. En daarnaast was daar ook mijn lievelingstante, die zichtbaar aangedaan was door de warmte die ze mocht ontvangen. De liefde en verbondenheid die we op dat moment deelden, was onmiskenbaar voelbaar voor iedereen.
Het voorbije jaar was niets minder dan een rollercoaster. Een storm van emoties waarin ik meer dan eens aan opgeven dacht. Het licht leek soms ongrijpbaar, de moed zakte diep in mijn schoenen, en mijn geloof in betere dagen voelde ver weg. Er waren nachten vol tranen, dagen waarop ik bijna bezweek onder de zwaarte.
Maar toch... ik bleef doorgaan. En telkens ik dacht dat ik niet meer kon, keek ik naar mijn dochters. Zij zijn mijn grootste drijfveer, mijn zonnestralen op donkere dagen.
Ze zeggen wel eens: een moeder vecht als een leeuw voor haar welpen. Dat is precies hoe ik het voelde. Want de kracht die het moederschap met zich meebrengt, is onbeschrijflijk. Maar tegelijkertijd wist ik: dit zware parcours moet ik ook voor mezelf doorlopen. Want als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik dan een sterke basis bieden voor hen?
Het klinkt misschien egoïstisch, jezelf op de eerste plaats zetten. Maar dat is het niet. Het is noodzakelijk. Het doorbreken van patronen – oude, diepgewortelde overtuigingen en angsten – vraagt lef, moed en doorzettingsvermogen. En precies dát heb ik gedaan. Ik durf vandaag voluit zeggen: ik ben trots op mezelf.
Mijn dochters verdienen het om niet te struikelen over de stenen die ik kan opruimen. Het is aan mij om naar mijn schaduwkanten te kijken, mijn wonden te helen, en mijn kracht terug te vinden. En hoewel het soms pittig was, is het alles waard geweest.
Uitdagingen zullen altijd blijven komen, dat hoort bij het leven. Maar ik zie ze nu anders. Ze zijn geen obstakels meer, maar kansen om te groeien en dichter bij mijn kern te komen.
Kerstavond was een avond van puur genieten. Een moment waarop ik écht besefte hoe waardevol mijn harde werk is geweest. Ik was volledig aanwezig. Ik keek naar mijn dochters, voelde de warmte van onze verbinding, en genoot met volle teugen.
Maar in die warme kring van liefde en verbondenheid was er nóg iemand aanwezig. Onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel van mijn zijn. Mijn oudste dochter, aan de overkant. Ze is er, steeds weer, op haar eigen prachtige manier. Ik voel haar fluisterzacht, als een streling van de wind, als een warme aanwezigheid die mijn hart vult. Ze kijkt me, ze voelt me, en ik wéét dat ze ziet hoe goed we het doen.
Haar aanwezigheid is niet zichtbaar, maar voelbaar in heel mijn wezen. Ze is een deel van mij, altijd, en in momenten als deze is haar energie bijna tastbaar. Het is alsof ze me wil zeggen: "Mama, het is goed. Jij doet het goed." Haar liefde en kracht stromen door mij heen, net als die van mijn andere dochters.
De dag erna, op Kerstdag, gingen mijn lieve meisjes naar hun papa. Mijn oudste dochter zei nog: "Mama, nu ben je alleen op Kerstdag." Maar ik glimlachte en zei: "Dat is oké, lieve schat. Ik heb zoveel om na te genieten die mijn hele dag zal vullen." En dat was ook echt zo.
De warmte van de avond ervoor voelde nog na in elke vezel van mijn zijn. Met een glaasje in mijn hand, omringd door het zachte licht van de kerstboom en kaarsen, voelde ik een diepe rust. Dit moment was van mij – een moment om te reflecteren, om alles te laten bezinken, en om dankbaar te zijn. Alleen zijn betekent niet eenzaam zijn. Het is een kans om contact te maken met jezelf, om alles wat geweest is een plekje te geven, en om opnieuw naar de toekomst te kijken. En voor mij, als iemand met ADD en hoogsensitiviteit, is het alleen zijn na zo'n gezellige drukte zelfs een geschenk. Het is een moment van kalmte waarin ik alles in me opneem, mijn energie herlaad en mijn gedachten in stilte kunnen ordenen. Het biedt de ruimte om diep te voelen zonder afleiding, en dat is voor mij van onschatbare waarde.
Het leven is niet perfect, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om de reis, om blijven opstaan, en om je laten raken door de kleine momenten van geluk. En vandaag, met mijn hart vol, mijn tranen van geluk, en het gevoel dat we écht allemaal samen zijn, weet ik: ik ben precies waar ik moet zijn.. ♥️...✨…
“Aan het begin van dit jaar deelde ik deze woorden: ‘Over een jaar wil ik terug kunnen kijken en zeggen: Verdomme, ik geloofde echt in mezelf en het werkte!’
Het was meer dan een intentie—het was een belofte aan mezelf. Een belofte om te vertrouwen op mijn eigen kracht, om te luisteren naar mijn intuïtie en om keuzes te maken die écht bij mij passen.
Bij de start van mijn traject zei mijn coach iets wat me diep raakte: ‘Vanaf het moment dat je ja zegt tegen dit traject, zeg je al meteen ja tegen alles wat bij je past, en valt alles wat niet passend is stelselmatig af.’ Die woorden waren zó waar. Want groeien betekent dat je dichter bij de kern van jezelf komt. Het betekent loslaten wat niet meer resoneert—ook als dat soms pijn doet.
“Het voelt niet altijd leuk om los te laten, maar je intuïtie wijst je altijd de weg, zelfs als je het niet meteen begrijpt. Je gevoel heeft het zelden mis.”
Zoals deze quote zo mooi zegt: “Het feit dat je mij als vriend kwijt bent, betekent niet dat je mij als vijand hebt gewonnen. Ik gun je nog steeds overvloed en geluk, alleen niet meer aan mijn tafel.” Kiezen voor jezelf is geen egoïsme—het is pure zelfliefde. Het is ruimte maken voor wat écht klopt, en voor wie jij diep vanbinnen bent.
In dit proces heb ik één van de meest waardevolle lessen geleerd: Mensen horen je energie te geven.Vriendschappen en connecties horen een wisselwerking te zijn. Ze horen je te voeden, te inspireren en het beste in je naar boven te halen. Alles wat je leegzuigt of je tegenhoudt, mag je met liefde loslaten.
Door te geloven in mezelf, heb ik bergen beklommen waarvan ik dacht dat ze te hoog waren en stormen doorstaan die onmogelijk leken. Het geloof in mezelf bleek het begin van álles. Het opende deuren die ik niet eens wist dat er waren, en bracht me dichter bij wie ik werkelijk ben.
Dit jaar heb ik bewust gekozen om mij te omringen met positieve mensen—mensen die in hun eigen dromen geloven, die mij aanmoedigen en het beste in mij naar boven halen. Want de toekomst behoort toe aan degenen die geloven in de schoonheid van hun dromen.
En weet je wat? Ik ben dat meisje gebleven dat nooit haar dromen heeft opgegeven. Ik geloofde in mezelf—en het werkte.”
