“De wandeling die ik gisteren maakte met mijn hartsvriendin was er weer één die diep resoneren zal in mijn hart. We kunnen uren praten, maar het is niet alleen het gesprek dat deze momenten zo bijzonder maakt. Het is de onuitgesproken verbondenheid die we delen, een soort van stilte die luider is dan woorden. Het is alsof we dezelfde taal spreken, een taal die niet in zinnen is gevangen, maar in gevoelens, blikken, en het ritme van ons samenzijn.
Tijdens onze wandeling vloog een reiger tussen de bomen, zijn vleugels spreidend als een symbool van vrijheid en kracht. Kort daarna fladderde een roodborstje langs ons pad, licht en vreugdevol. Voor mij zijn dit geen toevalligheden. Ze voelen als bevestigingen van de diepe harmonie die we samen ervaren, alsof de natuur zelf haar zegen geeft over de vriendschap die we koesteren. Het was alsof de wereld even stil stond om deze speciale momenten met ons te delen.
Na de wandeling besloten we samen iets te drinken. We genoten van een pannenkoek met appel – een eenvoudige, maar krachtige manier om de verbinding te vieren. In dat kleine café, met de geur van versgebakken lekkernijen om ons heen, voelde ik opnieuw hoe het leven zijn mooiste momenten schenkt in de puurheid van vriendschap en gedeelde tijd.
Deze wandeling was welgekomen, na toch wel een intense periode die ik mocht beleven, een periode die me nog dichter bij mezelf bracht. Daarover meer in mijn volgende blog.
Heb jij ook zo’n vriendin die er onvoorwaardelijk voor je is? Koester deze mensen. Ze zijn de grootste rijkdom die je doen opleven, opvangen wanneer je je verloren voelt, samen met je huilt en nog harder juicht dan jijzelf wanneer succes je toelacht. Er zijn van die mensen in je leven die alles mooier maken, die je diep raken zonder dat het altijd woorden nodig heeft. Mijn hartsvriendin is er zo één.”
0 Comments