Zondag voelde ik het. Zo’n moment waarop je niet meteen de vinger erop kunt leggen, maar je wéét: iets schuift. Mijn gemoedstoestand nam een afslag, zachtjes, bijna onmerkbaar… maar ik voelde het in elke vezel. Alsof het licht in mij even werd gedimd, als een gordijn dat langzaam dichtgetrokken wordt.
Er was geen groot drama, geen storm. Maar iets in mij viel stil. Mijn energie zakte. En ik voelde hoe ik weer even met mezelf werd geconfronteerd.
Er lag nochtans een sprankel in het verschiet. Iets of iemand waar mijn hart heel even naar uitreikte. Een beweging richting verbinding. Maar het bleef hangen in de lucht. Een verwachting die niet ingelost werd. Geen kwaad opzet, geen grote woorden. Gewoon… stilstand. En ik merkte hoe ik opnieuw mocht kiezen. Niet blijven trekken aan iets wat geen beweging kent. Niet blijven hopen waar de ander niet komt. Mijn energie is kostbaar. En ik voelde: hier stopt het. Liefdevol, maar helder.
En toen, een paar dagen later, gebeurde het letterlijk.
Een edelsteen die ik al een tijd bij me droeg — een warme roodbruine steen die ik vaak gewoon in mijn broekzak stopte — gleed uit mijn hand en viel op de grond. Er brak een stukje af.
Zomaar, ineens.
En ik dacht: natuurlijk.
Het voelde alsof de steen iets in mij weerspiegelde.
Alsof hij toonde wat ik vanbinnen al wist.
Dat er iets mocht losvallen. Iets ouds, iets kleins misschien, maar het was tijd. Alsof de steen zei: het hoeft niet meer.
Want net als die dip, voelde ook dat gebroken stukje niet als verlies. Het voelde als een opening. Een kantelpunt. Een zachte verschuiving richting mezelf. Richting helderheid.
Misschien was dat afgebroken stukje gewoon een echo van een oud patroon. Iets dat ik niet meer hoef vast te houden. Iets dat ik nu mag teruggeven aan de aarde.
Zonder spijt.
Zonder strijd.
Gewoon, omdat ik voel dat ik verder mag.
Vandaag is de mist nog niet helemaal opgetrokken, maar ik adem anders. Lichter. Dieper.
En dat stukje steen?
Dat neem ik straks mee naar buiten.
Ik zal het neerleggen in de aarde, met een stille dankjewel.
Voor alles wat het heeft gedragen.
En voor alles wat nu van mij mag zijn.
Nawoord |
Wat betekent het als een steen breekt?
Het moment dat de steen brak, voelde voor mij niet als toeval. En misschien herken jij dat ook. Er zijn verschillende manieren om zo’n breuk te zien:
1. Energetisch werk gedaan
Sommigen geloven dat een steen breekt zodra hij zijn taak heeft volbracht. Alsof hij energetisch iets heeft gedragen of gezuiverd, en nu “klaar” is. Een teken van afronding of transformatie.
2. Bescherming
Een andere visie: de steen ving iets op voor jou. Iets zwaars, iets wat anders jouw energieveld had geraakt. Alsof hij dienst deed als een energetisch schild.
3. Loslaten
Misschien symboliseert het afbrokkelen iets dat jij mag loslaten — een oude overtuiging, een patroon, een stukje verleden. De steen ‘verliest’ iets, en misschien jij ook.
4. Praktisch én symbolisch
En soms… is het gewoon toeval. Maar zelfs dan mag je het betekenis geven, als het iets in jou raakt. Want vaak zijn het juist die kleine gebeurtenissen die ons iets fluisteren — als we bereid zijn te luisteren.
0 Comments