Een blog over de kracht van aanvaarding en het toelaten van je gevoelens
Soms botsen we in het leven op iets dat we liever niet willen voelen. Verdriet, angst, schaamte, boosheid… het zijn geen emoties die we spontaan verwelkomen. Vaak proberen we ze weg te duwen, te onderdrukken of er gewoon overheen te stappen. Maar wat gebeurt er dan?
Ik heb geleerd, en blijf het telkens opnieuw ontdekken, dat alles wat ik probeer te vermijden, uiteindelijk alleen maar luider wordt. Alsof het eerst zachtjes op de deur klopt… en als ik niet open, steeds harder.
Tot ik wél open. Tot ik durf te kijken.
Recentelijk kwam ik op zo’n moment. Ik voelde me overspoeld door een oude pijn waarvan ik dacht dat ik ze allang verwerkt had. Mijn eerste reflex? Afleiding zoeken. Doorgaan. Het gevoel rationaliseren. Maar mijn lichaam fluisterde iets anders. “Sta stil. Voel. Wees zacht.”
En dus deed ik dat.
Ik ging zitten, legde mijn hand op mijn hart, haalde diep adem en zei zacht: “Kom maar. Ik ben er.”
Op dat moment voelde ik iets in mij ontspannen. Alsof dat deel van mij, dat zo lang gevochten had, eindelijk mocht landen. Niet omdat het opgelost moest worden, maar gewoon omdat het er mocht zijn.
Die dag kwam ik woorden tegen die niet toevallig op mijn pad verschenen. Ze brachten zoveel helderheid. Een prachtig voorbeeld van hoe het universum telkens weer meewerkt.
Ik schreef ze neer in mijn journal, omdat ze me diep raakten:
Wat je weerstaat, blijft bestaan.
Wat je accepteert, lost op.
Wat je ontwijkt, beheerst je.
Wat je onder ogen ziet, bevrijdt je.
Wat je ontkent, bepaalt je.
Wat je omarmt, transformeert je.
Wat je onderdrukt, ettert.
Wat je uitdrukt, heelt.
Wat je weerstaat, bouwt muren.
Wat je verwelkomt, opent deuren.
We denken vaak dat kwetsbaarheid ons zwakker maakt. Maar wat als het net onze kracht is? Wat als voelen geen gevaar is, maar een wegwijzer? Wat als de dingen die we het meest vrezen, eigenlijk deuren zijn naar iets veel diepers?
Vandaag nodig ik je uit om één emotie, gedachte of situatie die je liever vermijdt, eens te verwelkomen. Niet om het op te lossen. Niet om het weg te krijgen. Maar gewoon, om erbij te zijn. In zachtheid. In liefde. In vertrouwen.
Want wat je verwelkomt, opent deuren.
Misschien opent het wel net de deur naar jezelf.
0 Comments