We hebben allemaal wel eens het gevoel gehad dat we de verkeerde afslag hebben genomen, letterlijk of figuurlijk.
Maar wat als die ‘verkeerde’ weg niet echt verkeerd was, maar juist een noodzakelijke omweg?
Een ervaring die we moesten meemaken om te groeien, te leren, of gewoon even stil te staan?
Een klein mooi voorbeeld hiervan was onze uitstap naar Charlotte Labee.
De rit begon goed, maar onderweg werden we opgehouden door een file veroorzaakt door een ongeval.
In plaats van ons druk te maken over de tijd of de onverwachte vertraging, kozen we ervoor om rustig te blijven.
We waren tijdig vertrokken en wisten dat we ons geen zorgen hoefden te maken.
De gesprekken in de auto werden een moment van verbinding, van plezier.
Toen we uiteindelijk aankwamen, waren we ruim op tijd.
Die file?
Die voelde achteraf bijna als een klein detail in een dag die perfect in elkaar viel.
Hetzelfde gold voor mijn leven. Er waren momenten waarop ik het gevoel had vast te zitten, alsof alles tegenzat of alsof ik geen vooruitgang maakte. Maar toen ik later naar het grotere plaatje keek, realiseerde ik me dat die omwegen en vertragingen me precies brachten waar ik moest zijn. Het leven had een manier om mijn route steeds weer aan te passen, net zoals Google Maps dat doet. Het wees me telkens de volgende stap, zonder oordeel, en zorgde ervoor dat ik uiteindelijk toch op mijn bestemming aankwam.
Wat ik onderweg heb geleerd, is dat het geen zin heeft om te stressen over dingen die buiten jouw controle liggen. Vertragingen horen erbij. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Kun je de vertraging gebruiken om even adem te halen, te reflecteren, of gewoon te genieten van het moment? Dat is de echte kunst.
Die dag naar Charlotte Labee herinnert me eraan hoe belangrijk het is om vertrouwen te hebben in de reis, ongeacht de wendingen. Want zelfs als het voelt alsof je omwegen maakt, ben je altijd onderweg naar iets beters.
Afsluiting:
Misschien is het tijd om jezelf af te vragen: waar maak ik me nog zorgen over in mijn leven? En wat als ik erop vertrouw dat zelfs de ‘verkeerde afslagen’ mij dichter bij mijn bestemming brengen? Hoe zou dat je kijk op je reis veranderen?
“Vertrouwen in de reis betekent weten dat zelfs een omweg je dichter bij je bestemming brengt.”
Afgelopen zondag stond in het teken van Wereldlichtjesdag, een dag waarop over de hele wereld kaarsjes branden om 19.00 uur. Voor onze dierbaren die we missen, voor de liefde die blijft, en voor de herinneringen die we koesteren. Het is een dag van verbinding, van herdenken, en van een collectieve warmte die troost biedt in ons verdriet.
Toen ik hoorde dat er in de Japanse tuin in Hasselt een bijzondere herdenking georganiseerd werd, voelde ik meteen dat ik daar moest zijn. Samen met mijn trouwste vriendin en haar man schreef ik me in en vertrok ik richting de tuin. Al wandelend werden we verwelkomd door de betoverende klanken van Do You Know My Name If I Saw You in Heaven. Het duurde niet lang voordat mijn ogen vochtig werden. Op zo’n dag vecht ik daar niet meer tegen. Die emoties mogen er zijn. Ze horen erbij.
De pijn die blijft raken
Nog geen week eerder hoorde ik op de radio het nieuws over een meisje van amper 14 jaar, dat haar leven verloor in het verkeer. Het is een bericht zoals zovele, maar het raakt me altijd weer diep. Mijn gedachten gaan meteen naar de ouders, want ik weet als geen ander wat het betekent om je kind te verliezen. Het is alsof de aarde onder je voeten wordt weggetrokken. Het allermooiste wat je is gegeven, wordt zonder waarschuwing van je afgenomen.
En toch… sta ik er nog, vandaag. Ondanks alles. Misschien juist dankzij de liefde die ik altijd blijf voelen voor haar, mijn lichtje in het donker.
Een bijzondere boodschap
De ceremonie in de Japanse tuin was pakkend en sereen. De teksten, de muziek, en de zachtjes brandende lichtjes brachten troost en verbinding. Maar wat me het meeste raakte, was het moment waarop de man die de viering leidde, zijn woorden tot het publiek richtte.
Hij vertelde hoe hij deze zomer een vrouw had ontmoet die jaren geleden haar dochter verloor, en hoe zij die ervaring heeft omgezet in kracht. “Ze helpt nu anderen om met hun verdriet om te gaan,” zei hij. Zijn woorden galmden door de avondlucht, en ik besefte: hij had het over mij.
De krop in mijn keel werd zwaarder, en mijn ogen vulden zich opnieuw met tranen. Het was zo bijzonder om door zijn woorden te zien hoe mijn eigen pad anderen inspireert.
Licht en loslaten
Het hoogtepunt van de avond was het moment waarop we met z’n allen ballonnen loslieten, op de klanken van Je bent vrij. De ballonnen zweefden de donkere avondlucht in, een prachtig symbool van loslaten, maar ook van de verbinding die blijft.
Het voelde alsof we allemaal samen een stukje van onze pijn loslieten, gedragen door de wetenschap dat we niet alleen zijn. Het was een intiem en krachtig moment, een herinnering aan de liefde die sterker is dan de dood.
Lichtjes die blijven schijnen
Wereldlichtjesdag heeft me opnieuw laten voelen hoe belangrijk het is om stil te staan bij onze herinneringen. Om onze dierbaren te herdenken, en om verbinding te zoeken met anderen die hetzelfde voelen.
De pijn van verlies verdwijnt nooit helemaal. Maar het licht dat zij waren, blijft in ons stralen. Het mag ons begeleiden, ons troosten, en ons eraan herinneren dat liefde het enige is wat altijd blijft.
Voor al die mooie zieltjes die we moeten missen, branden we een kaars. Jullie zijn vrij, maar nooit vergeten. Jullie licht blijft altijd in ons branden.
Gisteren was een verrijkend avondje. Ik was aanwezig bij het Restart event, een prachtige bijeenkomst die in het teken stond van wat te doen na een breuk. Dit thema raakte me diep, aangezien ik weet hoe het is om je verloren te voelen op zulke momenten. De wanhoop, de onzekerheid, en de angst voor de toekomst kunnen overweldigend zijn. Ik kan dit volledig beamen, want ik ben er zelf doorheen gegaan. Het voelt soms alsof alles uit je grip glipt, dat alles wat je ooit als zeker beschouwde, in duigen valt.
Het afgelopen jaar heb ik bewust tijd genomen voor zelfreflectie. In plaats van me te verliezen in de chaos van emoties, heb ik de gelegenheid gepakt om dieper in mezelf te duiken. Het was een periode van zelfontdekking, van het leren begrijpen en accepteren van mijn eigen gevoelens en reacties. Dit proces was niet altijd gemakkelijk, maar het heeft me zoveel gebracht. Het heeft me geleerd om naar mezelf te kijken met mildheid en begrip, en te realiseren dat ik niet volledig van anderen afhankelijk ben voor mijn eigen kracht en geluk. Ik ben er eindelijk in geslaagd om, na alles wat ik heb meegemaakt, weer ruimte voor mezelf te creëren.
Het is echter beslist niet leuk om te moeten erkennen dat een relatie opnieuw in duigen valt. Het doet pijn, zelfs als je weet dat je er sterker uitkomt. Tien jaar geleden stond ik aan de rand van een enorme verandering, de breuk met de vader van mijn dochters. Het was een moeilijke en pijnlijke tijd, maar ik leerde veel over mezelf en over wat ik waard ben. Ik dacht dat ik na zoveel jaren van zoeken eindelijk mijn geluk terug had gevonden, maar na 3,5 jaar bleek het me vorig jaar opnieuw te ontglippen. Dat voelt zwaar. Het lijkt soms alsof het leven je telkens weer op de proef stelt, je in staat stelt om een stukje geluk te ervaren, en dan weer alles uit je handen neemt.
Na mijn jaartje van zelfreflectie besef ik nu meer dan ooit dat ik mezelf eerst de liefde dien te schenken die ik van een ander verlang. Het is gemakkelijk om te denken dat iemand anders de leegte kan vullen, dat een relatie het antwoord zal zijn op alles wat er ontbreekt. Maar de echte liefde begint bij mezelf. Het gaat om het geven van de zorg, de aandacht, en de waardering die ik van anderen verlang, maar die ik te vaak vergat naar mezelf te geven. Het is pas als ik die liefdevolle ruimte voor mezelf creëer, dat ik echt kan ontvangen wat het leven me biedt, in welke vorm dan ook.
Ik voel me stilletjes weer klaar om het daten aan te gaan, om weer verbinding te maken met anderen. Maar tegelijkertijd houdt het me ergens ook tegen. Er is altijd een stukje onzekerheid, een stukje angst voor wat komen gaat. Het is als een innerlijke strijd tussen het verlangen naar iets nieuws en de beschermende reflex om in mijn veilige cocon te blijven.
Wat het gisteren zo bijzonder maakte, was de ervaring van samen zijn met vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten. In de ruimte van het Restart event was ik omringd door vrouwen die allemaal hun eigen pad van herstel en groei doormaakten. Wat voor mij zo verlichtend was, was het besef dat we niet alleen zijn. Al deze vrouwen begrepen elkaar zonder woorden. Het voelde als een stille, maar diepgaande verbinding. Er was geen oordeel, geen verwachtingen, alleen de acceptatie van elkaar zoals we zijn, met al onze kwetsbaarheden en sterke punten.
Samen met Gina Lisa zongen we het krachtige lied “I Am Light”, en dit moment was werkelijk magisch. De kracht van onze stemmen die zich verenigden in het zingen van die woorden was voelbaar in de hele ruimte. Het was niet alleen een lied, maar een mantra, een herinnering aan wie we werkelijk zijn – licht, krachtig, vol potentieel. Het voelde als een symbolisch moment, een hernieuwde belofte aan mezelf dat ik weer klaar ben om te stralen, ondanks alles wat ik heb meegemaakt.
De energie van de avond was intens, en het was precies wat ik nodig had. Het herinnert me eraan dat het oké is om even stil te staan, om jezelf tijd te geven voor genezing en groei. Maar het herinnert me ook aan de kracht van samenkomen, van het delen van ervaringen en energie met anderen. Het was een verademing om te voelen dat ik niet alleen ben in mijn proces. Er is zoveel kracht in verbinding, in het weten dat je niet de enige bent die worstelt, dat anderen begrijpen wat je doormaakt.
Dit event was voor mij een mooi moment van reflectie, maar ook van vooruitkijken. Het heeft me geholpen om te beseffen dat ik klaar ben voor de volgende stap, of dat nu betekent dat ik me openstel voor nieuwe relaties of gewoon weer dieper in contact kom met mezelf. Het is een nieuwe fase, een nieuwe kans om mijn licht te laten schijnen en het leven te omarmen zoals het komt. We zijn allemaal licht. Het is tijd om dat licht te omarmen en het te laten stralen.
Gisteren herinnerde ik mezelf eraan dat ik niet hoef te wachten op de perfecte omstandigheden. De kracht om opnieuw te beginnen, om verbinding te maken, ligt al in mij. Ik ben het waard om te stralen. We zijn het allemaal.
Gelukkig zijn betekent niet dat je alles hebt, het betekent simpelweg dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt.
Deze woorden resoneren nu, meer dan ooit. Na de inspiratieavond die ik gisterenavond gaf, besefte ik opnieuw hoe waardevol het is om te delen wat je hebt, om anderen aan te steken met je eigen licht. Ondanks de obstakels die ik al heb ervaren in mijn leven, voel ik me gelukkig, niet omdat ik alles heb, maar omdat ik zo diep dankbaar ben voor wat er wel is. Dit geluk komt voort uit het omarmen van het huidige moment, de kleine dingen die mijn hart vervullen.
Wat me op die avond vervulde, was het zien van mensen die hun eigen lichtje weer aansteken, die hun hart volgen en daarmee anderen inspireren.
Want uiteindelijk is er maar één lichtje nodig om duizenden andere lichtjes aan te steken. Dit herinnerde me eraan hoe belangrijk het is om te vertrouwen op wat ons verbindt en ons aan te moedigen om onze eigen waarheid te leven.
Wat geeft mij het gevoel van leven? Wat verlicht mij? Wat laat mij stralen? Het zijn niet altijd de grote gebaren, maar de kleine, oprechte momenten die van immens groot belang zijn. Het zijn de glimlachen, de simpele woorden van steun, het delen van een moment van kwetsbaarheid. Dit is wat ons echt met elkaar verbindt en ons de kracht geeft om verder te groeien.
Mijn missie is helder: mensen wakker maken, hen helpen gehoor te geven aan hun hart, en verlichting te brengen waar dat nodig is. Ik wil anderen inspireren om de kracht van kleine gebaren te zien en hun eigen licht te laten stralen, zodat we samen een wereld kunnen creëren die gevuld is met liefde, verbinding en dankbaarheid.”
Ik was een held in mezelf afbreken. Een ware kampioen, zelfs. Vooral als ik iets buiten mijn comfortzone deed. Nieuwe stappen zetten was voor mij vaak een uitnodiging voor dat kritische stemmetje om gezellig mee te praten. Het schreeuwde dingen als: “Je kunt dit niet,” of “Wat als het misgaat?”
Maar de laatste tijd zet ik juist veel nieuwe stappen. En ja, dat stemmetje komt soms nog steeds tevoorschijn. Het voelt bijna vertrouwd, alsof het denkt dat ik niet zonder kan. Maar ik ga er nu anders mee om. In plaats van te zeggen: “Ik kan het niet,” zeg ik simpelweg: “Ik kan het nog niet.”
Dat kleine woordje ‘nog’ verandert alles. Het geeft me ruimte, lucht en hoop. Het laat me zien dat ik aan het leren ben, dat ik aan het groeien ben. En het belangrijkste: dat ik mag falen, omdat ik altijd weer mag proberen.
Ik vier iedere stap
Wat ik heb geleerd, is dat iedere stap vooruit – hoe klein ook – gevierd mag worden. Het gaat niet om het grote eindresultaat, maar om de beweging die ik maak. Zelfs een kleine stap buiten mijn comfortzone, zoals het proberen van iets nieuws, voelt voor mij nu als een overwinning.
Ik neem bewust de tijd om stil te staan bij die momenten. Ik geef mezelf een compliment, glimlach even, of zeg simpelweg tegen mezelf: “Goed gedaan.” Het maakt het proces zoveel lichter en leuker.
Waarom brak ik mezelf af?
Jezelf afbreken voelt vaak alsof je controle houdt. Ik dacht dat ik mezelf scherp hield, dat ik zo voorkwam dat anderen mij zouden bekritiseren. Maar in werkelijkheid hield het me juist klein. Het hield me gevangen in angst en twijfel.
Lang dacht ik dat het normaal was om mezelf te kleineren. Maar toen ik ontdekte dat het me juist weghield van de groei die ik zo graag wilde, begon ik dingen anders te doen.
De kracht van ‘nog’
Het woordje ‘nog’ heeft me geleerd om mild te zijn voor mezelf. Het geeft me de ruimte om te leren, om fouten te maken, en om nieuwe stappen te zetten zonder dat ik mezelf afbrand.
Iedere keer als dat stemmetje opkomt, zeg ik tegen mezelf: “Misschien lukt het nu nog niet, maar dat betekent niet dat het nooit zal lukken.” En vaak merk ik dan dat er vanzelf een impuls opkomt, een idee, of gewoon een klein beetje meer moed om het toch te proberen.
Hoe stop ik met mezelf afbreken?
1. Ik herken het moment: Ik merk op wanneer ik mezelf begin af te breken, meestal als ik iets nieuws of spannends probeer.
2. Ik voeg ‘nog’ toe: Ik vervang negatieve gedachten zoals “Ik kan dit niet” door “Ik kan dit nog niet.”
3. Ik vier kleine stappen: Iedere stap buiten mijn comfortzone, hoe klein ook, is een overwinning. Ik erken dat voor mezelf.
4. Ik blijf vertrouwen: Groei gebeurt niet in één keer, maar in de kleine, moedige stappen die ik zet.
De magie van zachtheid
Doordat ik stop met mezelf af te breken, ontdek ik dat ik veel sterker ben dan ik dacht. Het is oké om nieuwe stappen spannend te vinden. Het is zelfs oké om fouten te maken. Want iedere keer dat ik val en weer opsta, groeit mijn vertrouwen in mezelf.
Mijn weg naar groei is niet recht, maar kronkelig en vol bochten. En dat is precies wat het zo bijzonder maakt.
Dus als ik het moeilijk vind om nieuwe stappen te zetten, herinner ik mezelf hieraan: “Ik kan het misschien nog niet, maar dat betekent dat ik onderweg ben.”
En het frappante is: ondanks dat ik nog niet ben waar ik wil zijn, ben ik gelukkig en vertrouw ik erop dat ik er op het juiste moment zal zijn.
Ik vergeet nooit: iedere stap mag gevierd worden. Juist in die kleine momenten zit de kracht om door te gaan.
