“Wie zoet is, krijgt lekkers.” Een uitspraak die we allemaal kennen, vooral in de tijd van Sinterklaas. Het klinkt onschuldig, en we gebruiken het vaak als een manier om ons kinderen gedrag te laten corrigeren of om ze te motiveren.
Maar wat gebeurt er wanneer deze ogenschijnlijk onschuldige woorden diep in ons onderbewustzijn doordringen?
Ze creëren onbewuste overtuigingen over hoe we onszelf en anderen moeten waarderen.
We zeggen vaak dingen tegen onze kinderen zoals: “Pas op, of ik bel de Sint wel.” Het lijkt misschien onschuldig en wordt vaak gezegd zonder na te denken, maar deze woorden kunnen onbedoeld de boodschap overbrengen dat hun waarde en goedheid afhangt van gedrag of goedkeuring. Als een kind zich ‘zoet’ gedraagt, krijgt het lekkers, maar als het niet voldoet aan de verwachtingen, blijft de beloning uit.
Dit kan onbedoeld de overtuiging versterken dat we alleen gewaardeerd worden als we voldoen aan bepaalde voorwaarden of aan de goedkeuring van anderen, of het nu de Sint is of andere leidinggevende.
De impact van voorwaardelijke liefde
Deze overtuigingen zijn niet altijd zichtbaar, maar ze kunnen diep geworteld raken in ons zelfbeeld.
Kinderen leren niet alleen dat ze goed moeten zijn om beloond te worden, maar ze ontwikkelen ook de overtuiging dat ze ‘zoet’ moeten zijn om liefde te verdienen. Wanneer deze overtuigingen doorgroeien, kunnen ze zich vastzetten in ons volwassen leven.
We leren om onszelf te beoordelen op basis van goedkeuring van buitenaf, in plaats van onze eigen innerlijke waarde.
Maar wat gebeurt er wanneer we deze overtuigingen gaan uitdagen?
Wat als we leren om onze waarde niet te baseren op hoe anderen ons zien, maar op wie we werkelijk zijn, ongeacht of we zoet zijn of niet?
Wat als we onze kinderen niet leren dat ze goedkeuring moeten zoeken van buitenaf, maar hen laten zien dat hun innerlijke waarde altijd al genoeg is?
Hoe we deze overtuigingen kunnen doorbreken
De eerste stap is bewustwording. Het begint met erkennen dat we vaak in patronen vervallen die niet altijd in het belang van onszelf of onze kinderen zijn. In plaats van te zeggen: “Pas op, of ik bel de Sint wel,” kunnen we bijvoorbeeld zeggen: “Ik ben zo trots op je, omdat je je gevoelens kunt delen, zelfs als je boos bent.” Dit leert kinderen dat liefde en waardering niet afhankelijk zijn van hoe ze zich gedragen, maar van wie ze zijn als persoon.
Het is belangrijk om onszelf en onze kinderen te herinneren dat we altijd liefde waard zijn, zonder voorwaarden.
We kunnen hen leren dat ze altijd goed genoeg zijn, ongeacht hun gedrag of prestaties.
Dit creëert een fundament van zelfliefde en zelfwaardering, die hen zal helpen om gezonde relaties en een sterk zelfbeeld te ontwikkelen.
Zelfliefde begint bij onszelf
Wat we onze kinderen leren, doen we ook voor onszelf.
Als we leren om onszelf te omarmen, precies zoals we zijn, kunnen we deze boodschap doorgeven aan de volgende generatie. Laten we stoppen met het onbewust doorgeven van overtuigingen die onze waarde afhankelijk maken van goedkeuring van buitenaf, en beginnen met het versterken van de boodschap van onvoorwaardelijke liefde en acceptatie, zowel naar onszelf als naar anderen.
In plaats van “wie zoet is, krijgt lekkers,” kunnen we beginnen met het zeggen: “Jij bent al genoeg, precies zoals je bent.” Want de echte beloning komt niet van buitenaf, maar van binnenuit.
En dat geldt niet alleen voor de momenten waarop we ons goed voelen, maar ook op de dagen dat we het even moeilijk hebben. Zichzelf zijn, op zowel de goede als de minder goede dagen, is waar de ware kracht ligt verpakt.. 💝
In onze maatschappij, waar “doorgaan” en “presteren” vaak als maatstaf voor succes worden gezien, is het idee van rust nemen soms bijna een rebellie. Voor mij was het een van de grootste lessen die ik heb mogen leren: rust is net zo belangrijk als actie in het proces naar daar waar je wilt zijn.
Eerlijk? Rust nemen voelde voor mij lange tijd als falen.
Telkens wanneer ik even niets deed, een dutje deed, hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd dat fluisterde: “Je bent lui.
Je doet niet genoeg. Wat ben je waard als je nu niets doet?” Dat stemmetje was zo hardnekkig dat het me vaak over mijn grenzen duwde. Ik probeerde constant meer te doen, meer te bereiken, en het gevolg was voorspelbaar: oververmoeidheid en frustratie.
Wat ik toen niet doorhad, was dat mijn lichaam me eigenlijk heel duidelijk vertelde wat het nodig had. Maar luisteren naar dat fluisterende stemmetje van vermoeidheid, dat voelde als toegeven, als opgeven. Ik dacht dat doorgaan altijd de enige optie was.
Tot mijn coach me keer op keer een spiegel voorhield.l
Mijn coach heeft me werkelijk ingepompt dat mild zijn voor jezelf essentieel is. Ze hamerde erop dat ik niet alleen aan mijn schaduwkanten werkte, maar dat ik er keihard aan werkte. En weet je wat? Dat was een compliment waar ik eerst niets mee kon. Ik vond dat ik te vaak ‘niets’ deed, dat ik niet genoeg vooruitging. Maar zij liet me zien hoe zwaar die overtuiging op me drukte.
Het moment dat ik mezelf toestond om het compliment wél te ontvangen, voelde ik een shift. Ik begreep dat rust nemen geen stilstand is. Het is een essentieel onderdeel van zelfliefde. Zelfliefde is weten wanneer je vooruit moet gaan, wanneer je je moet terugtrekken en wanneer je gewoon even een pauze moet nemen.
Wat ik heb geleerd, is dat rust geen luxe is, maar een noodzaak. Het is het moment waarop je lichaam en geest zich herstellen, nieuwe inzichten ontstaan, en ruimte wordt gecreëerd voor groei. Het is niet de bedoeling dat we altijd vooruitgaan; soms is stilstaan de beste manier om verder te komen.
Abraham Hicks zegt het prachtig: “Wanneer je frustratie voelt, betekent het dat je niet in lijn bent met je hogere zelf.” Door rust te nemen, geef je jezelf de kans om die afstemming terug te vinden. Het is geen exacte wetenschap, en dat hoeft ook niet. Het doel is niet om perfect te zijn, maar om te leren en te groeien.
Een krachtige verandering in mijn mindset is dat ik nu tegen mezelf zeg: “Ik kan het nog niet.” Dat ene woordje – ‘nog’ – opent een wereld van mogelijkheden. Het betekent dat ik onderweg ben. Het betekent dat ik niet vastzit, maar in beweging blijf, zelfs als dat soms even stil lijkt te staan.
Als ik me nu gefrustreerd voel omdat iets niet meteen lukt, herinner ik mezelf eraan dat ik niet moet forceren. Ik mag mild zijn. Ik mag even stoppen en ademhalen. Ik mag vertrouwen dat alles precies op het juiste moment gebeurt, zoals het bedoeld is.
Een uitnodiging voor jou
Misschien herken je dit wel: het gevoel dat je altijd iets moet doen, dat stilzitten betekent dat je achterblijft. Ik wil je uitnodigen om een moment van rust te zien als een daad van zelfliefde. Sta even stil en luister naar wat je lichaam je vertelt.
Vergeet niet: rust is geen stilstand, het is voorbereiding. Het is opladen, groeien, en ruimte maken voor de volgende stap. We hoeven niet perfect te zijn, we hoeven alleen maar onderweg te zijn.
En onderweg zijn we allemaal.
Inspirerende quotes die je kunnen begeleiden:
• “Je hoeft niet altijd in beweging te zijn. Soms is niets doen de grootste stap vooruit.”
• “Zelfliefde is weten wanneer je moet rennen, wanneer je moet stoppen, en wanneer je moet rusten.”
• “Rust is niet stilstand; het is een stap achteruit om je pijlen scherper te stellen.”
• “Ik ben niet vastgelopen; ik ben onderweg.”
• “Alles verloopt precies zoals het hoort te zijn. Vertrouw op het proces.”
Laten we samen leren om zachter te zijn voor onszelf, te luisteren naar ons lichaam, en te vertrouwen op het pad dat voor ons ligt. Want zoals altijd: we zijn onderweg – en dat is genoeg.
Mijn reis met opstellingen en zelfacceptatie.
Soms vallen inzichten op hun plek op de meest onverwachte momenten.
Terwijl ik nog bezig was met de intense emoties die naar boven kwamen na een opstellingsdag van vorige week, voelde ik opeens een diepe helderheid over mezelf en mijn relaties. Het was alsof alles wat ik in de afgelopen jaren had gevoeld, meegemaakt en geleerd, samenkwam in dat ene moment van bewustzijn.
De blokkade in mezelf
Tijdens mijn laatste relatie blokkeerde ik onbewust de liefde die hij mij gaf.
Ik was streng voor mezelf, voelde me vaak "te min" en dacht dat onze levens te verschillend waren. Hij had een hoge functie, en ik zag mezelf als iemand die daar niet tegenop kon. Maar het bizarre is: hij heeft mij nooit zo gezien. Hij bewonderde me juist enorm.
Dit patroon, mezelf kleiner maken, liefde afwijzen, heeft diepe wortels.
Ik begon het te herkennen tijdens de opstelling die ik vorige week deed over de mannen in mijn leven: mijn vader, broer, de vader van mijn dochters, en mijn laatste partner. Daar kwam ik ook terug bij een uitspraak die ik me plotseling herinnerde.
De woorden die alles veranderden
Een ex-partner van mijn moeder zei ooit, in het prille begin van mijn relatie met de vader van mijn dochters: "Jij moet dat maar afmaken, die is te slim voor jou."
Die woorden lijken onschuldig, maar ze hebben me diep geraakt.
Het voelde alsof iemand bevestigde dat ik niet goed genoeg was, dat ik niet kon voldoen. Hoewel ik me destijds misschien niet bewust was van de impact, hebben die woorden een overtuiging in mij geplant. Een overtuiging die ervoor zorgde dat ik in latere relaties mezelf kleiner maakte, bang om niet te voldoen.
Tijdens de opstelling kwamen die woorden plotseling weer naar boven, en ik zag hoe ik ze al die jaren onbewust had meegedragen.
Dat inzicht was bevrijdend.
Ik wist dat het er was, want ik begreep dat die overtuiging nooit van mij was, het was iets wat ik had overgenomen, en ik mag het nu loslaten.
Wat me voorheen niet lukte, omdat ik het nog diende aan te kijken!
De pijn en het loslaten
Hoe pijnlijk deze vaststelling ook was, ik kies ervoor om mezelf te vergeven. Ik begrijp nu dat ik op dat moment niet beter wist. Ik had deze lessen nodig om stapsgewijs bij mezelf te komen, om te ontdekken wie ik werkelijk ben en wat ik wil toelaten in mijn leven.
Abraham Hicks zegt het zo mooi: "Vertrouw op het proces. Alles verloopt precies zoals het hoort te zijn." En ik geloof dat dit waar is. Het leven geeft ons precies de ervaringen die nodig zijn om te groeien en te leren. De liefde die ik afwees, was een spiegel van hoe ik mezelf toen zag. Nu weet ik dat ik het waard ben om liefde volledig te ontvangen, zonder blokkades of zelftwijfel.
Het belang van het ontdekken van mijn ADD
Toen ik mijn ADD nog niet kende, waren de negatieve overtuigingen die ik me had aangemeten als gevolg van eerdere ervaringen en woorden van anderen bijzonder zwaar voor mijn zelfbeeld. Zonder het inzicht in mijn ADD voelde ik me vaak 'anders' en niet goed genoeg, wat me belemmerde in het volledig ontvangen van liefde. Pas later, toen ik mijn ADD ontdekte, begon ik te begrijpen waarom ik mezelf zo hard had beoordeeld en waarom ik bepaalde patronen herhaalde. Dit was het begin van mijn helingsproces.
Door dit inzicht in mijn ADD kan ik nu meer milde en liefdevolle overtuigingen over mezelf ontwikkelen. Het helpt me te begrijpen dat mijn manier van reageren op bepaalde situaties niet 'fout' is, maar simpelweg een reactie op de manier waarop mijn brein werkt. Dit heeft me geholpen om oude patronen los te laten en ruimte te maken voor liefdevolle en gezonde relaties.
De kracht van opstellingen
Opstellingen zijn voor mij zo waardevol, omdat ze me laten zien wat er op een dieper niveau speelt. Ze werken niet alleen met het bewuste, maar brengen ook de onbewuste patronen en overtuigingen aan het licht. Soms liggen die zo verborgen dat je ze zelf niet meer kunt zien.
Tijdens de opstellingsdag voelde ik dat ik blokkades mocht loslaten die me jarenlang hebben tegengehouden. Ik stond oog in oog met het beeld van mijn vader, broer en ex-partners, en het werd duidelijk hoe mijn relaties met deze mannen mijn zelfbeeld en overtuigingen hebben gevormd. Het was emotioneel, maar ook bevrijdend.
Hoe Abraham Hicks dit versterkt
Wat ik zo bijzonder vind, is hoe opstellingen en de inzichten van Abraham Hicks elkaar versterken. Abraham Hicks leert dat je vibratie – hoe je je voelt en wat je uitstraalt – alles bepaalt wat je aantrekt in je leven. Als je jezelf niet goed genoeg vindt, straal je dat uit en blokkeer je automatisch de liefde en overvloed die naar je toe willen komen.
Door opstellingen werk ik aan mijn schaduwkanten, en door Abraham Hicks leer ik hoe belangrijk het is om je aandacht te richten op wat je wél wilt: zelfliefde, overvloed, en het gevoel dat ik waardig ben. Beide methodes helpen me om oude overtuigingen los te laten en een nieuw verhaal voor mezelf te schrijven.
Een nieuw verhaal schrijven
De combinatie van deze inzichten geeft me de kracht om mezelf anders te zien. Ik weet nu dat de liefde die ik afwees in mijn laatste relatie niet verdween – ze was er altijd, maar ik blokkeerde het zelf. Dit inzicht helpt me om met meer zachtheid naar mezelf te kijken en te beseffen dat ik altijd goed genoeg ben geweest.
Ik voel dat ik nu in staat ben om liefde en overvloed op een diepere manier toe te laten, zowel in mijn relaties als in mijn werk. Het proces is niet altijd makkelijk, maar het is het meer dan waard.
Een uitnodiging voor jou
Misschien herken je dit wel: momenten waarop je voelt dat je jezelf blokkeert, dat je overtuigingen meedraagt die niet echt van jou zijn. Ik wil je uitnodigen om stil te staan bij de vraag: "Welke woorden van anderen hebben mij gevormd? En wat gebeurt er als ik die woorden loslaat en kies voor mijn eigen waarheid?"
Of je nu kiest voor een opstelling, de inzichten van Abraham Hicks, of beide: er is zoveel kracht te vinden in het werken aan jezelf. Je hoeft het niet perfect te doen, en heling is nooit lineair. Maar iedere stap die je zet, brengt je dichter bij het leven dat echt bij je past.
Laten we samen kiezen voor zachtheid, voor zelfliefde, en voor het ontvangen van alles wat het leven ons wil geven.
We kennen het allemaal wel: momenten waarop ons gevoel iets aanreikt en we dat negeren, om er achteraf achter te komen dat ons gevoel gelijk had. Het gebeurt vaak in kleine dingen, zoals het kiezen van een specifieke kassa, een onverwachte afslag nemen of iemand bellen zonder reden. Maar het kan ook om grotere beslissingen gaan. Eenvoudige handelingen die misschien onbelangrijk lijken, blijken vaak heel waardevol. Plotseling krijg je een ingeving om iets te doen: een persoon bellen, een specifieke route kiezen, of een boek aan de kant leggen. Dit zijn niet zomaar toevalligheden, maar de signalen van jouw intuïtie, jouw innerlijke kompas.
Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat mijn intuïtie altijd gelijk heeft. Het lijkt soms dwaas, en misschien is het dat ook, maar als ik nu de neiging heb om iets te doen, doe ik het gewoon, omdat ik weet dat het altijd betekenis heeft. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om naar die eerste ingeving te luisteren. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een week voordat ik naar een dag met familieopstellingen zou gaan, de ingeving om een specifiek boek aan de kant te leggen en het mee te nemen. Ik glimlachte bij die gedachte, omdat ik het niet meer raar vond. Ik dacht: de reden komt vanzelf. Toen de organisatrice voor de opstellingsdag zei dat we door de ruimte moesten wandelen om te voelen wat we voor iemand anders wilden doorgeven, wist ik meteen: het boek had ik al intuïtief meegenomen voor iemand anders. Mijn intuïtie had me al voorbereid, zelfs zonder dat ik het toen helemaal begreep.
Intuïtie is niet altijd makkelijk te volgen, vooral als je twijfels hebt of als je gevoel in conflict is met je gedachten. Zo herinner ik me een situatie waarin mijn intuïtie me waarschuwde voor iets wat ik eigenlijk wilde negeren. Mijn eerste ingeving was om bepaalde stappen niet te zetten, maar mijn gedachten drongen aan om het toch te proberen. Achteraf gezien bleek mijn gevoel juist te zijn, en dat heeft me waardevolle lessen geleerd.
Er zijn momenten waarop je voelt dat iets niet klopt, maar het is moeilijk om die gevoelens te uiten of te volgen, omdat je hoofd met je aan de haal gaat. Zoals ik ergens las: “De eerste 3 seconden die we voelen zijn onze intuïtie, alles daarna komt uit ons hoofd en misleidt ons.” Het is zo belangrijk om die eerste 3 seconden te volgen, voordat je hoofd erin komt met zijn twijfels en overanalyses.
Een andere krachtig gedachte die ik tegenkwam, was: “Waar ons hoofd een komma wil zetten, zet ons hart een punt.” Deze zin herinnert me eraan dat mijn intuïtie altijd naar de essentie wijst, terwijl mijn gedachten soms proberen te draaien en twijfelen. Wanneer ik terugkijk op al die momenten dat ik in het verleden twijfelde, zie ik steeds vaker dat mijn gevoel me altijd in de goede richting wees. En als ik daarop volgde, leidde het me naar de juiste keuzes.
De kracht van intuïtie is dat het je altijd naar de juiste bestemming leidt, ook als je het niet meteen begrijpt. Je intuïtie is jouw persoonlijke gps. Het is jouw kompas, dat altijd de juiste koers wijst, zelfs als het niet logisch lijkt. Dus de volgende keer dat je voelt dat iets niet klopt of juist wel, vertrouw dan op die eerste ingeving. Want de eerste 3 seconden zijn jouw ware stem.
We dragen allemaal een valies vol herinneringen, emoties en ervaringen met ons mee. Maar wat we vaak niet beseffen, is dat het niet de inhoud van die valies is die ons zwaar maakt, maar hoe we ermee omgaan. Blijven hangen in verdriet, pijn of boosheid maakt de reis zwaarder. Het is alsof je je valies keer op keer opent en dezelfde lastige items opnieuw inpakt, zonder ooit te overwegen of ze nog nodig zijn.
Zelf heb ik dat lange tijd gedaan. Ik bleef vasthouden aan het “wat als” en het “had ik maar.” Het maakte me niet lichter integendeel. Maar toen ik leerde mijn emoties écht toe te laten en vervolgens los te laten, veranderde alles.
Emoties toelaten, niet negeren
Emoties negeren is als een zware steen onderin je koffer stoppen. Hij blijft daar zitten, en vroeg of laat voel je de druk.
Wat ik heb geleerd, is dat een emotie er mag zijn. Verdriet, boosheid, frustratie – ze hebben allemaal een functie.
Ze willen gevoeld worden, gezien worden. Door ze toe te laten en volledig te doorvoelen, geef je jezelf de ruimte om die emoties vervolgens los te laten.
Dat betekent niet dat je erin blijft hangen. Daar zit het verschil. Het toelaten is tijdelijk, het vasthouden is een keuze. Vroeger bleef ik te lang hangen in gedachten zoals: “Als ik toen anders had gehandeld, zou alles beter zijn geweest.” Maar dat is een valkuil. Ik heb geleerd dat elke gebeurtenis, hoe pijnlijk ook, iets wil leren.
Dankbaarheid voor wat was
Achteraf kijk ik vaak met verwondering naar de lessen die mijn obstakels me hebben gegeven. Op het moment zelf zag ik dat natuurlijk niet, de pijn of boosheid domineerde. Maar nu besef ik dat elke uitdaging me sterker, wijzer en bewuster heeft gemaakt.
Een groot voorbeeld hiervan is de breuk van vorig jaar. Hoeveel verdriet het me ook heeft gedaan, het heeft me mentaal zoveel rijker gemaakt. Ik zie nu helder hoe ik het in een toekomstige relatie anders wil aanpakken. Door de tijd die ik het afgelopen jaar intensief aan mezelf heb besteed, is de liefde voor mezelf enorm gegroeid. Die liefde is de basis geworden waarop ik wil bouwen, ook in een nieuwe relatie.
Neem bijvoorbeeld de ontdekking van ADD bij mezelf en mijn dochter. Dat was in eerste instantie confronterend. Maar door te aanvaarden wat er is, kon ik milder naar mezelf én naar haar kijken. Het maakte ons dichter bij elkaar, en ik zie nu hoe dankbaar ik ben voor die ontdekking. Zonder deze kennis had ik haar niet zo bewust kunnen ondersteunen.
Obstakels als uitnodigingen
Wanneer er nu een obstakel op mijn pad verschijnt, stel ik mezelf een andere vraag. Niet meer: “Waarom overkomt mij dit?” Maar: “Wat mag ik hiervan leren?” Of: “Wat negeer ik onbewust dat aandacht nodig heeft?”
Triggers bekijk ik vanuit een nieuw perspectief. In plaats van boos te worden op de ander, vraag ik me af: “Wat laat de ander mij zien over mezelf?” Vaak zit daar een spiegel in verborgen – iets waarin ik mezelf tekortdoe of nog mag groeien.
Licht reizen begint met bewust kiezen
Het is niet de bagage zelf die zwaar is, maar hoe we hem dragen. Als ik mijn valies open en eerlijk kijk naar wat ik meedraag, kan ik bewust kiezen wat blijft en wat mag gaan. Het loslaten van oude pijn, wrok of schuldgevoelens is als een zware steen uit je koffer halen. Je merkt meteen hoe licht je je voelt.
En weet je wat het mooiste is? Liefde maakt je bagage lichter. Liefde voor jezelf, voor je reis, en zelfs voor de moeilijkheden die je onderweg tegenkomt. Ze hebben je immers gevormd tot wie je vandaag bent.
Afsluiting
De valies van het leven is niet bedoeld om perfect ingepakt te worden. Het is een doorlopend proces van inpakken, uitpakken en leren. Laat emoties toe, maar blijf er niet in hangen. Omarm obstakels als kansen om te groeien. En bovenal, wees dankbaar voor alles wat je meeneemt, want het maakt je tot wie je bent.
Wat draag jij vandaag in je valies? En welke steen mag je misschien loslaten om lichter te reizen?
