Welkom, Peri-Menopauze!
Mijn bloedonderzoek bevestigde wat mijn lichaam al een tijdje zachtjes (of luid en duidelijk) probeerde te vertellen. De peri-menopauze is gearriveerd! Niet met toeters en bellen, maar eerder met nachtelijke temperatuurwisselingen alsof ik mijn eigen persoonlijke klimaatregeling ben. Het ene moment rillen van de kou, het volgende moment het dekbed van me afgooien alsof ik in de Sahara lig.
En dan dat wakker worden… Steeds rond hetzelfde tijdstip, alsof mijn biologische klok een verborgen agenda heeft. Geheugenflarden die net iets vaker in het niets oplossen. En een soort ‘hersenmist’ waardoor ik soms langer naar de koelkast sta te staren dan nodig is.
Maar hé, ik omarm het!
Klinkt dat gek? Misschien wel. Maar ik kies ervoor om met een glimlach naar deze nieuwe fase te kijken. Want is dat niet het hele geheim van het leven? Elke verandering, hoe onverwacht ook, zien als een kans om bewuster te leven?
Van angst naar vertrouwen
Er was een tijd waarin ik bang was voor deze fase. Bang voor het onbekende, voor de veranderingen in mijn lichaam en in mijn emoties. Maar nu voel ik vooral vertrouwen. Niet omdat ik ‘er maar mee moet leren leven’, maar omdat ik inmiddels wéét hoe ik beter in balans blijf.
Waar ik vroeger worstelde met het reguleren van mijn emoties, zonder te begrijpen waar die intense ups en downs vandaan kwamen, weet ik nu dat mijn ADHD daarin een grote rol speelde. Sinds ik dat inzicht heb, en vooral sinds ik bewuster leer aarden en mijn flow volg, merk ik hoe die emotionele pieken en dalen zachter worden. Mijn energie is stabieler, ik voel me rustiger, en ik weet beter wat mijn lichaam nodig heeft.
Het volgen van een cursus over deze thema’s heeft me al zoveel helderheid en tools gegeven, dat ik nu voel: dit is iets wat ik op termijn wil doorgeven aan anderen. Want hoe vaak lopen vrouwen niet vast in hormonale schommelingen, zonder écht te weten hoe ze er grip op kunnen krijgen? Wat als we niet alleen accepteren wat er verandert, maar ook leren hoe we onszelf in deze overgang sterker kunnen maken?
Inspiratie om deze fase met een open hart te omarmen:
✨ Luister naar je lichaam – Het vertelt je meer dan je denkt. Misschien vraagt het om meer rust, andere voeding of een nieuwe ritme.
✨ Onderzoek hoe je je beter kunt voelen – Voeding, beweging, ademhalingstechnieken, kruiden… Er zijn zoveel tools om deze fase zachter te maken.
✨ Blijf lachen! – Er is niets mis met af en toe eens gniffelen om de hormonale chaos. Humor is een van de beste remedies.
✨ Zie het als een overgang naar een krachtigere versie van jezelf – In veel oude culturen werd de menopauze als een heilige fase gezien. Een periode waarin vrouwen net meer in hun kracht kwamen, wijzer werden en dieper voelden.
✨ Omring jezelf met de juiste kennis en ondersteuning – Bewustzijn is de sleutel. Hoe beter je begrijpt wat er in je lichaam gebeurt, hoe makkelijker je ermee omgaat.
Dus in plaats van te vechten tegen wat onvermijdelijk is, kies ik ervoor om er nieuwsgierig naar te zijn. Wat als deze fase mij niet beperkt, maar me net een diepere laag van mezelf laat ontdekken?
Peri-menopauze, ik zie je. En ik heet je welkom met een knipoog. 😉
Iedereen kent wel van die dagen waarop alles samenvalt, waarop je het gevoel hebt dat de klok tegen je werkt. Je hebt je handen vol met alles wat er gedaan moet worden: de was die je aankijkt, de stofzuiger die je bijna hoort roepen, de boodschappen die je echt niet kunt uitstellen voor de komende week. En dan is daar altijd wel de vraag: wat gaan we eten? Elke dag lijkt het wel opnieuw een uitdaging om deze simpele, maar essentiële dingen te plannen. Daarbovenop is er altijd wel iets wat je moet afhandelen, zoals berichtjes die wachten op een antwoord, mijn online programma’s die op hun afwerking wachten, of de voorbereiding voor de inspirerende avonden die in het verschiet liggen, het inplannen van uitstapjes, de auto die een wasbeurt nodig heeft, de vensters die door het zonlicht duidelijk maken dat ze smeken om gelapt te worden, dat cadeautje voor een vriendin dat nog moet ingepakt worden, de verwelkte bloemen die je nu echt wel mag wegsmijten, en ga zo maar even door..😂
Wanneer alles zich opstapelt, merk ik bij mezelf dat ik gemakkelijk in de stress schiet. Wat moet ik nu eerst doen? Hoe ga ik alles in godsnaam voor elkaar krijgen? En in die momenten besef ik dat het zo belangrijk is om even gas terug te nemen. Even stil te staan bij alles wat er speelt en mezelf niet te laten meeslepen door de waan van de dag.
Naast alles wat er speelt in mijn leven, is er ook het schoolwerk van mijn dochters. Vooral mijn jongste heeft vaak extra aandacht nodig, en ik wil haar zo goed mogelijk helpen. Het blijft een uitdaging om dit in te calculeren in mijn dagelijkse routine, want het vergt veel van me. Maar ik wil het zo graag, mijn meisjes alles geven wat ze nodig hebben. Toch weet ik soms niet waar mijn hoofd staat. Als mama zijnde wil je het allemaal perfect doen, maar ik merk steeds vaker dat dat een onmogelijke opgave blijkt te zijn. En als mijn ADHD me op zulke momenten overneemt, is het vaak een chaos in mijn hoofd.
Als alleenstaande mama is dit soms extra heavy. Je hebt niemand om even in te schakelen als je het gevoel hebt dat alles tegelijk moet gebeuren. Het is een constante balans zoeken, en daarbij komt de druk om het allemaal goed te doen voor je kinderen. Soms voelt het alsof ik niet genoeg handen of uren in de dag heb. Maar juist in die momenten besef ik dat ik de ruimte moet nemen om mezelf niet te verliezen in het perfecte plaatje van moederschap. Het is oké om het niet altijd goed te doen, het is oké om hulp te vragen wanneer het nodig is, en het is oké om fouten te maken.
Op zulke momenten besef ik dat ik balans moet zoeken. Balans tussen geven en nemen. Tussen mijn verlangen om alles voor mijn dochters te doen en mijn behoefte om ook voor mezelf te zorgen. Het is een constant zoeken naar evenwicht, en soms valt dat niet mee. Maar ik weet dat dit de weg is die ik moet volgen. Door het op mijn manier te doen, door ruimte te maken voor de chaos en ook te leren hoe ik mijn eigen grenzen kan respecteren, kan ik met meer liefde en geduld voor mijn meisjes zijn.
Ik pak dan mijn memo-bordje erbij, schrijf alles op wat ik wil doen, en zet het uit mijn hoofd. Alles wat ik wil bereiken krijgt een plekje op mijn memo-bordje, en dat geeft rust. Want als alles uit je hoofd is, kun je weer echt bij jezelf komen. Je creëert ruimte om na te denken, om in je eigen energie te zijn, in plaats van vast te zitten in de stroom van taken en verplichtingen.
Dat is voor mij het moment om even mijn blik naar de zon te richten en de schaduw achter me te laten. Wanneer ik me focus op wat ik wél wil doen, in plaats van me te verliezen in alles wat er moet, ontstaat er ruimte voor rust. Ik besef dan dat ik niet alles in één keer hoef te doen. Het is in die momenten van rust, dat de inspiratie echt kan stromen. Het is dan dat je weer in balans komt en de energie krijgt om stap voor stap alles aan te pakken.
Het is niet altijd makkelijk, die balans vinden, maar juist het bewust kiezen om naar de zon te kijken – om te focussen op wat er goed gaat, op wat er wél is – kan wonderen doen. In plaats van je druk te maken over de schaduwen die je niet kunt vermijden, leer je hoe je jezelf kunt omarmen in alle chaos.
Want in de eenvoud van het moment, in de stilte die volgt, kan je het meeste groeien. We hoeven niet alles in één keer te doen, we mogen de tijd nemen, onszelf toestaan om in het moment te zijn, en vanuit die plek van innerlijke rust verder te groeien.
Het zandmannetje liet zich gisterenavond snel horen. Rond 20u30 begonnen mijn benen te wiebelen en mijn ogen hadden moeite om open te blijven. Het was duidelijk: mijn lichaam vroeg om rust. Hier gaan we niet tegen vechten, Cindy. Je lichaam is gewoonweg moe en wil gaan slapen. Ik gaf gehoor en vertrok al naar dromenland om 21u. Het was nodig, en ik ben zo blij dat ik hier gehoor aan gaf, want vanmorgen voelde ik me trots op mezelf.
De fietstocht van gisteren met mijn dochters was een van die momenten die me weer helemaal opladen. Het zonnetje scheen, de lucht was fris, en de frisse lucht tijdens de rit deed ons goed. We begonnen de dag met een bezoek aan het winkeltje in de abdij. Voor mij is dit altijd een plek vol inspiratie, en ik was blij dat we de tijd namen om er even rond te neuzen. Maar de eerste stap binnen was even niet zo fijn. Er speelde muziek die me onmiddellijk terugvoerde naar het moment dat mijn lieve Laure in het funerarium lag. Het was een intense flashback, die me even overrompelde. Maar ik weet inmiddels dat het oké is om die gevoelens toe te laten. Het is belangrijk om ze niet weg te drukken, maar om ze te voelen en dan weer los te laten. Ik nam even de tijd om mezelf terug te vinden en richtte me toen op de vele mooie dingen die in het winkeltje stonden.
Na ons bezoekje aan de abdij, besloten we een stop te maken voor een ijsje. Al leek het wel of iedereen uit zijn winterslaap was gekomen: de wachtrij was enorm, en leek eindeloos 😂 Mijn dochters trokken zich daar niets van aan en trotseerden de rij met veel plezier. Ik besloot iets anders te kiezen en ging voor een heerlijke appelcake met kaneel. Soms is het die kleine keuze die een moment net even anders maakt, maar even fijn!
Die stap terugnemen, dat moment van even stilstaan bij wat er is, helpt me niet alleen om emoties te verwerken, maar ook om mijn energie te centreren. Het is weer een herinnering aan hoe belangrijk het is om naar mezelf te luisteren: wanneer ik even pauze nodig heb, wanneer ik rust moet nemen, maar ook wanneer ik door moet gaan. Het leven is tenslotte een balans tussen beide.
Het winkeltje zelf blijft voor mij een bron van inspiratie. De sfeer, de rustige plek, de kleine schatten die er te vinden zijn, helpen me om mijn gedachten te ordenen en om creatief te blijven. Ik ben zo dankbaar voor de momenten waarop ik mezelf opnieuw kan opladen, door de natuur, de mensen om me heen, of zelfs door een inspirerende winkelwandeling.
Vandaag neem ik dat gevoel van rust en inspiratie mee, en ik wil mezelf herinneren aan de kracht van het luisteren naar mijn lichaam. Wat zegt jouw lichaam jou vandaag?
Deze week was gevuld met fijne momenten, waarin ik me echt in mijn flow voelde. Ik merkte echter ook dat het nog altijd een uitdaging is om mijn grenzen te bewaken, zelfs als alles zo goed voelt. Soms is het moeilijk om te stoppen wanneer ik zoveel energie heb, en dan neig ik ernaar om maar door te gaan, zonder goed naar mijn lichaam te luisteren. Dit is iets waar ik bewust aan blijf werken. Mijn ADHD maakt het me vaak duidelijk wanneer ik over mijn grenzen ga, want ik merk dan dat mijn lichaam een signaal afgeeft, of dat ik uitgeput raak door de overdaad aan energie.
De natuur is voor mij de allerbeste oplader, en dit besefte ik opnieuw tijdens de vele wandelingen die ik deze week maakte. Donderdag liep ik zelfs 25.000 stappen in het prachtige Bokrijk, samen met een van mijn beste vriendinnen Betsy, die ik al ken sinds de kleuterklas. Bij haar kan ik werkelijk onvoorwaardelijk mezelf zijn. Er is niets zo waardevol als mensen in je leven waarmee je volledig kunt zijn wie je bent, mensen die altijd een vangnet voor je zijn.
Zaterdag wandelde ik met Barbara, een vriendin die altijd een diepe rust in me oproept. Na onze wandeling trakteerde ze ons op een heerlijke pannenkoek met appels. Dit soort momenten geven me zoveel vreugde en versterken mijn gevoel van verbondenheid. Ik ben ontzettend dankbaar voor de mooie mensen die ik om me heen heb, zowel de vrienden die al jaren een vast deel van mijn leven zijn, als de nieuwe zielen die mijn pad kruisen.
Afgelopen zondag wandelde ik in de Lommelse Sahara met een Yvette die ik vorig jaar leerde kennen op een festival. Tijdens een workshop raakten we aan de praat, en het klikte meteen. Het is altijd zo fijn wanneer je met iemand dezelfde taal spreekt. Sinds ik dichter bij mezelf sta, lijkt het alsof ik steeds meer van dit soort mooie mensen aantrek. Ze geven me kracht, inspiratie en herinneren me eraan hoe belangrijk het is om jezelf te omarmen en je grenzen te respecteren.
Mijn energieniveau deze week was ongekend hoog. Alles leek vanzelf te gaan: het huishouden, mijn creativiteit, en de sessies met cliënten. Het voelde alsof ik alles tegelijk aankon. Maar ik weet ook dat dit mijn valkuil is. Het is zo makkelijk om in die stroom te blijven, tot ik ineens merk dat mijn lichaam een halt roept. Gisteravond bijvoorbeeld viel ik als een blok in slaap, terwijl ik naar een van mijn lievelingsprogramma’s keek. Mijn jongste dochter had ik net naar haar toneel gebracht, en ik was zo moe dat ik niet anders kon dan de slaap omarmen. Zelfs toen mijn oudste me tegen half 11 wakker maakte om Febe op te halen, was het duidelijk dat ik mijn lichaam meer ruimte moet geven om te herstellen.
Gisteren begon de dag vroeg. Ik moest de jongste naar haar repetitie brengen, waarna ik snel inkopen deed voor de rest van de week. S’middags haalde ik haar weer op, samen aten we snel en vertrok ik weer om naar haar voorstelling in de namiddag te gaan kijken. Daarna weer naar huis, snel eten, en haar opnieuw naar de voorstelling terugbrengen. Het was een drukke dag, maar het gaf me ook een gevoel van voldoening.
Dit alles brengt me terug bij het thema van grenzen. Ik merk dat ik mijn grenzen pas leer kennen wanneer ik ze overschrijd. Het is in deze momenten dat mijn lichaam me herinnert aan de noodzaak van rust en balans. En ik ben er steeds meer van overtuigd dat dit een leerproces is. Het is niet iets wat je in één keer onder de knie hebt, maar iets wat je langzaam, stap voor stap, leert te respecteren.
Inspiratie komt niet alleen van de mensen om me heen, maar ook van de momenten van stilte en reflectie. Wanneer ik echt naar mezelf luister, voel ik wat ik nodig heb: ruimte voor ontspanning, tijd voor stilte, maar ook ruimte om te creëren en te groeien. Het vinden van de juiste balans tussen actie en rust, tussen geven en ontvangen, is de sleutel.
Dus, deze week wil ik opnieuw een stap zetten in het bewaken van mijn grenzen. En ik herinner mezelf eraan dat het oké is om af en toe een stapje terug te nemen, zelfs als de energie stroomt en de wereld om me heen zo uitnodigend is. Want uiteindelijk is het deze balans die me de kracht geeft om te blijven bloeien.
Vandaag begon ik de dag rustig. Langzaam wakker worden, terwijl mijn dochters nog in dromenland vertoefden. Ik nam de tijd voor een rustig ontbijt en deed wat knutselwerk, iets dat ik binnenkort wil schenken aan een lieve vriendin. In de namiddag ga ik heerlijk fietsen met mijn liefste dochters, op zoek naar een plek voor een verfrissend ijsje. Het zijn de eenvoudige momenten van het leven die me echt doen opleven en me herinneren aan wat er echt toe doet: samen zijn, de rust vinden en genieten van de kleine, kostbare dingen.
Hoe doe jij dat? Hoe bewaak jij je grenzen en geef je jezelf de ruimte om te rusten, zelfs wanneer alles zo goed voelt?
Laten we blijven leren, groeien en vooral genieten van de mensen, de natuur en de energie die ons omarmen.
Soms komt het leven zachtjes aankloppen. Niet met luide woorden, maar in fluisteringen.
Kleine tekens die je pas achteraf als een gouden draad aan elkaar kunt rijgen. Tekens die je misschien al veel langer begeleidden dan je ooit hebt beseft.
Vannacht kwam ze naar me toe… mijn lieve Laure.
Mijn dochtertje dat ik zestien maanden bij mij mocht dragen, en dit jaar zeventien zou worden.
Ik droomde dat ze op mijn schoot zat, haar warme lijfje dicht tegen het mijne. Alsof de tijd heel even was weggevallen. Alsof ze er altijd nog was…
En diep vanbinnen wéét ik ook dat dat zo is.
In mijn droom zei ik tegen haar:
“Normaal zou je dit jaar voor het eerst naar school gaan.”
Toen ik wakker werd, stroomden de tranen over mijn wangen. Niet uit verdriet, maar omdat ik haar zo intens dichtbij voelde. Het was alsof ze zachtjes kwam zeggen:
Goed bezig, mijn lieve mama…
Ik ben er voor jou.
Fluisteringen langs het pad
De waarheid is… ze is er altijd geweest.
In de momenten dat ik haar miste zonder woorden.
In de kleine gebaren die niemand ziet, maar die ik zo goed voel.
Wanneer ik iets kwijt ben, roep ik altijd zachtjes haar naam:
“Laureke, help je mama… waar heb ik het weer gelaten?”
En even later vind ik het.
Febe doet dat ook. Alsof zij het gewoon weet.
Laure is bij ons.
Maar de laatste maanden lijkt ze dichterbij dan ooit. Alsof ze geduldig heeft gewacht… tot ik klaar was om haar helemaal toe te laten. Tot ik zelf diep genoeg in mijn proces was gezakt om haar niet alleen als herinnering te voelen, maar als lichtgids op mijn pad.
En nu zie ik ineens hoe ze me al die tijd zachtjes geleid heeft…
Naar het Licht.
De steen in mijn hand
Zondag wandelde ik in de Lommelse Sahara, tussen het gouden zand en de stilte. Zonder erbij na te denken raapte ik een steen op.
Waarom ik die meenam, wist ik op dat moment nog niet.
Pas vanochtend viel alles samen.
De steen was voor haar.
Meteen voelde ik:
Ik ga hem schilderen en bij haar plekje leggen.
En dan besefte ik ineens dat dit helemaal geen toeval was.
In december deed ik tijdens een inspiratieavond een ritueel met stenen. Iedereen mocht twee stenen kiezen. Eén om te schilderen met wat je wilde loslaten… en één om te bekrachtigen wat je wilde beklijven.
Mijn steen om los te laten… daar had ik twijfels op geschreven.
Febe was erbij toen ik die later in het bos weggooide.
De steen die overbleef…
Daarop had ik maar één woord geschreven:
Licht.
Het moment waarop alles samenvalt
Vandaag begrijp ik pas echt wat er die avond is gebeurd.
Toen ik twijfels losliet, maakte ik onbewust ruimte om Laure’s aanwezigheid weer helemaal toe te laten.
Zij wás het Licht dat ik al die tijd in mij droeg.
Maar zolang ik twijfelde aan mezelf, kon ik haar niet volledig voelen.
Nu de twijfels langzaam wegsmelten, voelt haar energie sterker dan ooit.
Alsof ze zegt:
Mama… jij mag nu gaan stralen.
Ik loop met jou mee, hand in hand.
Het ritueel
Vandaag schilder ik haar steen.
Ik schrijf erop:
“Mijn lieve lichtgids.”
Daarna ga ik naar haar plekje, met roosjes of tulpjes in mijn handen.
Ik steek lichtjes aan en fluister haar naam.
Ik voel hoe de warmte zich om mijn hart wikkelt.
Ze is hier.
Altijd.
Samen in het Licht
De steen die ik vandaag leg, voelt als het begin van iets nieuws.
Niet alleen voor mij, maar ook voor de vrouwen die ik mag begeleiden die op mijn pad zullen komen.
Laure laat me zien hoe ik mijn pijn mag omarmen zonder erin te verdwijnen.
Hoe ik de schaduw mag aankijken, om het Licht erachter te vinden.
Misschien mag ik binnenkort samen met andere vrouwen lichtgids-rituelen doen.
Stenen beschilderen… loslaten… bekrachtigen.
Elk van hen herinneren aan de onzichtbare begeleiding die altijd bij hen is.
Want ik geloof dat iedereen een lichtgids heeft.
Soms in de vorm van een geliefde die ons is voorgegaan.
Soms in de vorm van een innerlijke kracht die we nog niet durven vertrouwen.
Maar het Licht is er altijd.
We hoeven alleen maar te kiezen om het te zien.
Lieve Laure,
Mijn kleine lichtgids…
Jij kwam naar mij in een droom, maar eigenlijk ben je nooit weggeweest.
Jij bent het Licht dat door mijn donkerste dagen heen straalt.
Jij fluistert in mijn hart…
En nu mag ik jouw Licht verder dragen.
Hand in hand… zetten wij samen elke stap.
Van schaduw naar Licht.
Altijd samen.
