Soms komt het leven zachtjes aankloppen. Niet met luide woorden, maar in fluisteringen.
Kleine tekens die je pas achteraf als een gouden draad aan elkaar kunt rijgen. Tekens die je misschien al veel langer begeleidden dan je ooit hebt beseft.
Vannacht kwam ze naar me toe… mijn lieve Laure.
Mijn dochtertje dat ik zestien maanden bij mij mocht dragen, en dit jaar zeventien zou worden.
Ik droomde dat ze op mijn schoot zat, haar warme lijfje dicht tegen het mijne. Alsof de tijd heel even was weggevallen. Alsof ze er altijd nog was…
En diep vanbinnen wéét ik ook dat dat zo is.
In mijn droom zei ik tegen haar:
“Normaal zou je dit jaar voor het eerst naar school gaan.”
Toen ik wakker werd, stroomden de tranen over mijn wangen. Niet uit verdriet, maar omdat ik haar zo intens dichtbij voelde. Het was alsof ze zachtjes kwam zeggen:
Goed bezig, mijn lieve mama…
Ik ben er voor jou.
Fluisteringen langs het pad
De waarheid is… ze is er altijd geweest.
In de momenten dat ik haar miste zonder woorden.
In de kleine gebaren die niemand ziet, maar die ik zo goed voel.
Wanneer ik iets kwijt ben, roep ik altijd zachtjes haar naam:
“Laureke, help je mama… waar heb ik het weer gelaten?”
En even later vind ik het.
Febe doet dat ook. Alsof zij het gewoon weet.
Laure is bij ons.
Maar de laatste maanden lijkt ze dichterbij dan ooit. Alsof ze geduldig heeft gewacht… tot ik klaar was om haar helemaal toe te laten. Tot ik zelf diep genoeg in mijn proces was gezakt om haar niet alleen als herinnering te voelen, maar als lichtgids op mijn pad.
En nu zie ik ineens hoe ze me al die tijd zachtjes geleid heeft…
Naar het Licht.
De steen in mijn hand
Zondag wandelde ik in de Lommelse Sahara, tussen het gouden zand en de stilte. Zonder erbij na te denken raapte ik een steen op.
Waarom ik die meenam, wist ik op dat moment nog niet.
Pas vanochtend viel alles samen.
De steen was voor haar.
Meteen voelde ik:
Ik ga hem schilderen en bij haar plekje leggen.
En dan besefte ik ineens dat dit helemaal geen toeval was.
In december deed ik tijdens een inspiratieavond een ritueel met stenen. Iedereen mocht twee stenen kiezen. Eén om te schilderen met wat je wilde loslaten… en één om te bekrachtigen wat je wilde beklijven.
Mijn steen om los te laten… daar had ik twijfels op geschreven.
Febe was erbij toen ik die later in het bos weggooide.
De steen die overbleef…
Daarop had ik maar één woord geschreven:
Licht.
Het moment waarop alles samenvalt
Vandaag begrijp ik pas echt wat er die avond is gebeurd.
Toen ik twijfels losliet, maakte ik onbewust ruimte om Laure’s aanwezigheid weer helemaal toe te laten.
Zij wás het Licht dat ik al die tijd in mij droeg.
Maar zolang ik twijfelde aan mezelf, kon ik haar niet volledig voelen.
Nu de twijfels langzaam wegsmelten, voelt haar energie sterker dan ooit.
Alsof ze zegt:
Mama… jij mag nu gaan stralen.
Ik loop met jou mee, hand in hand.
Het ritueel
Vandaag schilder ik haar steen.
Ik schrijf erop:
“Mijn lieve lichtgids.”
Daarna ga ik naar haar plekje, met roosjes of tulpjes in mijn handen.
Ik steek lichtjes aan en fluister haar naam.
Ik voel hoe de warmte zich om mijn hart wikkelt.
Ze is hier.
Altijd.
Samen in het Licht
De steen die ik vandaag leg, voelt als het begin van iets nieuws.
Niet alleen voor mij, maar ook voor de vrouwen die ik mag begeleiden die op mijn pad zullen komen.
Laure laat me zien hoe ik mijn pijn mag omarmen zonder erin te verdwijnen.
Hoe ik de schaduw mag aankijken, om het Licht erachter te vinden.
Misschien mag ik binnenkort samen met andere vrouwen lichtgids-rituelen doen.
Stenen beschilderen… loslaten… bekrachtigen.
Elk van hen herinneren aan de onzichtbare begeleiding die altijd bij hen is.
Want ik geloof dat iedereen een lichtgids heeft.
Soms in de vorm van een geliefde die ons is voorgegaan.
Soms in de vorm van een innerlijke kracht die we nog niet durven vertrouwen.
Maar het Licht is er altijd.
We hoeven alleen maar te kiezen om het te zien.
Lieve Laure,
Mijn kleine lichtgids…
Jij kwam naar mij in een droom, maar eigenlijk ben je nooit weggeweest.
Jij bent het Licht dat door mijn donkerste dagen heen straalt.
Jij fluistert in mijn hart…
En nu mag ik jouw Licht verder dragen.
Hand in hand… zetten wij samen elke stap.
Van schaduw naar Licht.
Altijd samen.
0 Comments