Deze week was gevuld met fijne momenten, waarin ik me echt in mijn flow voelde. Ik merkte echter ook dat het nog altijd een uitdaging is om mijn grenzen te bewaken, zelfs als alles zo goed voelt. Soms is het moeilijk om te stoppen wanneer ik zoveel energie heb, en dan neig ik ernaar om maar door te gaan, zonder goed naar mijn lichaam te luisteren. Dit is iets waar ik bewust aan blijf werken. Mijn ADHD maakt het me vaak duidelijk wanneer ik over mijn grenzen ga, want ik merk dan dat mijn lichaam een signaal afgeeft, of dat ik uitgeput raak door de overdaad aan energie.
De natuur is voor mij de allerbeste oplader, en dit besefte ik opnieuw tijdens de vele wandelingen die ik deze week maakte. Donderdag liep ik zelfs 25.000 stappen in het prachtige Bokrijk, samen met een van mijn beste vriendinnen Betsy, die ik al ken sinds de kleuterklas. Bij haar kan ik werkelijk onvoorwaardelijk mezelf zijn. Er is niets zo waardevol als mensen in je leven waarmee je volledig kunt zijn wie je bent, mensen die altijd een vangnet voor je zijn.
Zaterdag wandelde ik met Barbara, een vriendin die altijd een diepe rust in me oproept. Na onze wandeling trakteerde ze ons op een heerlijke pannenkoek met appels. Dit soort momenten geven me zoveel vreugde en versterken mijn gevoel van verbondenheid. Ik ben ontzettend dankbaar voor de mooie mensen die ik om me heen heb, zowel de vrienden die al jaren een vast deel van mijn leven zijn, als de nieuwe zielen die mijn pad kruisen.
Afgelopen zondag wandelde ik in de Lommelse Sahara met een Yvette die ik vorig jaar leerde kennen op een festival. Tijdens een workshop raakten we aan de praat, en het klikte meteen. Het is altijd zo fijn wanneer je met iemand dezelfde taal spreekt. Sinds ik dichter bij mezelf sta, lijkt het alsof ik steeds meer van dit soort mooie mensen aantrek. Ze geven me kracht, inspiratie en herinneren me eraan hoe belangrijk het is om jezelf te omarmen en je grenzen te respecteren.
Mijn energieniveau deze week was ongekend hoog. Alles leek vanzelf te gaan: het huishouden, mijn creativiteit, en de sessies met cliënten. Het voelde alsof ik alles tegelijk aankon. Maar ik weet ook dat dit mijn valkuil is. Het is zo makkelijk om in die stroom te blijven, tot ik ineens merk dat mijn lichaam een halt roept. Gisteravond bijvoorbeeld viel ik als een blok in slaap, terwijl ik naar een van mijn lievelingsprogramma’s keek. Mijn jongste dochter had ik net naar haar toneel gebracht, en ik was zo moe dat ik niet anders kon dan de slaap omarmen. Zelfs toen mijn oudste me tegen half 11 wakker maakte om Febe op te halen, was het duidelijk dat ik mijn lichaam meer ruimte moet geven om te herstellen.
Gisteren begon de dag vroeg. Ik moest de jongste naar haar repetitie brengen, waarna ik snel inkopen deed voor de rest van de week. S’middags haalde ik haar weer op, samen aten we snel en vertrok ik weer om naar haar voorstelling in de namiddag te gaan kijken. Daarna weer naar huis, snel eten, en haar opnieuw naar de voorstelling terugbrengen. Het was een drukke dag, maar het gaf me ook een gevoel van voldoening.
Dit alles brengt me terug bij het thema van grenzen. Ik merk dat ik mijn grenzen pas leer kennen wanneer ik ze overschrijd. Het is in deze momenten dat mijn lichaam me herinnert aan de noodzaak van rust en balans. En ik ben er steeds meer van overtuigd dat dit een leerproces is. Het is niet iets wat je in één keer onder de knie hebt, maar iets wat je langzaam, stap voor stap, leert te respecteren.
Inspiratie komt niet alleen van de mensen om me heen, maar ook van de momenten van stilte en reflectie. Wanneer ik echt naar mezelf luister, voel ik wat ik nodig heb: ruimte voor ontspanning, tijd voor stilte, maar ook ruimte om te creëren en te groeien. Het vinden van de juiste balans tussen actie en rust, tussen geven en ontvangen, is de sleutel.
Dus, deze week wil ik opnieuw een stap zetten in het bewaken van mijn grenzen. En ik herinner mezelf eraan dat het oké is om af en toe een stapje terug te nemen, zelfs als de energie stroomt en de wereld om me heen zo uitnodigend is. Want uiteindelijk is het deze balans die me de kracht geeft om te blijven bloeien.
Vandaag begon ik de dag rustig. Langzaam wakker worden, terwijl mijn dochters nog in dromenland vertoefden. Ik nam de tijd voor een rustig ontbijt en deed wat knutselwerk, iets dat ik binnenkort wil schenken aan een lieve vriendin. In de namiddag ga ik heerlijk fietsen met mijn liefste dochters, op zoek naar een plek voor een verfrissend ijsje. Het zijn de eenvoudige momenten van het leven die me echt doen opleven en me herinneren aan wat er echt toe doet: samen zijn, de rust vinden en genieten van de kleine, kostbare dingen.
Hoe doe jij dat? Hoe bewaak jij je grenzen en geef je jezelf de ruimte om te rusten, zelfs wanneer alles zo goed voelt?
Laten we blijven leren, groeien en vooral genieten van de mensen, de natuur en de energie die ons omarmen.
0 Comments