Voorbije vrijdag deed me weer even terug denken aan toen.
De week alleen was weer begonnen. Het blijft een moment dat me terugbrengt naar de breuk, toen we kozen voor co-ouderschap.
De pijn van het missen van mijn kinderen overspoelde me destijds. De eerste maanden huilde ik mezelf in slaap zodra ze vertrokken naar hun papa. Ik voelde me gefaald, gebroken en machteloos.
De gedachte dat ik de helft van hun leven zou missen, vrat aan me. Maar nog pijnlijker was het besef dat het droombeeld van een kerngezin voorgoed verloren was. Toch kon ik vrij snel accepteren dat de relatie tussen hun vader en mij niet werkte. Het was alsof ik dat pas na de breuk écht kon zien.
Acht maanden later ontmoette ik een lieve, zorgzame man die het tegenovergestelde was van mijn ex. Het bizarre toeval dat hij dezelfde naam droeg en zelfs ouders had met exact dezelfde namen als mijn ex-schoonouders, kon ik enkel met een glimlach ontvangen. “Zou dit een teken zijn om me uit de voeten te maken?” grapte ik toen.
Hoewel het een mooie tijd was, voelde ik dat ik niet klaar was voor iets nieuws. Mijn hoofd draaide overuren, mijn voltijdse job slokte me op en mijn energie wilde ik volledig aan mijn meisjes geven. Hij begreep dat, wat het alleen maar moeilijker maakte. Maar ik wist dat ik hiermee de juiste keuze maakte.
Toen ik eindelijk naar mijn nieuwe plekje verhuisde, voelde ik de angst opkomen. Hoe zouden mijn dochters het hier vinden? Zouden ze zich thuis voelen? De opluchting was immens toen mijn jongste, Febe, huppelend tussen de dozen riep: “Mama, ik vind het hier super de puper leuk!” Een traan rolde over mijn wang. “Waarom huil je, mama?” vroeg ze. “Dat zijn traantjes van geluk, lieve schat.”
Vanaf dat moment begon ons nieuwe leven. Samen alles uitpakken, alles een plekje geven, en ‘s avonds voldaan samen in slaap vallen. Maar dan kwam die angstige vrijdag weer… Tijd om afscheid te nemen.
Ik gaf hen mee dat ze een mooie week bij papa moesten maken. “Beloof jij mij dan ook dat jij gaat genieten en niet alleen thuis blijft zitten?” vroeg mijn oudste, Fleur. Haar woorden raakten me diep. Mijn vierjarige spiegelde me iets wat ik zelf niet zag.
Op dat moment besefte ik: het geluk van mijn kinderen begint bij mijn eigen geluk. Sindsdien heb ik die belofte nooit meer verbroken. Ik geniet nu ook van mijn week voor mezelf, wetende dat mijn dochters daar de vruchten van plukken. Want een gelukkige mama is de basis voor gelukkige kinderen.
Het pad van co-ouderschap bracht me van gebrokenheid naar heling. En hoewel ik nog steeds de vrijdag voel, kijk ik nu ook uit naar de weken waarin ik mezelf mag voeden, opladen en genieten. Zodat ik, wanneer mijn meisjes weer thuiskomen, volledig aanwezig kan zijn in liefde en verbinding.
Drie weken geleden voelde het eindelijk als het juiste moment om de allerlaatste restjes van mijn ex definitief los te laten. Er lag een t-shirt van hem bij mij, samen met twee boeken. Het was het boek dat hij had mij aanspoorde om te lezen, Maak wijze keuzes van Els Van Steijn, dat de katalysator bleek te zijn voor een verandering die mijn leven diepgaand zou beïnvloeden. Het werd mijn bijbel bij wijze van spreken..😄
In eerste instantie had ik er weinig interesse in. Ik bladerde er even door, maar voelde me niet echt aangesproken. Ik had al zoveel gelezen over persoonlijke ontwikkeling, en hoewel ik altijd op zoek was naar antwoorden, bleef ik met een hongerige leegte zitten. Wat ik zocht, was nog niet helemaal duidelijk. Maar iets in het boek bleef hangen.
Een tijdje later las ik in een Happinez over datzelfde boek en herkende ik de omslag. Wat er toen gezegd werd, sprak me aan, en ineens voelde ik de nieuwsgierigheid die ik eerder had gemist. Ik begon de kernwoorden uit het boek op te schrijven, een schriftje werd mijn nieuwe vriend. Het werd een soort verslaving; zodra ik wakker werd, wilde ik meteen verder lezen en ontdekken. Dit was typisch ADHD, wist ik later pas, maar op dat moment had ik geen idee dat ik ermee worstelde. Toch was het boek het begin van iets groots.
Het leerde me niet alleen over het maken van keuzes, maar het bracht me naar een veel diepere zelfontdekking. De podcast die ik daarna verslond, gaven me nog meer inzichten. Ze werden bijna verslavend. Ik was constant op zoek naar meer kennis over mezelf, over mijn gedrag, over het leven. En dat alles bracht me op een pad van zelfontwikkeling dat ik nooit had kunnen voorzien.
Het boek en de podcasts gaven me het vertrouwen om een belangrijke stap te zetten: ik begon een traject van familieopstellingen. Dit was iets dat hij voor mij had bekostigd, en daarvoor blijf ik hem altijd enorm dankbaar. Het traject hielp me om niet alleen naar de geschiedenis van mijn familie te kijken, maar ook naar de patronen die zich herhaalden in mijn eigen leven. Ik begreep eindelijk wat ik nodig had om verder te groeien.
Zo’n drie weken geleden voelde ik dat het tijd was om de laatste restjes van mijn ex volledig los te laten. Waar ik eerder al het gevoel had dat ik er klaar voor was, voelde het nu ineens als een diep innerlijk weten. Ik had me voorgenomen om het pas te doen wanneer mijn hele wezen het aangaf. En dat moment kwam toen ik op weg was naar de IKEA.
De woorden die ik naar hem wilde schrijven, stroomden letterlijk uit mijn gedachten, alsof ik een soort download kreeg. Het was zo krachtig, zo juist. Op dat moment besefte ik dat ik hem echt volledig had losgelaten, dat ik de cirkel rond had gemaakt. Het voelde bevrijdend, opluchtend, en zelfs vol vreugde. Ik moest het vastleggen, dus zodra ik de parking van IKEA opreed en me parkeerde, pakte ik mijn telefoon en typte ik de woorden die uit mijn hart vloeiden in mijn notities, bang dat ik het anders zou vergeten.
Bij het betreden van de IKEA voelde ik me lichter, en dat was voelbaar voor de mensen om me heen. Iedere glimlach die ik kreeg, voelde als een cadeau van het universum, een bevestiging van de positieve energie die ik had aangetrokken. Ik was in de stroom van iets groters, en ik voelde dat dit mijn moment was.
Toen ik thuis kwam, pakte ik pen en papier, schreef de brief en verzamelde de boeken en het t-shirt. Ik was klaar om ze naar het postkantoor te brengen. Het voelde als een laatste, dankbare stap in het proces van definitief loslaten. Ik was trots op mezelf, opgelucht en vol vreugde. Dat ik na 1,5 jaar het eindelijk dankbaar achter mij kon laten.
Wanneer ik nu terugkijk op dat moment, besef ik dat het niet alleen ging om het loslaten van mijn ex. Het was het loslaten van een oude versie van mezelf, een versie die niet volledig begreep wie ze was en wat ze nodig had. Het was het loslaten van een deel van mezelf dat gevangen zat in oude patronen, en het was een bevrijding naar een toekomst die nu openlag.
Ik ben dankbaar voor de reis die ik heb doorgemaakt. Dankbaar voor het boek dat mijn pad kruiste, voor de inzichten die het me gaf, en voor het proces van zelfontdekking dat leidde naar de diagnose die alles veranderde. De kracht van loslaten heeft me niet alleen geholpen om de oude banden met mijn ex los te laten, maar ook om de banden met mijn oude zelf los te snijden. En dat is waar de ware vrijheid ligt.
Ik heb mezelf eindelijk volledig losgelaten, en dat voelt als pure energie. De glimlachen die ik ontving van de mensen die ik tegenkwam in de IKEA, herinneren me eraan dat wanneer je vanuit je ware zelf leeft, de wereld automatisch met je meebeweegt.
Het is zo belangrijk om de tijd te nemen voor het proces van loslaten. Niet te snel willen gaan, niet meteen in iets anders springen, maar werkelijk de ruimte nemen om afscheid te nemen van wat niet meer dient. Het is een stap die je niet kunt forceren; het moet een innerlijk weten zijn. Geef jezelf de tijd, vertrouw op het proces en wees geduldig met jezelf. Alleen dan zal het loslaten echt zijn.
Ik ben waanzinnig trots op mezelf dat ik gehoor heb gegeven aan de noden van mijn eigen wezen, dat ik op een manier heb losgelaten die bijdraagt aan mijn welzijn. Het voelt als een krachtig bewijs dat ik mijn eigen keuzes eer, en dat ik nu kan genieten van de vrijheid die het me brengt. En ik heb er nu nog meer vertrouwen in dat vroeg of laat de man die bij me hoort, ongetwijfeld mijn pad zal kruisen. Het voelt als een nieuw begin, een ruimte die zich opent voor alles wat nog komt.
“Het leven draait om keuzes. En wanneer je in verbinding bent met jezelf, voel je vanzelf wanneer het tijd is om een wijze keuze te maken, vanuit liefde voor jezelf.”
Ik nodig je uit om eens na te denken over jouw eigen reis: Wat heb jij te leren van de mensen en ervaringen die je pad gekruist hebben? Hoe kun jij jezelf toestaan om los te laten, zodat er ruimte komt voor nieuwe stappen?
Hoe nu verder?
Het moment van ontdekking – het weten dat ik ADHD heb – bracht een verheldering die ik jarenlang had gemist. Maar het weten is slechts één stap in het proces. Het maakt de weg niet ineens gemakkelijker of vanzelfsprekend. Wat ik nu besef, is dat het omgaan met ADHD een voortdurende reis is, waarin ik dagelijks werk aan het vinden van balans. Er is geen magisch antwoord.
Voor mij is het een combinatie van verschillende benaderingen: ik neem medicatie, maar ik ben er tegelijkertijd sterk van overtuigd dat dit hand in hand moet gaan met een holistische benadering. Het gebruik van medicatie heeft mij geholpen om mijn focus en energie beter te reguleren, maar het is geen allesomvattende oplossing. Het geeft me de ruimte om de andere, vaak ondergeschikte aspecten van mijn leven aan te pakken.
In eerste instantie voelde het als falen. Hier ben ik, iemand die anderen begeleidt in hun zoektocht naar balans en zelfzorg, en ik grijp naar medicatie om mezelf te helpen. Dat stemmetje in mijn hoofd, die negatieve overtuiging, was onmiskenbaar aanwezig. Het gevoel van “moet ik dit wel doen?” piepte voortdurend omhoog. De strijd in mijn hoofd was zo intens, zo onnoemelijk hard, dat ik mezelf bijna niet meer kon horen. Het voelde alsof ik mijn eigen principes niet meer leefde.
Maar de babbel met de apothekeres bracht veel verlichting. Haar woorden waren precies wat ik nodig had om mijn gedachten te kalmeren. Ze herinnerde me eraan dat het geen schande is om jezelf dat duwtje te geven als je het nodig hebt. Medicatie is geen teken van zwakte, het is een manier om jezelf te ondersteunen op een moment dat dat nodig is. Dit was geen falen, dit was zorgen voor mezelf, moedig zijn en kiezen voor wat ik nodig had.
Dat gesprek gaf me het inzicht dat de kracht ligt in het nemen van de juiste keuzes voor mezelf, ongeacht hoe dat er voor anderen uitziet. Dit is de waarheid die ik nu met mezelf deel: het is oké om hulp te vragen, het is oké om te kiezen voor iets dat je helpt om beter te functioneren.
Wat ik nooit had verwacht, is dat de medicatie me niet alleen helpt om meer focus en rust te ervaren, maar dat het er ook voor zorgt dat ik veel milder naar mezelf ben. De constante ruis in mijn hoofd is opmerkelijk verminderd. Waar mijn gedachten vroeger alle kanten op sprongen en ik mezelf vaak overweldigde, voel ik nu veel meer rust en helderheid. Dat alleen al is een enorme opluchting.
Toch geloof ik dat medicatie slechts een hulpmiddel is, geen wondermiddel. Als je alleen afhankelijk bent van medicatie, mis je de kans om de onderliggende oorzaken van bepaalde patronen en emoties aan te pakken. De medicatie helpt me in de acute momenten van chaos en afleiding, maar het holistische pad biedt de ruimte voor langetermijnoplossingen. Het is de combinatie van beide die voor mij werkt.
Wat mij daarbij enorm helpt, is mijn ochtendritueel. Elke dag begin ik met journaling – mijn gedachten op papier zetten helpt me om mijn hoofd te ordenen en mijn emoties te begrijpen. Daarnaast trek ik elke ochtend een intentiekaart en een kaartje uit een van mijn vele kaartendecks. Die kaarten geven me telkens weer precies de juiste inspiratie, wat ook geen toeval is. Het helpt me om mijn dag bewust te starten en mijn energie te richten op wat voor mij belangrijk is.
En dan kom ik op dit stuk…
In het leven zullen we altijd voor- en tegenstanders hebben, en dat is helemaal oké. Feit is, ik en ik alleen weet hoe het voelt om jarenlang in strijd te liggen met mezelf. Momenten dat ik het leven niet meer zag zitten, radeloosheid, omdat ik iedere gebeurtenis duizend keer overliep in mijn hoofd of ik de dingen toch niet beter anders had kunnen aanpakken. Slapeloze nachten, ontelbare nachten dat ik mezelf in slaap huilde. Dit zijn nog maar een minimum van voorbeelden.
Ik zeg altijd: mensen die oordelen, zijn bovenal degenen die niet naar zichzelf durven kijken in de spiegel. Want oordelen is makkelijk. Of laat ik het zo zeggen; waar je ogen niet waren, hoeft je mond niet te spreken. Wandel eerst in mijn schoenen, dan heb je recht van spreken.
En begrijp me niet verkeerd, ik wil hier absoluut niet het slachtoffer uithangen, verre van. Dat heb ik nooit gedaan en dat zal ik ook nooit doen. Feit is wel, dat het verschil dat ik nu voel zo opmerkelijk is, dat ik mezelf afvraag: waarom zou ik daar niet voor kiezen?
Dit is mijn waarheid. Dit werkt voor mij. Maar ik wil ook heel duidelijk benadrukken dat er geen één enkel antwoord is voor iedereen. We zijn allemaal uniek, en het is dan ook van cruciaal belang om vooral te luisteren naar wat jouw hart en gevoel jou influisteren.
Voor mij voelt deze combinatie van medicatie en holistische benaderingen nu goed. Maar het kan evengoed dat ik over een tijd een ander pad insla – en ook dat is oké. Wat voor mij écht telt, is dat ik me goed voel bij de keuzes die ik maak. Dat ik gehoor geef aan wat mijn hart me al zo lang influistert. En dat, geloof ik, is uiteindelijk de ware stap naar jezelf.
In dit proces van het leren omgaan met ADHD, weet ik nu dat ik mezelf niet alleen mag ondersteunen. Ik wil mijn jongste dochter ook bijstaan in haar reis, want ik geloof dat we samen sterker staan. Als zij de handvaten kan vinden om deze reis draagbaarder te maken, kan ze zich krachtiger voelen.
Wat ik haar wil leren, is dat ADHD iets is waar je mee kunt werken, iets wat je kunt omarmen en ermee kunt groeien. Het is niet iets wat je ‘overwinnen’ moet, maar iets waar je mee leert dansen, zelfs als het af en toe wat chaotisch is.
Want ADHD is iets dat nooit volledig zal verdwijnen, maar dat betekent niet dat we er niet mee kunnen leren omgaan. Het is een proces van bewustzijn, acceptatie en het vinden van de juiste balans. Het vraagt geduld en compassie, maar bovenal vraagt het om het vermogen om jezelf niet te veroordelen, maar te omarmen voor wie je werkelijk bent.
Ik weet wat ik voel. Ik weet hoe mijn gedachten razendsnel van de ene kant naar de andere schieten, hoe ik mezelf kan verliezen in details of net totaal geen structuur kan vasthouden. Ik voel hoe ik continu bezig ben met alles en tegelijk met niets, hoe mijn energie soms niet te stoppen is en dan weer compleet wegvalt.
Ik heb me verdiept in ADHD, boeken verslonden, podcasts geluisterd alsof ze over mij gingen. De herkenning was zo groot dat het onmogelijk toeval kon zijn. ADHD.
En toch… zonder officiële diagnose bleef er iets knagen. De angst dat mensen het niet geloven. De twijfel: wat als ik het verkeerd heb? Of erger nog: wat als anderen denken dat ik mezelf iets aanpraat?
De breuk die alles veranderde
Toen mijn laatste relatie 1,5 jaar geleden op de klippen liep, voelde ik diep vanbinnen dat er iets niet klopte. Niet alleen tussen ons, maar vooral in mezelf. Ik beloofde mezelf om eerst te ontdekken wat er zich al jaren in mij afspeelde, voor ik mezelf opnieuw in iets nieuws zou storten.
Ergens wist ik dat er een onderliggende reden was voor mijn moodswings en mijn moeite om emoties te reguleren, iets wat steeds meer een obstakel werd in mijn relatie. Ik deed het niet bewust, en toch kon ik het vaak niet tegenhouden, tot terechte ergernis van mijn toenmalige partner. Wat volgde was telkens weer die enorme boosheid naar mezelf. “Waarom toch?” vroeg ik me keer op keer af.
De zoektocht naar erkenning
Lange tijd dacht ik dat een officiële diagnose me rust zou geven. Dat het de bevestiging was die ik nodig had om mezelf eindelijk serieus te nemen. Maar toen ik dit eindelijk bij mijn huisarts uitsprak, zei zij iets wat me diep raakte:
“Waarom heb je die diagnose nodig? Je voelt het toch zo sterk? Je hebt je er zo diep in verdiept. Dat is toch al genoeg?”
Ze bevestigde bovendien dat het wel degelijk ADHD is.
En daar zat ik dan. Want ja, ik wéét het. En toch voelde het alsof ik iets moest bewijzen.
De financiële realiteit
Als alleenstaande mama is een diagnose een enorme hap uit mijn budget. Als geld geen rol speelde, zou ik het zonder twijfel doen. Niet voor anderen, maar voor mezelf. Maar die realiteit is er wél. En dan vraag ik me af: waarom moet bevestiging zo duur zijn? Waarom moet je honderden euro’s neertellen om zwart op wit te krijgen wat je diep vanbinnen al weet?
Het maakt me boos. Alsof je pas recht hebt op erkenning als je ervoor betaalt. Alsof je worsteling pas telt als er een label op geplakt wordt. Alsof je niet gewoon zelf mag voelen en wéten dat je brein anders werkt.
Voor wie heb ik die diagnose nodig?
Wil ik die diagnose omdat ik bang ben dat anderen me niet serieus nemen? Of omdat ik zelf nog moeite heb om het helemaal te aanvaarden? Is het dat stukje in mij dat nog twijfelt, dat ik op papier wil laten bevestigen?
De waarheid is: ik voel het. Ik zie het. Ik lééf het.
Een diagnose verandert daar niets aan.
Wat ik nu weet
Ik weet nu dat het nooit luiheid was. Geen gebrek aan discipline. Geen chaotisch trekje waar ik ‘gewoon beter mee moest leren omgaan’. Het was er altijd al, maar het werd nooit benoemd.
Een diagnose zou misschien bepaalde deuren openen en erkenning van anderen makkelijker maken. Maar de belangrijkste erkenning… die moet ik mezelf geven.
En dat is misschien wel het moeilijkste. Niet wachten op toestemming van de buitenwereld om mezelf serieus te nemen, maar het gewoon doen. Zélf inzien dat mijn brein anders werkt, en dat dat oké is.
Mijn keuze
Dus, heb ik een diagnose nodig om serieus genomen te worden?
Nee.
Mijn verhaal is écht. Mijn worstelingen, maar ook mijn krachten, zijn écht. En niemand, geen dokter, geen buitenstaander, geen enkele officiële stempel, kan dat wegnemen.
En dat besef, dat is misschien nog wel krachtiger dan een diagnose ooit had kunnen zijn.
Sommige ontmoetingen zijn geen toeval, maar een liefdevolle herinnering van het universum. Vorige week, tijdens een wandeling met mijn beste vriendin, kwamen we een man tegen met een prachtige uil op zijn arm. Op het eerste gezicht misschien een simpel moment, maar voor mij voelde het als een teken. Een bevestiging. Kijk, zie je het?
Want de uil is al lang mijn symbool. In ons gezin heeft ieder van ons een eigen symbooltje dat op een bijzondere manier bij ons past. Mijn lieve Laure kreeg vanzelfsprekend de vlinder, Fleur haar naam spreekt voor zich, en Febe, geboren op Valentijn, draagt het hartje als haar teken. En ik? Ik heb altijd iets gehad met uilen. Niet zomaar, besef ik nu, maar omdat dat kleine uilskuiken in mij ooit mocht groeien tot een wijze uil.
Van zelfverwijt naar begrip
Veel te vaak en veel te lang heb ik vastgezeten in zelfverwijt. Waarom had ik sommige keuzes gemaakt? Waarom zag ik dingen niet eerder? Waarom trapte ik steeds opnieuw in dezelfde valkuilen? Ik kon streng zijn voor mezelf, blijven malen over het verleden en boos zijn op wie ik ooit was.
Maar met de jaren, en de lessen die het leven me gaf, kijk ik daar anders naar. De keuzes die ik vroeger maakte, waren gebaseerd op het bewustzijn dat ik toen had. Ik wist niet beter. En al helemaal niet dat ik ADHD had. En dat is oké.
Iedere wijze uil was ooit een uilskuiken.
En eerlijk? Ik ben dat uilskuiken soms nog steeds. Want groeien stopt nooit. Maar in plaats van mezelf te veroordelen, vraag ik me nu af: Wat mag ik hieruit leren?
Wijsheid uit diepe dalen
De uil is niet alleen een symbool van wijsheid, maar ook van intuïtie, van zien in het donker. En net in een periode waarin ik me onderuitgehaald voelde, kwam deze ontmoeting op mijn pad. Alsof de uil me eraan herinnerde: Wijsheid komt uit diepe dalen. Vertrouw op jouw proces.
Soms hebben we even een teken nodig om ons daaraan te herinneren. Voor mij was het deze uil.
We zijn allemaal onderweg. Van uilskuiken naar wijze uil. Met vallen en opstaan, en soms met een onverwacht teken op ons pad. Wat herinnert jou eraan dat je precies bent waar je moet zijn?
Wat is jouw symbool? En welke les herinnert het jou aan?
