Voorbije vrijdag deed me weer even terug denken aan toen.
De week alleen was weer begonnen. Het blijft een moment dat me terugbrengt naar de breuk, toen we kozen voor co-ouderschap.
De pijn van het missen van mijn kinderen overspoelde me destijds. De eerste maanden huilde ik mezelf in slaap zodra ze vertrokken naar hun papa. Ik voelde me gefaald, gebroken en machteloos.
De gedachte dat ik de helft van hun leven zou missen, vrat aan me. Maar nog pijnlijker was het besef dat het droombeeld van een kerngezin voorgoed verloren was. Toch kon ik vrij snel accepteren dat de relatie tussen hun vader en mij niet werkte. Het was alsof ik dat pas na de breuk écht kon zien.
Acht maanden later ontmoette ik een lieve, zorgzame man die het tegenovergestelde was van mijn ex. Het bizarre toeval dat hij dezelfde naam droeg en zelfs ouders had met exact dezelfde namen als mijn ex-schoonouders, kon ik enkel met een glimlach ontvangen. “Zou dit een teken zijn om me uit de voeten te maken?” grapte ik toen.
Hoewel het een mooie tijd was, voelde ik dat ik niet klaar was voor iets nieuws. Mijn hoofd draaide overuren, mijn voltijdse job slokte me op en mijn energie wilde ik volledig aan mijn meisjes geven. Hij begreep dat, wat het alleen maar moeilijker maakte. Maar ik wist dat ik hiermee de juiste keuze maakte.
Toen ik eindelijk naar mijn nieuwe plekje verhuisde, voelde ik de angst opkomen. Hoe zouden mijn dochters het hier vinden? Zouden ze zich thuis voelen? De opluchting was immens toen mijn jongste, Febe, huppelend tussen de dozen riep: “Mama, ik vind het hier super de puper leuk!” Een traan rolde over mijn wang. “Waarom huil je, mama?” vroeg ze. “Dat zijn traantjes van geluk, lieve schat.”
Vanaf dat moment begon ons nieuwe leven. Samen alles uitpakken, alles een plekje geven, en ‘s avonds voldaan samen in slaap vallen. Maar dan kwam die angstige vrijdag weer… Tijd om afscheid te nemen.
Ik gaf hen mee dat ze een mooie week bij papa moesten maken. “Beloof jij mij dan ook dat jij gaat genieten en niet alleen thuis blijft zitten?” vroeg mijn oudste, Fleur. Haar woorden raakten me diep. Mijn vierjarige spiegelde me iets wat ik zelf niet zag.
Op dat moment besefte ik: het geluk van mijn kinderen begint bij mijn eigen geluk. Sindsdien heb ik die belofte nooit meer verbroken. Ik geniet nu ook van mijn week voor mezelf, wetende dat mijn dochters daar de vruchten van plukken. Want een gelukkige mama is de basis voor gelukkige kinderen.
Het pad van co-ouderschap bracht me van gebrokenheid naar heling. En hoewel ik nog steeds de vrijdag voel, kijk ik nu ook uit naar de weken waarin ik mezelf mag voeden, opladen en genieten. Zodat ik, wanneer mijn meisjes weer thuiskomen, volledig aanwezig kan zijn in liefde en verbinding.
0 Comments