Ken je dat, tranen van geluk? Dat pure moment waarop emoties je overspoelen, en je hart overloopt van liefde? Gisteravond stroomden die tranen rijkelijk bij mij. Mijn hart voelt vol, vol van dankbaarheid en vervulling.
Het is alsof ik eindelijk ademhaal na een lang, intens jaar.
Wayne Dyer zei het ooit zo krachtig: "Als je de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt."
Ik ben een enorme fan van hem, en deze woorden resoneerden diep in mij, zeker in de afgelopen dagen.
Op de ochtend van de 24e stelde ik mijn intentie: ik zou die avond niets posten en helemaal in het nu blijven. Mijn aandacht richten op wat er is in plaats van te blijven hangen in wat was.
Dat betekent niet dat je vergeet – verre van dat. Het is het omarmen van een andere manier van zijn. Zoals Wayne Dyer zo mooi aanreikt in zijn prachtige quote; "Als je de manier waarop je naar dingen kijkt verandert, veranderen de dingen waar je naar kijkt." Dáár ligt de sleutel.
Ik genoot van ieder moment. De hapjes, de drankjes, de gesprekjes, het jaarlijkse pakjespel. De attenties, de warmte, de knuffels, de mooie woorden, de aandacht, de genegenheid, de dankbaarheid, de kirrende poes die zichtbaar gelukkig was... Alles voelde intens, en alles voelde goed.
Wat het voor mij extra bijzonder maakte, was het zien van mijn mama, die genoot van het moment met haar vriend aan haar zijde. Het was zo mooi om te zien hoe zij haar eigen vreugde ervoer, omringd door de liefde van haar dierbaren. En daarnaast was daar ook mijn lievelingstante, die zichtbaar aangedaan was door de warmte die ze mocht ontvangen. De liefde en verbondenheid die we op dat moment deelden, was onmiskenbaar voelbaar voor iedereen.
Het voorbije jaar was niets minder dan een rollercoaster. Een storm van emoties waarin ik meer dan eens aan opgeven dacht. Het licht leek soms ongrijpbaar, de moed zakte diep in mijn schoenen, en mijn geloof in betere dagen voelde ver weg. Er waren nachten vol tranen, dagen waarop ik bijna bezweek onder de zwaarte.
Maar toch... ik bleef doorgaan. En telkens ik dacht dat ik niet meer kon, keek ik naar mijn dochters. Zij zijn mijn grootste drijfveer, mijn zonnestralen op donkere dagen.
Ze zeggen wel eens: een moeder vecht als een leeuw voor haar welpen. Dat is precies hoe ik het voelde. Want de kracht die het moederschap met zich meebrengt, is onbeschrijflijk. Maar tegelijkertijd wist ik: dit zware parcours moet ik ook voor mezelf doorlopen. Want als ik niet goed voor mezelf zorg, hoe kan ik dan een sterke basis bieden voor hen?
Het klinkt misschien egoïstisch, jezelf op de eerste plaats zetten. Maar dat is het niet. Het is noodzakelijk. Het doorbreken van patronen – oude, diepgewortelde overtuigingen en angsten – vraagt lef, moed en doorzettingsvermogen. En precies dát heb ik gedaan. Ik durf vandaag voluit zeggen: ik ben trots op mezelf.
Mijn dochters verdienen het om niet te struikelen over de stenen die ik kan opruimen. Het is aan mij om naar mijn schaduwkanten te kijken, mijn wonden te helen, en mijn kracht terug te vinden. En hoewel het soms pittig was, is het alles waard geweest.
Uitdagingen zullen altijd blijven komen, dat hoort bij het leven. Maar ik zie ze nu anders. Ze zijn geen obstakels meer, maar kansen om te groeien en dichter bij mijn kern te komen.
Kerstavond was een avond van puur genieten. Een moment waarop ik écht besefte hoe waardevol mijn harde werk is geweest. Ik was volledig aanwezig. Ik keek naar mijn dochters, voelde de warmte van onze verbinding, en genoot met volle teugen.
Maar in die warme kring van liefde en verbondenheid was er nóg iemand aanwezig. Onzichtbaar, maar voelbaar in elke vezel van mijn zijn. Mijn oudste dochter, aan de overkant. Ze is er, steeds weer, op haar eigen prachtige manier. Ik voel haar fluisterzacht, als een streling van de wind, als een warme aanwezigheid die mijn hart vult. Ze kijkt me, ze voelt me, en ik wéét dat ze ziet hoe goed we het doen.
Haar aanwezigheid is niet zichtbaar, maar voelbaar in heel mijn wezen. Ze is een deel van mij, altijd, en in momenten als deze is haar energie bijna tastbaar. Het is alsof ze me wil zeggen: "Mama, het is goed. Jij doet het goed." Haar liefde en kracht stromen door mij heen, net als die van mijn andere dochters.
De dag erna, op Kerstdag, gingen mijn lieve meisjes naar hun papa. Mijn oudste dochter zei nog: "Mama, nu ben je alleen op Kerstdag." Maar ik glimlachte en zei: "Dat is oké, lieve schat. Ik heb zoveel om na te genieten die mijn hele dag zal vullen." En dat was ook echt zo.
De warmte van de avond ervoor voelde nog na in elke vezel van mijn zijn. Met een glaasje in mijn hand, omringd door het zachte licht van de kerstboom en kaarsen, voelde ik een diepe rust. Dit moment was van mij – een moment om te reflecteren, om alles te laten bezinken, en om dankbaar te zijn. Alleen zijn betekent niet eenzaam zijn. Het is een kans om contact te maken met jezelf, om alles wat geweest is een plekje te geven, en om opnieuw naar de toekomst te kijken. En voor mij, als iemand met ADD en hoogsensitiviteit, is het alleen zijn na zo'n gezellige drukte zelfs een geschenk. Het is een moment van kalmte waarin ik alles in me opneem, mijn energie herlaad en mijn gedachten in stilte kunnen ordenen. Het biedt de ruimte om diep te voelen zonder afleiding, en dat is voor mij van onschatbare waarde.
Het leven is niet perfect, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om de reis, om blijven opstaan, en om je laten raken door de kleine momenten van geluk. En vandaag, met mijn hart vol, mijn tranen van geluk, en het gevoel dat we écht allemaal samen zijn, weet ik: ik ben precies waar ik moet zijn.. ♥️...✨…
0 Comments