We hebben elkaar nodig. Het is eigenlijk zo simpel als dat. Toch hebben velen, ikzelf inbegrepen, vaak de neiging om in ons eigen schelpje te kruipen. Ik was altijd iemand die dacht: Laat mij het maar zelf doen. Ik kan dat wel alleen. Ik heb niemand nodig. Voor mij voelde hulp vragen als een zekere vorm van zwakte—een overtuiging die nergens op gebaseerd is, maar die me door de jaren heen steeds meer eigen werd.
Toen ik mijn lieve Laure verloor, merkte ik dat ik vooral bezig was met de verhalen van anderen. Ik wilde niet dat alles om mij draaide, dat ik centraal stond. Ik luisterde naar anderen, en ging voorbij aan mijn eigen verdriet. Op een gegeven moment zei een tante tegen me: Cindy, je hebt zo’n intens verlies ervaren, en toch ben je alleen bezig met hoe het met anderen gaat. Voor mij voelde dat niet vreemd. Het hoefde niet altijd en alleen over mij te gaan.
Geven voelt prachtig. Het is een teken dat je om iemand geeft, dat je betrokken bent. Het siert je om te kunnen geven, maar ergens leerde ik dat ik mezelf hierin niet moest verliezen. Dat er een balans moet zijn, een wisselwerking van geven én ontvangen.
Want daar ligt een diepere waarheid: ontvangen is óók belangrijk. Niet in de hebberige zin van het woord, maar het durven toelaten van steun, liefde, en zorg van anderen. Als je weigert te ontvangen, zend je eigenlijk uit dat je het niet nodig hebt. Hoe vaak zeggen we niet, wanneer iemand ons een cadeautje geeft: Oh, dat had je niet hoeven doen! Het is bijna een reflex, alsof we het niet waard zijn.
Daar ben ik mee gestopt. Nu zeg ik simpelweg: Dankjewel. Wat ontzettend attent van je, dit maakt me blij. En als ik zelf een cadeautje geef en hoor: Dat had je niet hoeven doen, geef ik met een knipoog terug: Dan neem ik het terug! Het mooie is dat mensen dan vaak even lachen, en meteen begrijpen wat ik bedoel.
Vriendschappen die de Ziel Voeden
Met de groei die ik heb doorgemaakt in mijn persoonlijke ontwikkeling, heb ik ook zoveel nieuwe mensen mogen leren kennen. Het geeft me energie, enthousiasme en een diep gevoel van dankbaarheid. Sommige vriendschappen zijn nieuw, anderen gaan al jaren mee. Ik denk aan een vriendin die ik al ken sinds de kleuterschool. We wonen wat verder van elkaar en spreken elkaar maar vier of vijf keer per jaar. Toch voelt het altijd als vanouds, alsof de tijd stil heeft gestaan. Die vertrouwdheid koester ik enorm—het voedt mijn ziel, geeft me zuurstof, en laat me steeds weer beseffen hoe waardevol het is.
Elke vriendschap die ik heb, voelt anders en uniek. Elk contact heeft zijn eigen kleur en dynamiek, en dat maakt het zo speciaal. Het geeft me telkens weer die extra energie, en ik besef steeds meer hoe waar het is: “Alone we can do so little, together we can do so much.”
Een Nieuwe Blik op Verbondenheid
Deze reis naar meer openheid en verbondenheid met anderen heeft me veel geleerd. We hoeven het leven niet alleen te dragen. Door te durven ontvangen, geven we anderen de kans om echt voor ons te zijn, net zoals wij voor hen willen zijn. Er ontstaat een balans waarin geven en nemen niet tegenover elkaar staan, maar elkaar versterken. Het creëert een ruimte waarin we groeien, samen, als mensen die elkaar nodig hebben.
Dus laten we die verbinding toelaten. Laten we elkaar durven omarmen en met open hart zeggen: Dankjewel, dit betekent veel voor mij. Want we zijn sterker samen.
Gisteren woonde ik een prachtige voorstelling bij, een moment dat diepe indruk op me maakte. Deze voorstelling werd gegeven door een bijzondere vrouw die ik afgelopen zomer ontmoette op een festival, waar ik als standhouder aanwezig was.
De voorstelling, getiteld En (N)U is het aan U, ging over haar boek, een boek dat ik had besteld en gisteren voor het eerst in handen kreeg, overhandigd door haarzelf. Terwijl ik ’s avonds naar huis reed, voelde ik een warme gloed van dankbaarheid in mij opborrelen. Dankbaar voor het moment dat ik mocht meemaken, voor de manier waarop het me raakte, en voor de ontmoeting met haar en haar partner. Ik voelde direct dat zij mijn pad niet zomaar kruisten.
Bij het afscheid gaf ik haar een knuffel en zei: “Jij bent niet zomaar op mijn pad gekomen.” Waarop ze antwoordde: “En jij ook niet op het mijne.” Het voelde als een bevestiging, een zachte herinnering dat het belangrijk is om op ons gevoel te vertrouwen.
De voorstelling ontroerde me tot in het diepste van mijn wezen. Het maakte me wakker en bracht een verlichting die ik nog lang zal koesteren. Het besef dat we nooit helemaal alleen staan in wat we meemaken, deed me enorm goed.
Later die avond, toen ik haar boek opensloeg, verscheen er een glimlach op mijn gezicht, gevolgd door een traan bij het lezen van haar woorden.
Lieve Cindy, bij onze eerste ontmoeting dacht ik: Wat een stralend lichtje, zelfs na uw verlies..
So long, lieve angst was een pakkend gedicht in haar boek, een simpele maar krachtige boodschap: een liefdevol afscheid van wat je niet meer dient. Die woorden blijven in mijn gedachten hangen, als een herinnering om mijn eigen angsten los te laten en mijn pad met vertrouwen te bewandelen.
Die gedachte herinnerde me aan mijn eigen missie. Het gaf me de moed om door te gaan, met nog meer vastberadenheid. Want niets in het leven gebeurt zomaar. Ik durf nu voluit te zeggen dat ik trots ben op de weg die ik heb afgelegd. En om dan in haar boek woorden te lezen die bevestigen dat mijn innerlijke licht nog steeds brandt… Dat geeft mij de kracht om anderen te helpen hun eigen licht weer te laten schijnen, vooral voor degenen die zich verloren voelen in het donker.
En nu neem ik hun woorden En (N)U is het aan U ter harte: het is aan ons om ervoor te gaan, met heel ons hart. Want ik weet nu: het kan. Het is echt mogelijk, als je het maar diep genoeg van binnen voelt en ervoor kiest. So long, lieve angst. 🕯️
In mijn eigen helingsproces heb ik vaak gemerkt dat het niet alleen de pijn is die ik moest loslaten, maar ook mensen die gehecht waren aan de gewonde versie van mezelf. Het moeilijkste deel van jouw helingsproces is het afstand nemen van mensen die meer houden van de gewonde jij in plaats van de groeiende jij. Dit werd voor mij vooral duidelijk op momenten wanneer ik gehoor gaf aan mijn eigen noden, mezelf voorop stelde en nee durfde zeggen.
Ongeveer een maand voor de breuk van vorig jaar ben ik in een traject intuïtieve opstellingen gestapt. Ik weet nog dat mijn coach toen zei: “Vanaf het moment wanneer je een ja geeft om te starten, zeg je eigenlijk ja op alles wat passend is voor jou.” Dit besef maakte me duidelijk dat mijn keuze om te groeien, niet alleen de dynamiek in mijn relatie veranderde, maar ook mijn eigen verwachtingen en verlangens.
Wat duidelijk niet meer passend was, viel vanzelf af. Zoals de relatie. Het besef dat alles wat niet meer voor mij klopt, zich vanzelf uit mijn leven verwijdert, gaf me ongelooflijk veel verlichting.
Voorheen kon het pijn doen hoe sommige vriendschappen reageerden als ik nee zei. Nu zie ik heel duidelijk in dat het niks met mij te maken had, maar alles met hen. Ik liet zien wat zij niet deden. Het besef dat de reactie van anderen vaak meer zegt over henzelf dan over jou is bevrijdend. Het gaf me de kracht om mijn keuzes niet meer af te stemmen op de verwachtingen van anderen, maar puur op wat voor mij goed voelt.
In deze periodes begon ik te realiseren dat sommige relaties niet meegroeiden met mijn veranderingen. Het stellen van grenzen en het kiezen voor mezelf was vaak het moment waarop bepaalde mensen zich niet meer ondersteunden in mijn groei. Dat was pijnlijk, want het betekende dat ik niet alleen afscheid moest nemen van oude gewoonten, maar ook van mensen die ik dacht te kunnen vertrouwen.
Toch was het een essentieel deel van mijn proces. Want hoe meer ik trouw bleef aan mezelf, hoe sterker ik werd in het omarmen van mijn eigen behoeften. Soms betekent dat ook dat je afstand moet nemen van mensen die niet in staat zijn om de nieuwe versie van jou te zien. Dit is moeilijk, maar uiteindelijk draagt het bij aan je groei en het vinden van relaties die werkelijk resoneren met wie je nu bent..
De herfst is alweer even ingetreden, en voor mij is dat altijd een bijzondere overgang. Het afscheid van de zomer voelt weemoedig, alsof ik nog even extra wilde vasthouden aan de zonnestralen die maar net leken verdwenen te zijn.
Dit jaar voelde die zomer net iets zwaarder dan anders, en dat maakte het afscheid des te intenser. Eigenlijk is het leven een aaneenschakeling van loslaten. Hoe harder we proberen vast te houden, hoe feller het soms voelt. Toch weet ik dat overgave alles lichter kan maken – en dat heb ik inmiddels weer mogen ervaren.
Met de extra zonnige dagen, ondertussen alweer 2 weekjes geleden, leek de natuur stiekem aan te voelen dat ik nog wat extra warmte kon gebruiken. Die momenten, dat onverwachte licht, zijn cadeautjes die helpen om een seizoen te omarmen zoals het komt. En nu voelt het goed om in de herfst te zijn aangekomen, om die overgang bewust te hebben gemaakt.
Alles zachtjes laten indalen.
En met de wintertijd die weer is ingegaan, de dagen die merkbaar korter worden, groeit ook het verlangen naar binnen.
Het seizoen van kaarsjes, sloffen, dekentjes en dampende koffie/thee of chocolade melk. Het is ook best fijn om de gezelligheid en warmte op te zoeken, en deze nieuwe fase van het jaar met open armen te verwelkomen.
Alles wat je aandacht geeft, groeit.
Ook al zeg ik het met regelmaat
Soms vraagt het gewoon wat meer moeite, en soms voelt het vanzelfsprekend. Maar misschien draait het vooral om bewust zijn van de overgangen, onszelf de ruimte te geven om even stil te staan en te voelen hoe elk seizoen iets nieuws in ons kan laten groeien..
Vertrouwen op wat mag komen..
Deze herfst ga ik proberen nog meer stil te staan bij die kleine, warme momenten.
Een wandeling door de vallende bladeren, een avond onder een deken met een goed boek. Afspreken met de mensen die me dierbaar zijn om samen te verstillen. Ik wil bewust ruimte maken om de rust van dit seizoen echt toe te laten en te ontdekken wat die verstilling me kan brengen. Het voelt goed om deze tijd aan te grijpen om te vertragen, te verdiepen en gewoon te zijn.
Doen jullie mee? 🍁🍂✨
En dan zijn we plotseling 15 jaar verder.
Het voelt soms zo onwezenlijk. Hoe kan het al 15 jaar geleden zijn? 15 jaren zonder jou hier aan mijn zijde, zonder je handje in het mijne, zonder je stemmetje in huis. En toch… zonder jou, fysiek dan, want emotioneel en energetisch voel ik je nog steeds om me heen, iedere dag. Het is alsof je me blijft omringen, alsof je op bijzondere momenten net iets dichterbij komt – als een stille fluistering, een zachte aanraking.
Ik heb het leren dragen, jouw verlies. In de loop van de jaren is de rauwste pijn zachter geworden, verweven met liefdevolle herinneringen en een diep besef van verbondenheid. Ik kan erover praten zonder te breken, zonder dat ik moet stamelen of huilen, omdat ik geloof dat je daar waar je nu bent, veilig en vredig bent. Dat geloof is mijn anker geworden. En toch zijn er momenten waarop de herinneringen me plotseling overvallen, als een onverwachte golf die vanuit het niets opkomt en een traan met zich meebrengt. Maar ik vecht daar niet tegen – dat mag er zijn.
De dagen rond jouw “overgang” blijven voelbaar, jaar na jaar. Iedere keer denk ik dat het nu wel zal meevallen, dat ik ondertussen wel gewend ben aan die dagen in november. En toch, wanneer ze dichterbij komen, voel ik onbewust een terugkeer naar toen. De herinneringen komen weer op, helder als de dag. Hoe het was, hoe het voelde. En dan vraag ik me af: Waar zijn al die jaren naartoe? Het is onmogelijk om niet even te mijmeren, me af te vragen hoe je er nu uit zou hebben gezien, wie je vriendinnen zouden zijn, of je misschien al een eerste liefje zou hebben gehad. Ik weet dat ik mezelf ergens pijnig door dat beeld telkens weer op te roepen. Maar ook dat laat ik toe, dat is menselijk.
De periode van breken en helen
Ik herinner me zo goed hoe ik me voelde na jouw vertrek. Ik was gebroken, compleet verloren in een wereld die zo grijs en zwaar leek. De wolken leken nooit meer te zullen verdwijnen, en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit nog gelukkig zou worden. De gedachte dat het licht ooit nog zou doorbreken, leek ondenkbaar. In die donkerste momenten voelde het alsof de liefde uit mijn leven was weggerukt, en ik bleef twijfelen aan mijn vermogen om weer te voelen, te lachen, of te genieten van het leven.
Maar nu, als ik terugkijk, begrijp ik de diepere betekenis achter het ontwerp van jouw grafsteen. Jouw foto in een zonnetje, omringd door wolkjes. Die symboliek is zo treffend! Het lijkt alsof ik onbewust al voelde dat het licht weer zou gaan schijnen, zelfs in die sombere tijd. Het zonnetje op jouw steen herinnert me eraan dat, ook al is het soms donker, het licht altijd terugkomt. Het herinnert me eraan dat jouw spirit en liefde nooit echt verdwenen zijn, maar altijd bij me zijn gebleven, zelfs wanneer het leven moeilijk was.
Een blijvende erfenis van liefde en kracht
In de loop der jaren is de pijn veranderd, maar jouw liefde is gebleven – sterker, dieper, als een fundament waarop ik me dagelijks steun. Op de meest onverwachte momenten herinner ik me hoe jouw korte leven me zoveel heeft geleerd, over doorzettingsvermogen, kwetsbaarheid, en de schoonheid die in zelfs de moeilijkste dagen te vinden is. Jouw aanwezigheid, hoe onzichtbaar soms ook, voelt nog altijd als een baken van licht in mijn hart. Het is die liefde die ik doorgeef, een zacht, blijvend testament aan wie jij voor me bent en altijd zult blijven.
Jij blijft deel van ons verhaal
Wat bijzonder is, is dat jouw aanwezigheid niet stopt bij mij alleen. Je zussen, ook al hebben ze jou nooit gekend, weten wie je bent en wie je altijd zult blijven. Ze dragen jouw liefde als een zachte herinnering, en ze weten dat jij voor altijd een stukje van ons verhaal bent. We praten over je alsof je gewoon een deur verder bent, een zus die altijd deel uitmaakt van ons gezin. Jij, die me als eerste mama maakte, die me liet landen op die roze wolk van onuitputtelijke liefde. Jij, die uiterlijk het meest op mij leek en met wie ik voor altijd een onbreekbare band voel.
Er zijn dagen dat ik even moet stilstaan, dat ik moet herinneren wie ik ben geworden dankzij jou. In de stormen die het leven brengt, voel ik jouw stille steun, als een kracht die altijd in mij leeft en me helpt om de moeilijkste momenten aan te kunnen. Jij bent de reden dat ik weet dat ik alles kan dragen, omdat ik het allerergste al heb doorstaan. Op die manier ben je nog steeds mijn gids, mijn kompas dat me eraan herinnert dat liefde sterker is dan de tijd, sterker dan de pijn.
De liefde die blijft groeien
Met ieder jaar dat voorbijgaat, groeit mijn liefde voor jou verder, alsof ze met mij mee groeit, als een boom die dieper wortelt. Het is een liefde die zich verspreidt, die alle aspecten van mijn leven raakt en me de kracht geeft om er voor anderen te zijn. Soms denk ik dat jouw liefde juist door jouw afwezigheid tastbaarder is geworden, een mysterieus wonder dat alleen de band tussen ouder en kind kan verklaren.
Het verdriet verandert, het leven gaat verder, maar jouw liefde blijft onveranderd diep in mijn hart verankerd.
De liefde die nooit verdwijnt
Er zijn momenten waarop ik je bijna voel lachen, alsof je even aan mijn zijde komt staan, met de geruststelling dat alles goed is. Die stille aanwezigheid geeft me kracht en laat me zien dat liefde het enige is dat nooit verdwijnt. De jaren mogen voorbijgaan, maar jouw plekje blijft voor altijd in mijn hart, net zo helder als vijftien jaar geleden.
Lieve dochter, hoe kan het anders? De liefde voor jou blijft voor altijd, zo sterk als op de eerste dag..♥️
