En dan zijn we plotseling 15 jaar verder.
Het voelt soms zo onwezenlijk. Hoe kan het al 15 jaar geleden zijn? 15 jaren zonder jou hier aan mijn zijde, zonder je handje in het mijne, zonder je stemmetje in huis. En toch… zonder jou, fysiek dan, want emotioneel en energetisch voel ik je nog steeds om me heen, iedere dag. Het is alsof je me blijft omringen, alsof je op bijzondere momenten net iets dichterbij komt – als een stille fluistering, een zachte aanraking.
Ik heb het leren dragen, jouw verlies. In de loop van de jaren is de rauwste pijn zachter geworden, verweven met liefdevolle herinneringen en een diep besef van verbondenheid. Ik kan erover praten zonder te breken, zonder dat ik moet stamelen of huilen, omdat ik geloof dat je daar waar je nu bent, veilig en vredig bent. Dat geloof is mijn anker geworden. En toch zijn er momenten waarop de herinneringen me plotseling overvallen, als een onverwachte golf die vanuit het niets opkomt en een traan met zich meebrengt. Maar ik vecht daar niet tegen – dat mag er zijn.
De dagen rond jouw “overgang” blijven voelbaar, jaar na jaar. Iedere keer denk ik dat het nu wel zal meevallen, dat ik ondertussen wel gewend ben aan die dagen in november. En toch, wanneer ze dichterbij komen, voel ik onbewust een terugkeer naar toen. De herinneringen komen weer op, helder als de dag. Hoe het was, hoe het voelde. En dan vraag ik me af: Waar zijn al die jaren naartoe? Het is onmogelijk om niet even te mijmeren, me af te vragen hoe je er nu uit zou hebben gezien, wie je vriendinnen zouden zijn, of je misschien al een eerste liefje zou hebben gehad. Ik weet dat ik mezelf ergens pijnig door dat beeld telkens weer op te roepen. Maar ook dat laat ik toe, dat is menselijk.
De periode van breken en helen
Ik herinner me zo goed hoe ik me voelde na jouw vertrek. Ik was gebroken, compleet verloren in een wereld die zo grijs en zwaar leek. De wolken leken nooit meer te zullen verdwijnen, en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit nog gelukkig zou worden. De gedachte dat het licht ooit nog zou doorbreken, leek ondenkbaar. In die donkerste momenten voelde het alsof de liefde uit mijn leven was weggerukt, en ik bleef twijfelen aan mijn vermogen om weer te voelen, te lachen, of te genieten van het leven.
Maar nu, als ik terugkijk, begrijp ik de diepere betekenis achter het ontwerp van jouw grafsteen. Jouw foto in een zonnetje, omringd door wolkjes. Die symboliek is zo treffend! Het lijkt alsof ik onbewust al voelde dat het licht weer zou gaan schijnen, zelfs in die sombere tijd. Het zonnetje op jouw steen herinnert me eraan dat, ook al is het soms donker, het licht altijd terugkomt. Het herinnert me eraan dat jouw spirit en liefde nooit echt verdwenen zijn, maar altijd bij me zijn gebleven, zelfs wanneer het leven moeilijk was.
Een blijvende erfenis van liefde en kracht
In de loop der jaren is de pijn veranderd, maar jouw liefde is gebleven – sterker, dieper, als een fundament waarop ik me dagelijks steun. Op de meest onverwachte momenten herinner ik me hoe jouw korte leven me zoveel heeft geleerd, over doorzettingsvermogen, kwetsbaarheid, en de schoonheid die in zelfs de moeilijkste dagen te vinden is. Jouw aanwezigheid, hoe onzichtbaar soms ook, voelt nog altijd als een baken van licht in mijn hart. Het is die liefde die ik doorgeef, een zacht, blijvend testament aan wie jij voor me bent en altijd zult blijven.
Jij blijft deel van ons verhaal
Wat bijzonder is, is dat jouw aanwezigheid niet stopt bij mij alleen. Je zussen, ook al hebben ze jou nooit gekend, weten wie je bent en wie je altijd zult blijven. Ze dragen jouw liefde als een zachte herinnering, en ze weten dat jij voor altijd een stukje van ons verhaal bent. We praten over je alsof je gewoon een deur verder bent, een zus die altijd deel uitmaakt van ons gezin. Jij, die me als eerste mama maakte, die me liet landen op die roze wolk van onuitputtelijke liefde. Jij, die uiterlijk het meest op mij leek en met wie ik voor altijd een onbreekbare band voel.
Er zijn dagen dat ik even moet stilstaan, dat ik moet herinneren wie ik ben geworden dankzij jou. In de stormen die het leven brengt, voel ik jouw stille steun, als een kracht die altijd in mij leeft en me helpt om de moeilijkste momenten aan te kunnen. Jij bent de reden dat ik weet dat ik alles kan dragen, omdat ik het allerergste al heb doorstaan. Op die manier ben je nog steeds mijn gids, mijn kompas dat me eraan herinnert dat liefde sterker is dan de tijd, sterker dan de pijn.
De liefde die blijft groeien
Met ieder jaar dat voorbijgaat, groeit mijn liefde voor jou verder, alsof ze met mij mee groeit, als een boom die dieper wortelt. Het is een liefde die zich verspreidt, die alle aspecten van mijn leven raakt en me de kracht geeft om er voor anderen te zijn. Soms denk ik dat jouw liefde juist door jouw afwezigheid tastbaarder is geworden, een mysterieus wonder dat alleen de band tussen ouder en kind kan verklaren.
Het verdriet verandert, het leven gaat verder, maar jouw liefde blijft onveranderd diep in mijn hart verankerd.
De liefde die nooit verdwijnt
Er zijn momenten waarop ik je bijna voel lachen, alsof je even aan mijn zijde komt staan, met de geruststelling dat alles goed is. Die stille aanwezigheid geeft me kracht en laat me zien dat liefde het enige is dat nooit verdwijnt. De jaren mogen voorbijgaan, maar jouw plekje blijft voor altijd in mijn hart, net zo helder als vijftien jaar geleden.
Lieve dochter, hoe kan het anders? De liefde voor jou blijft voor altijd, zo sterk als op de eerste dag..♥️
0 Comments