Toen ik eenmaal begon te begrijpen wat er speelde, werd de last op mijn schouders zwaarder.
We waren net begonnen aan de zomer, en niet lang daarvoor was bij mijn jongste dochter dyslexie vastgesteld.
Het was een opluchting om eindelijk te weten wat er aan de hand was, maar nu leek er nog een nieuwe "stempel" bovenop te komen: ADD.
De gedachte alleen al voelde als een stomp in mijn maag en een pijnscheut in mijn hart.
Zou ze haar middelbare schooltijd beginnen met nóg een diagnose op zak?
Het voelde zo wrang, en ik kon niet anders dan denken aan hoe ik me al die jaren had gevoeld—anders, onbegrepen, zoekend naar antwoorden die nooit kwamen.
Het was een gevoel dat ik mijn dochter koste wat kost wilde besparen.
Ik wilde niet dat ze zou opgroeien met diezelfde eenzaamheid en verwarring, altijd het gevoel hebben dat ze net niet "klopte" met de rest van de wereld.
Hoewel haar papa en ik gescheiden zijn, hebben we gelukkig een goede verstandhouding.
We hadden al een afspraak met de zorgjuf gepland om te praten over hoe we haar dyslexie het beste konden aanpakken, zeker nu ze net begonnen was op het middelbaar.
Het gesprek verliep goed; De juf was ontzettend begripvol en respectvol naar onze dochter toe.
De zorg en aandacht die ze aan haar dyslexie gaven, stelden me gerust.
Maar terwijl we het gesprek afsloten, bleef ik met een knoop in mijn maag zitten.
Er was nog iets anders dat op mijn lippen brandde.
Moest ik het erover hebben?
Moest ik openlijk bespreken waar ik bang voor was – dat er misschien nog meer speelde dan alleen dyslexie?
Terwijl de juf wegkeek om haar spullen te pakken, hoorde ik een klein stemmetje in mijn hoofd:
Als je het nu niet doet, ga je het jezelf nooit vergeven.
Je weet hoe jij je hebt gevoeld, als kind en nu nog steeds als volwassene.
Ik wist dat ik dit niet kon negeren. Als ik mijn dochter de kans wilde geven om zichzelf te begrijpen, moest ik zelf die stap zetten.
0 Comments