Lieve papa,
Een brief aan jou. Eentje die al zo lang in mijn hart leeft, maar pas nu op papier mag komen. Misschien omdat sommige woorden tijd nodig hebben om te rijpen. Misschien omdat verdriet soms in stilte spreekt. Maar vandaag laat ik ze los, laat ik ze naar je toe stromen, alsof ze door de wind worden meegenomen naar waar jij bent.
In mijn hoofd praat ik vaak met je. Soms fluister ik je naam. Soms stel ik je vragen: Papa, wat zou jij doen? Welke weg zou jij kiezen? Kun je me helpen? En soms zijn er geen vragen, alleen een diep verlangen naar je stem, naar een antwoord dat nooit zal komen.
Zelfontwikkeling is mijn adem geworden. Ik wil begrijpen waarom we doen wat we doen, waarom we botsen met de wereld en soms ook met onszelf. De ontdekking van mijn ADHD bracht jou plots weer dichterbij. Zou jij het ook gehad hebben? Voelde jij je soms verloren in je eigen hoofd, in een wereld die te snel ging? Heb jij ook gestreden tegen het onzichtbare, tegen dat wat je niet kon plaatsen?
Ik probeer te leven in het nu, want ik weet dat het leven zich alleen daar afspeelt. Maar toch blijf ik zoeken. Naar jou. Naar antwoorden die in mij verborgen zitten, maar die soms een duwtje nodig hebben om vrij te komen.
En dan dat besef… Ik ben nu ouder dan jij ooit geworden bent. Je bent net geen 45 mogen worden. De wetenschap dat je ons moest achterlaten? Die gedachte snijdt diep. Als kind voelde ik enkel mijn eigen verdriet, maar nu besef ik pas hoe onvoorstelbaar zwaar het voor jou moet zijn geweest.
Febe is nu zo oud als ik was toen jij stierf. Dat idee verscheurt me. Wat als zij mij nu zou verliezen? Hoe zou zij zich staande houden in een wereld zonder mama ? De gedachte maakt me week in mijn benen, slaat me uit balans. Soms staar ik naar haar en zie ik mezelf. Een kind dat veel te jong is om een ouder te verliezen.
Jouw afwezigheid is een onzichtbare draad in mijn leven. Hij weeft zich door al mijn verhalen, door al mijn keuzes, door alles wat ik ben. Ik heb nooit geweten hoe het is om op te groeien in een gezin dat compleet blijft. Nooit ervaren hoe het voelt als een vader als vanzelfsprekend aanwezig is.
En toch vraag ik me steeds vaker af: Hoe zou het zijn als jij er nog was?
Zou ik nog steeds op je schoot kruipen, gewoon omdat ik dat kon? Zou je me met trotse ogen aankijken, glimlachen en zeggen: Goed gedaan, meisje? Zou je Fleur, Febe en Laure met diezelfde warme armen vasthouden als je bij mij deed? Zou je de kamer vullen met je stem, met je verhalen, met die papa energie die ik zo gemist heb?
En als je er nu geweest zou zijn, hoe zou je me dan geholpen hebben toen ik Laure verloor? Zou je net als mama gebroken zijn van verdriet, maar me ook geholpen hebben om de kracht te vinden om door te gaan, om het verlies een plek te geven? Ik heb me steeds getroost met de gedachte dat ze bij jou was, dat ze werd opgevangen door jou aan de overkant.
En papa… nu ik zelf al zo lang alleenstaande mama ben, besef ik pas echt wat het voor mama moet betekend hebben.
Hoe zwaar het moet zijn geweest om zonder jou verder te gaan, met twee kinderen, met haar eigen verdriet én met de kracht die ze elke dag opnieuw moest vinden.
Ik voel het nu in mijn eigen leven.
De verantwoordelijkheid, de eindeloze zorgen, het alleen dragen van alles wat komt, maar ook de liefde die je elke dag opnieuw uitdeelt, zelfs als je zelf even leegloopt.
Ze heeft het gedaan, papa. En hoe.
Met haar warmte, haar zorg, haar eindeloze trouw aan wie wij waren.
Nu ik zelf in haar schoenen sta, groeit mijn bewondering met de dag.
Ik zie haar nu door andere ogen. En ik voel: zij was de brug tussen jou en ons.
Ze heeft jouw plek nooit kunnen invullen, maar ze heeft ervoor gezorgd dat we overeind bleven.
Zoveel vragen zonder antwoord. Dromen zonder gronding. Een leegte die nooit helemaal gevuld zal worden.
Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik je gewoon kon bellen.
Dat ik mijn telefoon pak en zeg: Hey papa.
Zo simpel.
Zo allesomvattend.
Zo onbereikbaar.
Ik mis je. Altijd. Dat is een feit. Maar het is ook een feit dat je het leert, zo zonder jou, hoe bizar dat ook klinkt. Maar het moet. Je hebt geen keuze. Je zoekt een manier om het te dragen, want je moet erdoorheen.
Toch weet ik ergens diep vanbinnen dat je nooit ver weg bent.
Je bent altijd bij me, op manieren die moeilijk in woorden te vangen zijn, maar die ik elke dag voel.
Je bent daar in de momenten van stilte, in de kleine tekens die het leven me geeft, in de kracht die ik voel als ik voor iets sta waar ik niet zeker van ben.
Je bent mijn papa.
Mijn held.
En zelfs nu je er niet fysiek bent, voel ik je aanwezigheid in alles wat ik doe.
Het is een kracht die me door de moeilijkste momenten helpt.
Jij blijft een deel van wie ik ben, in mijn diepste kern.
En dat is iets wat ik altijd met me draag.
Dank je wel, papa.
Voor alles wat je me gegeven hebt, zelfs in je afwezigheid.
0 Comments