Bij regelmaat kies ik radicaal voor mezelf
Over de kracht van alleen-zijn en trouw blijven aan jezelf
Er was een tijd dat ik dacht dat tijd voor mezelf nemen een luxe was. Iets voor “als er nog wat overbleef”. Maar intussen weet ik beter: het is geen luxe, het is noodzaak.
Niet om de wereld buiten mij te ontlopen, maar om het contact met de wereld in mij te bewaren.
Want telkens wanneer ik in stilte zak, kom ik dichter bij wie ik werkelijk ben. Daar, waar geen ruis is. Geen verwachtingen. Geen oordeel. Alleen ik, en dat wat mijn ziel mij wil vertellen.
Bij regelmaat kies ik radicaal voor mezelf. Niet uit egoïsme, maar uit noodzaak.
Want alleen zijn is geen leegte, het is thuiskomen bij mezelf.
In de stilte vind ik antwoorden die woorden overstijgen.
Mijn rust is heilig, mijn tijd kostbaar.
Ik leef niet langer om te voldoen aan verwachtingen van anderen, ik leef om trouw te zijn aan mezelf.
Terwijl ik mijn eigen pad bewandel en mijn eigen tuin verzorg, laat ik los of die van een ander groener lijkt.
Wat telt, is dat mijn gras wortels heeft. Diep. Sterk. Echt.
Door mezelf beter te leren kennen, en zeker ook sinds de ontdekking van mijn Human Design, is het voor mij kristalhelder geworden: tijd alleen is geen optie, het is een noodzaak. Mijn energie heeft ruimte nodig. Stilte. Herstel. Niet om “bij te komen” van het leven, maar om opnieuw af te stemmen op mijn ware frequentie.
Ik voel beter en beter welke energie bij mij past. En dat betekent niet dat ik mensen die niet met mij resoneren veroordeel. Helemaal niet. Ik weet gewoon veel helderder wat stroomt en wat niet.
Voorheen zou ik het toch nog proberen, toch nog rekken, toch nog aanpassen.
Nu doe ik dat niet meer.
Ik wil trouw blijven aan wie ik ben, en aan wat ik nodig heb.
Dat is niet egoïstisch. Dat is pure zelfliefde.
Want mensen die energetisch niet met mij resoneren, zuigen me leeg. En dat klopt niet meer.
Mijn energie is waardevol. En het is mijn verantwoordelijkheid om daar zorgvuldig mee om te gaan.
Hoe vaker ik dit doe, hoe meer ik voel dat ik er juist daardoor beter kan zijn voor anderen. Niet vanuit pleasen, maar vanuit echtheid. Niet vanuit ‘moeten’, maar vanuit verbinding.
En het mooiste? Ik geef mijn dochters mee dat je je eigen ruimte mag innemen. Dat kiezen voor jezelf niet betekent dat je de ander verlaat, maar dat je thuiskomt bij wie jij bent.
Want als er íets is wat ik heb geleerd, dan is het dit:
Je hoeft je niet kleiner te maken om geliefd te zijn. Je mag groots aanwezig zijn in je eigen leven.
Dus als jij voelt dat het tijd is om even op adem te komen, doe het.
Niet later. Niet als het uitkomt.
Maar nu.
Want jouw innerlijke rust is geen bijzaak. Het is de basis!
Lieve papa,
Een brief aan jou. Eentje die al zo lang in mijn hart leeft, maar pas nu op papier mag komen. Misschien omdat sommige woorden tijd nodig hebben om te rijpen. Misschien omdat verdriet soms in stilte spreekt. Maar vandaag laat ik ze los, laat ik ze naar je toe stromen, alsof ze door de wind worden meegenomen naar waar jij bent.
In mijn hoofd praat ik vaak met je. Soms fluister ik je naam. Soms stel ik je vragen: Papa, wat zou jij doen? Welke weg zou jij kiezen? Kun je me helpen? En soms zijn er geen vragen, alleen een diep verlangen naar je stem, naar een antwoord dat nooit zal komen.
Zelfontwikkeling is mijn adem geworden. Ik wil begrijpen waarom we doen wat we doen, waarom we botsen met de wereld en soms ook met onszelf. De ontdekking van mijn ADHD bracht jou plots weer dichterbij. Zou jij het ook gehad hebben? Voelde jij je soms verloren in je eigen hoofd, in een wereld die te snel ging? Heb jij ook gestreden tegen het onzichtbare, tegen dat wat je niet kon plaatsen?
Ik probeer te leven in het nu, want ik weet dat het leven zich alleen daar afspeelt. Maar toch blijf ik zoeken. Naar jou. Naar antwoorden die in mij verborgen zitten, maar die soms een duwtje nodig hebben om vrij te komen.
En dan dat besef… Ik ben nu ouder dan jij ooit geworden bent. Je bent net geen 45 mogen worden. De wetenschap dat je ons moest achterlaten? Die gedachte snijdt diep. Als kind voelde ik enkel mijn eigen verdriet, maar nu besef ik pas hoe onvoorstelbaar zwaar het voor jou moet zijn geweest.
Febe is nu zo oud als ik was toen jij stierf. Dat idee verscheurt me. Wat als zij mij nu zou verliezen? Hoe zou zij zich staande houden in een wereld zonder mama ? De gedachte maakt me week in mijn benen, slaat me uit balans. Soms staar ik naar haar en zie ik mezelf. Een kind dat veel te jong is om een ouder te verliezen.
Jouw afwezigheid is een onzichtbare draad in mijn leven. Hij weeft zich door al mijn verhalen, door al mijn keuzes, door alles wat ik ben. Ik heb nooit geweten hoe het is om op te groeien in een gezin dat compleet blijft. Nooit ervaren hoe het voelt als een vader als vanzelfsprekend aanwezig is.
En toch vraag ik me steeds vaker af: Hoe zou het zijn als jij er nog was?
Zou ik nog steeds op je schoot kruipen, gewoon omdat ik dat kon? Zou je me met trotse ogen aankijken, glimlachen en zeggen: Goed gedaan, meisje? Zou je Fleur, Febe en Laure met diezelfde warme armen vasthouden als je bij mij deed? Zou je de kamer vullen met je stem, met je verhalen, met die papa energie die ik zo gemist heb?
En als je er nu geweest zou zijn, hoe zou je me dan geholpen hebben toen ik Laure verloor? Zou je net als mama gebroken zijn van verdriet, maar me ook geholpen hebben om de kracht te vinden om door te gaan, om het verlies een plek te geven? Ik heb me steeds getroost met de gedachte dat ze bij jou was, dat ze werd opgevangen door jou aan de overkant.
En papa… nu ik zelf al zo lang alleenstaande mama ben, besef ik pas echt wat het voor mama moet betekend hebben.
Hoe zwaar het moet zijn geweest om zonder jou verder te gaan, met twee kinderen, met haar eigen verdriet én met de kracht die ze elke dag opnieuw moest vinden.
Ik voel het nu in mijn eigen leven.
De verantwoordelijkheid, de eindeloze zorgen, het alleen dragen van alles wat komt, maar ook de liefde die je elke dag opnieuw uitdeelt, zelfs als je zelf even leegloopt.
Ze heeft het gedaan, papa. En hoe.
Met haar warmte, haar zorg, haar eindeloze trouw aan wie wij waren.
Nu ik zelf in haar schoenen sta, groeit mijn bewondering met de dag.
Ik zie haar nu door andere ogen. En ik voel: zij was de brug tussen jou en ons.
Ze heeft jouw plek nooit kunnen invullen, maar ze heeft ervoor gezorgd dat we overeind bleven.
Zoveel vragen zonder antwoord. Dromen zonder gronding. Een leegte die nooit helemaal gevuld zal worden.
Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik je gewoon kon bellen.
Dat ik mijn telefoon pak en zeg: Hey papa.
Zo simpel.
Zo allesomvattend.
Zo onbereikbaar.
Ik mis je. Altijd. Dat is een feit. Maar het is ook een feit dat je het leert, zo zonder jou, hoe bizar dat ook klinkt. Maar het moet. Je hebt geen keuze. Je zoekt een manier om het te dragen, want je moet erdoorheen.
Toch weet ik ergens diep vanbinnen dat je nooit ver weg bent.
Je bent altijd bij me, op manieren die moeilijk in woorden te vangen zijn, maar die ik elke dag voel.
Je bent daar in de momenten van stilte, in de kleine tekens die het leven me geeft, in de kracht die ik voel als ik voor iets sta waar ik niet zeker van ben.
Je bent mijn papa.
Mijn held.
En zelfs nu je er niet fysiek bent, voel ik je aanwezigheid in alles wat ik doe.
Het is een kracht die me door de moeilijkste momenten helpt.
Jij blijft een deel van wie ik ben, in mijn diepste kern.
En dat is iets wat ik altijd met me draag.
Dank je wel, papa.
Voor alles wat je me gegeven hebt, zelfs in je afwezigheid.
Ik kijk niet terug vanuit verdriet, maar om te zien welke waardevolle lessen het verleden mij heeft gebracht. Elk hoofdstuk van mijn leven heeft me iets geleerd – over veerkracht, loslaten en de kracht van verandering. In mijn blogs deel ik hoe ik deze ervaringen zie als sleutelmomenten die mij hebben gevormd en laten groeien.
Het is niet de pijn die ik herbeleef, maar de kracht die ik heb gevonden in de uitdagingen die op mijn pad kwamen. Waar ik ooit struikelde, heb ik leren opstaan. Waar ik ooit twijfelde, heb ik leren vertrouwen. Door terug te kijken, zie ik niet alleen de moeilijkheden, maar vooral hoe ik ze heb overwonnen. Dat is voor mij de ware kracht van reflectie: niet blijven hangen in wat was, maar erkennen hoe het me sterker heeft gemaakt.
Sommige mensen denken misschien: Waarom blijf je het verleden oprakelen? Maar heling betekent niet dat je het verleden moet vergeten. Het betekent dat je het mag voelen, begrijpen en omarmen – zonder erin vast te blijven zitten. Echte groei komt wanneer je jezelf toestaat om eerlijk te zijn over wat iets met je heeft gedaan. We hoeven ons niet altijd sterker voor te doen dan we ons voelen. Kwetsbaarheid is geen zwakte, maar juist de sleutel tot diepere zelfkennis en bevrijding.
Mijn blog is een uitnodiging om hetzelfde te doen: niet om in het verleden te blijven hangen, maar om te zien hoe het je gevormd heeft. Om te beseffen dat elke ervaring – hoe pijnlijk ook – je dichter bij je ware kracht heeft gebracht. Om te vertrouwen dat alles op zijn tijd op zijn plek valt, zelfs als je het nog niet meteen kunt zien.
Want uiteindelijk is reflectie geen vasthouden, maar loslaten met begrip. Een zachte blik naar achteren, om met volle kracht vooruit te kunnen gaan.
Eind zomer vorig jaar gebeurde er iets bijzonders. Ik verloor een ring die ik tweeënhalf jaar eerder had gekregen. Het was een ring die ik altijd als iets moois had beschouwd, los van het verleden waaraan deze verbonden was. Maar nu, terugkijkend, voel ik dat het absoluut geen toeval was dat ik de ring verloor. Het Universum had me geholpen een onbewust knoopje door te snijden, iets los te laten waar ik al een tijd niet meer bij hoorde.
De Betekenis van Verlies
Die ring was meer dan een sieraad. Het was een symbool van een fase in mijn leven. En zelfs al was die ring van buitenaf mooi, voelde ik diep van binnen dat hij steeds meer een lading droeg die niet meer klopte met wie ik nu ben. Het was een herinnering aan een periode die ik met liefde had afgesloten. Het was tijd om alles van dat verleden daadwerkelijk los te laten.
En precies dat gebeurde toen ik de ring verloor. Niet als een straf, maar als een subtiel signaal. Het was tijd om verder te gaan, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.
Het Besef: Het Moment van Loslaten
Achteraf realiseerde ik me dat het festival waarin ik me bevond, niet alleen een werkervaring was, maar ook een innerlijk keerpunt. Ik had iets in mezelf overwonnen, een grens verlegd. Het was een belangrijke stap naar het volledig omarmen van wie ik nu ben, los van alles wat me vastpinde aan het verleden. En ik geloof nu dat de ring op dat moment besloot te verdwijnen, omdat die fase niet meer bij me paste. Ik had hem al een tijd niet meer nodig, maar had nog niet de kracht gevonden om hem bewust los te laten. Het Universum had dit op zijn eigen manier voor me gedaan.
De Ring: Meer dan een Object
Hoe mooi de ring ook was, hij droeg een geschiedenis met zich mee. Een geschiedenis die ooit waardevol voor me was, maar die nu zijn betekenis verloren had. Ik had hem niet meer nodig om me verbonden te voelen met het verleden. De vrouw die ik nu ben, heeft geen symbolen van dat oude leven meer nodig. De ring had zijn functie vervuld en het was tijd om hem los te laten. Dat voelde uiteindelijk als een bevrijding.
Ruimte Maken voor Nieuwe Dingen
Wat ik nu zo duidelijk zie, is dat het verliezen van de ring niet alleen over het object ging, maar over het creëren van ruimte voor nieuwe dingen. Ruimte voor nieuwe inzichten, nieuwe energie en nieuwe hoofdstukken in mijn leven. Het Universum had me geholpen een stuk van mezelf los te laten dat niet meer diende. Het was niet alleen het verlies van een ring, maar van een manier van denken, een manier van vastklampen aan iets wat al lang voorbij was.
Door die ruimte te creëren, komt er nu zoveel meer binnen. Meer vrijheid, meer zelfliefde, meer helderheid. Ik voel me lichter, zonder dat deel van het verleden dat me niet meer verder hielp. Het voelt als een soort energetische schoonmaak die me klaarstoomde voor wat komen gaat.
Vertrouwen in het Proces
Het mooie van dit hele proces is dat ik niet altijd op het moment zelf besefte wat er gebeurde. Soms begrijp je pas later de reden achter gebeurtenissen. Dit voorbeeld heeft mij de waarde van die uitspraak “vertrouw het proces, ook al kun je het geheel nu nog niet zien” zoveel beter doen begrijpen. Het was pas achteraf dat ik de volledige betekenis van het verlies van de ring begreep. Het Universum had me de tijd gegeven om die stap zelf te zetten, maar op een manier die ik nu volledig kan waarderen. Dit inzicht heeft me geholpen om te vertrouwen dat alles op het juiste moment gebeurt, zelfs als je het nog niet helemaal kunt zien.
Dankbaarheid voor de Les
Ik ben nu dankbaar voor het proces van loslaten. Het was niet altijd gemakkelijk, maar het was noodzakelijk. Het verlies van de ring was een krachtig symbool van de transformatie die ik doormaakte, en ik ben er zeker van dat dit een bewuste stap was richting mijn eigen bevrijding.
Ik weet nu dat alles wat we verliezen, op de een of andere manier zijn eigen reden heeft. Het kan een bevrijding zijn. En dat was precies wat de ring voor mij was: een bevrijding van een stuk van mijn verleden dat zijn tijd had gehad. Nu voel ik me meer verbonden met wie ik werkelijk ben, zonder de ballast van wat geweest is. En met die nieuwe ruimte, kan ik volledig de vrouw zijn die ik nu ben, klaar voor de toekomst die voor me ligt.
Verlies is een ervaring waar je niet op voorbereid kunt zijn. Toen mijn lieve dochter Laure* overleed, voelde ik me verloren en verscheurd door het verdriet. In die donkere tijden was het moeilijk te geloven dat ik ooit weer gelukkig zou kunnen zijn. Maar soms komt er in de meest onverwachte momenten een lichtpuntje, een herinnering dat we de kracht hebben om verder te gaan, zelfs als het leven alles van ons heeft gevraagd.
Ik herinner me nog goed een gesprek dat ik had met een vrouw die jaren geleden haar zoontje van vier had verloren. Haar verhaal raakte me diep en gaf me de moed om te geloven dat ook ik mijn weg zou vinden in het verlies van mijn dochter. Ze vertelde zonder schroom over haar verdriet, maar wat ik vooral zag, was dat ze er nog stond. Ze had het overleefd. En dat was alles wat ik op dat moment nodig had om te geloven dat ik ook zou kunnen overleven, dat ik het licht weer zou kunnen toelaten.
Een Knooppunt van Hoop
Dit gesprek werd voor mij een knooppunt, een moment dat mijn blik op rouwen veranderde. Het was een houvast. Ze gaf me lichtpuntjes die ik op dat moment niet zelf kon zien, maar die haar verhaal wel in mij aanstaken. Ze sprak over haar pijn, maar ook over het feit dat het mogelijk was om uiteindelijk weer gelukkig te worden, zelfs na zo’n hartverscheurend verlies. Het gaf me hoop, iets wat ik echt nodig had.
Het Licht Binnenlaten
Wat dit gesprek voor mij betekende, was dat ik mezelf de ruimte gaf om het licht binnen te laten. Het was niet meteen, het gebeurde niet van de ene op de andere dag, maar de mogelijkheid om weer gelukkig te kunnen zijn, werd voor mij reëel. Het was een zachte herinnering dat verdriet niet voor altijd de overhand hoeft te hebben, en dat het leven ons keer op keer de kans biedt om weer op te staan, hoe moeilijk dat ook lijkt.
De moed die deze vrouw had om haar verhaal te delen, zonder schroom, zonder een masker, was voor mij een van de grootste cadeaus die ik in die tijd had kunnen krijgen. Het herinnert me eraan dat we door ons verhaal te delen, door onszelf te laten zien, met al onze kwetsbaarheden, anderen kunnen inspireren en de moed geven om zelf weer het licht te zoeken.
De Grootste Levensles
Jaren later ben ik de opleiding tot rouwtherapeut gaan volgen. Ik voelde de roeping om anderen te begeleiden in hun rouwproces, net zoals die ene vrouw mij onbewust had geholpen. Maar wat ik pas later besefte, is dat ik het zwaarste examen niet in een opleidingsboek vond, maar in het echte leven zelf. Het verlies van mijn dochter was de meest pijnlijke en diepgaande levensles die ik ooit heb gehad. En nu, jaren later, kan ik zeggen dat ik ben geslaagd, al had ik dat in het begin absoluut niet kunnen geloven.
Het heeft me geleerd dat we sterker zijn dan we denken. Dat het mogelijk is om weer vreugde te voelen, zelfs als je ooit dacht dat dat nooit meer zou kunnen. En dat ons verhaal, hoe pijnlijk ook, een bron van kracht en inspiratie kan zijn, voor onszelf en voor anderen.
