Grenzen Stellen: De Kracht van Keuzes voor Jezelf
Het was zomer, 2023. Ik bevond me op een festival, open sfeer, veel mensen, een tikje magie , ergens voelde ik: hier moet ik zijn. Je kon vrijblijvend meedoen aan een opstelling. Een beetje argwanend, maar ook nieuwsgierig liet ik me meeslepen en stapte ik erin. Geen idee wat het met me zou doen. Geen idee dat ik in de herfst van datzelfde jaar in een jaartraject zou stappen bij de vrouw die de opstelling begeleidde: Lies.
Na afloop kreeg iedereen een klein zakje suikerbonen mee, een symbolisch gebaar, voor de nieuwe jij. In elk zakje zat een andere quote verstopt. De mijne?
“Stel gezonde grenzen.”
Op dat moment lachte ik er een beetje om. Alsof het universum een mopje met me uithaalde. Maar vanbinnen raakte het iets. Iets ouds. Iets dat ik al lang voelde, maar nog geen woorden voor had. Ik stopte het kaartje in mijn tas, maar het bleef met me meegaan.
Deze drie woorden bleken de insteek van mijn groeiproces.
Er zijn van die momenten waarop je voelt: nu is het genoeg. Waarop je merkt dat je op een kruispunt staat. Geef ik weer toe, of kies ik dit keer voor mezelf? Grenzen stellen lijkt iets vanzelfsprekends, maar het is vaak een intense innerlijke strijd, zeker wanneer je het jarenlang niet gewend was.
Zó vaak heb ik in mijn leven geprobeerd om de lieve vrede te bewaren.
Om situaties te sussen, spanningen weg te nemen, mezelf kleiner te maken, zodat de ander zich comfortabel bleef voelen. Nu zie ik pas hoe helder dat ook een vorm van pleasen was. En hoe vaak ik mezelf daarin ben kwijtgeraakt. Want telkens wanneer je de vrede buiten jezelf probeert te bewaren, verlies je de vrede in jezelf.
Het traject dat ik sindsdien ben aangegaan, heeft zijn werking al meermaals gedaan. Het laat sporen na. Zachte, duidelijke sporen. Ik begin nu, eindelijk, aan den lijve te ondervinden wat grenzen stellen écht betekent.
Mijn lichaam spreekt steeds helderder wanneer ik over mijn grens dreig te gaan. En ik luister meer. Vaker. Dieper.
Ik stel nu vaker mijn grens. En dat wordt niet altijd in dank afgenomen. Want deze versie van mij, deze Cindy, die kenden ze niet. Die is nieuw.
En soms schrikt dat mensen af.
Maar dat is oké. Want ik leer dat het niet mijn taak is om door iedereen begrepen of goedgekeurd te worden. Mijn taak is om trouw te blijven aan mezelf.
Het stellen van grenzen is niet zomaar ‘nee’ zeggen. Het is jezelf erkennen. Het is zeggen: ik ben het waard om goed voor te zorgen. En dat vraagt moed. Tijd. Bewustzijn. En vooral: mildheid.
Elke keer dat ik mijn grens bewaak, voel ik hoe ik iets ouds in mij heel. Die ‘nee’ naar de ander, is vaak een diepe ‘ja’ naar mezelf.
“Elke keer dat ik mijn grens bewaak, genees ik een oud patroon.”
Dat kaartje, due suikerboontjes, dat festival, het leek toen maar een detail. Maar het was een zaadje. En nu, bijna twee jaar later, besef ik pas hoe diep het is geworteld.
Reflectie voor jou
Waar in jouw leven voel jij: tot hier en niet verder?
Wat zou er gebeuren als je vandaag eens koos voor de vrede in jezelf?
Er zijn momenten waarop een vrouw ervoor kiest om niet te reageren. Niet omdat ze zwak is. Niet omdat ze bang is. Maar juist omdat ze haar kracht kent.
Een vrouw die stil blijft nadat haar onrecht is aangedaan, is degene die werkelijk de controle heeft – over haar woorden, haar emoties en haar toekomst.
Stilte wordt vaak verkeerd begrepen. Waar woede luid roept en frustratie zich snel toont, straalt stilte een andere, diepere energie uit: die van geduld, observatie en innerlijke beheersing.
Haar stilte is geen toegeven, geen zwakte. Integendeel: het is een bewuste keuze om niet te vervallen in impulsieve reacties. Zij weet dat woorden gesproken in boosheid hun kracht verliezen. Dat échte kracht niet schreeuwt, maar ademt, groeit en op het juiste moment spreekt.
Wanneer een vrouw kiest voor stilte, betekent dat niet dat ze niet ziet wat er gebeurt.
Ze ziet. Ze voelt. Ze begrijpt.
Maar ze weet ook: ze hoeft zichzelf niet te bewijzen. Haar waarde, haar waarheid, hebben geen externe bevestiging nodig. Ze laat haar daden spreken wanneer de tijd rijp is.
Respect dwing je niet af met woorden; het wordt verdiend door standvastigheid, wijsheid en innerlijke rust.
En vaak zijn het precies de mensen die haar onderschatten, die later ontdekken dat echte kracht niet ligt in de luidste stem, maar in de meeste zelfbeheersing.
Zelfbeheersing is niet hetzelfde als onderdrukking. Het is bewuste strategie.
De vrouw die stil blijft wanneer zij wordt uitgedaagd, kiest haar gevechten zorgvuldig. Ze verspilt haar energie niet aan elk klein onrecht of elke verkeerde blik. Ze spaart haar kracht voor de momenten die er werkelijk toe doen.
Wanneer ze handelt, doet ze dat niet uit impuls, maar vanuit helderheid. Met vastberadenheid, precisie en onweerstaanbare kracht.
Vergis je niet: stilte is geen overgave.
De stilste vrouw in de kamer is vaak degene die het meeste begrijpt van wat er gaande is.
In een wereld waarin iedereen schreeuwt om gehoord te worden, is haar stilte revolutionair.
In een tijd waarin reacties vluchtig zijn, is haar geduld zeldzaam.
In een samenleving die snelle meningen waardeert, kiest zij ervoor om te observeren, te voelen en te wachten.
En als haar moment komt?
Dan spreekt zij — niet met woorden, maar met acties die alles overstijgen wat ooit werd gezegd.
Stilte is haar kracht. Haar kompas. Haar overwinning.
Soms word je niet bekeken zoals je werkelijk bent,
maar zoals de ander is.
Ieder mens kijkt door zijn eigen lens: gevormd door ervaringen, overtuigingen, angsten en verlangens.
En soms leidt dat ertoe dat je verkeerd wordt begrepen, of erger nog: dat mensen je woorden, je kracht of je kwetsbaarheid gaan verdraaien naar hun eigen verhaal.
Ik denk terug aan iemand uit mijn verleden.
Ik schreef ooit een kwetsbare post over zelfreflectie, vanuit kracht en bewustzijn.
Voor mij voelde het als een moment van pure helderheid.
Toch kreeg ik niet veel later een berichtje: “Gaat het wel met je?”
Niet uit echte betrokkenheid, maar eerder met een toon die insinueerde dat ik “in de knoop” zou zitten.
Ik voelde het meteen.
Ze las mijn woorden niet met haar hart, maar door de bril van haar eigen onopgeloste stukken.
Ze wílde me zien als iemand die het moeilijk had. Misschien omdat het haarzelf meer geruststelde,
of omdat echte kwetsbaarheid haar ongemakkelijk maakte.
Deze reactie was voor mij de perfecte indicatie dat ze mij niet écht kende.
Ze had mijn energie niet gevoeld, mijn kracht niet begrepen, en zag niet wat er achter mijn woorden schuilging. Ze zag enkel haar eigen reflectie.
En weet je?
Dat is oké.
Ik heb geleerd om trouw te blijven aan mijn hart,
ook wanneer anderen mijn woorden verkeerd lezen.
Ik heb geleerd dat mijn boodschap haar kracht niet verliest,
omdat iemand anders een andere bril draagt.
Je zult voor de één inspirerend zijn, voor de ander te veel.
Voor de één een bron van licht, voor de ander een trigger.
En dat zegt alles over hun reis.
Niet over de jouwe.
Dus blijf jij maar delen vanuit jouw hart.
Blijf leven in jouw waarheid.
De juiste mensen zullen je niet alleen begrijpen, ze zullen je herkennen.
Want wie zichzelf écht ziet,
herkent ook het licht in een ander..✨
Niet strijden met onbewuste wonden: waarom discussies soms zinloos zijn
Gisteren las ik een uitspraak die me diep raakte. In het boek “Volwassen worden voor volwassenen” stond:
“Maak nooit ruzie met domme mensen, ze verlagen je naar hun niveau en verslaan je vervolgens met hun ervaring.”
Op het eerste zicht zou je kunnen denken dat het hier gaat over intelligentie. Maar meteen voelde ik: dit gaat niet over IQ. Dit gaat over iets veel diepers.
Het gaat over het niveau van bewustzijn. Over de wonden die iemand met zich meedraagt, wonden die niet gezien of geheeld zijn, en van waaruit ze (vaak onbewust) reageren.
Wanneer iemand leeft vanuit pijn die nooit is aangeraakt, wordt die pijn een soort bril waardoor alles wordt bekeken.
Beschermen, aanvallen, schuld geven, verdraaien, onbegrip… het zijn allemaal mechanismen om die pijn niet te hoeven voelen.
En in die patronen zijn deze mensen vaak zó geoefend, dat ze er een soort ‘ervaring’ in hebben opgebouwd. Ze weten precies hoe ze kunnen reageren om je mee te trekken in hun strijd.
Als jij daarop reageert vanuit frustratie, rechtvaardigheidsgevoel of de behoefte om ‘gelijk’ te halen, laat je je zonder dat je het wilt meeslepen naar hun niveau: het niveau van pijn, verdediging, en misverstand.
En daar, op dat terrein, zijn zij sterker. Niet omdat ze sterker zijn in liefde, maar omdat ze sterker zijn in overleven.
De ware kracht ligt in het niet meegaan. In blijven zien wat er werkelijk gebeurt.
Het vraagt bewustzijn, mildheid en soms ook moed om niet te reageren. Om jezelf niet te verliezen in een strijd die je alleen maar verder wegbrengt van wie je werkelijk bent.
Kiezen om niet in te gaan op strijd is geen zwakte, het is een daad van kracht.
Het is zeggen: “Ik blijf bij mezelf. Ik kies liefde boven strijd. Bewustzijn boven gewoonte.”
Ik stel mezelf vandaag deze vraag, en misschien raakt hij ook iets in jou:
“Waar in mijn leven voel ik de uitnodiging om niet te strijden, maar te kiezen voor rust?”
Soms is de grootste overwinning niet degene die je behaalt door te winnen, maar degene die je behaalt door niet te hoeven vechten.
“Laat je niet naar beneden trekken door onbewuste wonden. Bewaak je licht en blijf staan in liefde.”
Ik hoorde Mell Robbins in een filmpje zeggen; “Je weet wanneer je niet bij de juiste persoon bent.” En ik voelde die zin tot in mijn buik. Want ja, dat is zo.
We wéten het.
Alleen… we luisteren er niet altijd naar.
Onze innerlijke stem. Dat zachte, vaak fluisterende gevoel vanbinnen. Het weet zoveel eerder dan ons hoofd wat klopt en wat niet. Het voelt het aan in kleine signalen, momenten van onrust, een subtiel ‘niet lekker gevoel’. Maar toch negeren we het veel te vaak. Waarom?
Ik kijk terug op mijn laatste relatie, nu 1,5 jaar geleden, en zie het nu glashelder. Mijn innerlijke stem had me meermaals gesignaleerd: “Dit is niet jouw persoon.” Maar ik luisterde niet. Ik duwde het weg, zocht verklaringen, hoopte dat het zou veranderen. Want hij was geen slechte man. Helemaal niet. En toch… niet mijn man.
Het gaat niet over oordelen. Niet over wie fout zat of wat er mis was.
Het gaat over wat voor mij klopt. En wat niet.
Waarom we die stem blijven negeren (veel te lang)
We blijven veel te vaak in situaties hangen die eigenlijk niet kloppen, en dat is geen toeval.
Het komt omdat we bang zijn.
👉🏻Bang om iemand pijn te doen.
👉🏻Bang voor het alleen zijn.
👉🏻Bang om te falen.
👉🏻Bang dat het misschien ‘niet beter wordt’.
We twijfelen aan onszelf:
“Misschien verwacht ik te veel?” of “Iedere relatie vraagt compromissen…”
En ja, relaties vragen inspanning, maar geen zelfverloochening.
We zijn ook geneigd om onze eigen noden te minimaliseren, zeker als we in het verleden geleerd hebben dat zorgen voor een ander belangrijker is dan voelen wat we zélf nodig hebben. En we hopen. Dat het betert. Dat we ons vergissen. Want toegeven dat het niet klopt, betekent ook rouwen. En loslaten.
Maar het uitstellen van die pijn maakt de uiteindelijke breuk alleen maar zwaarder. En elke keer we onze innerlijke stem negeren, raken we iets kwijt van onszelf.
Trouw blijven aan je waarden en noden
Wat ik nu pas écht zie: het gaat niet alleen om het volgen van je intuïtie, maar ook om trouw blijven aan je waarden. Aan wat voor jóu belangrijk is in een relatie. Want als je dat opzijzet, gaat het zich vroeg of laat wreken.
In één van mijn vroegere relaties bijvoorbeeld: hij hield niet van knuffelen of zoenen. Voor hem was dat geen noodzaak. Maar voor mij… is dat essentieel. Dat is geen detail. Dat is een basisbehoefte, een vorm van verbinding die ik nodig heb om me geliefd en veilig te voelen. Toch negeerde ik het. Dacht: “Het zal altijd wel iets zijn.” Maar nee. Dit was het ‘iets’.
We denken vaak dat het liefde is als we onze eigen noden opzijzetten voor de ander. Maar echte liefde begint bij jezelf. En als jij jezelf inlevert, verdwijnt er iets van jou uit de relatie, en dat voel je. Altijd.
Durven luisteren, ook als het pijn doet
Het is zo belangrijk dat we trouw blijven aan wie we zijn. Aan wat we nodig hebben om te kunnen bloeien in een relatie. Liefde is geen zelfopoffering. Liefde is eerlijk durven zijn, ook als dat betekent dat je erkent: deze relatie klopt niet voor mij.
En dat is geen mislukking.
Dat is zelfliefde.
Want je innerlijke stem weet het.
Altijd al. De vraag is alleen: durf jij te luisteren?
“Je innerlijke stem zal nooit schreeuwen,
maar ze zal blijven spreken,
tot jij besluit te luisteren.”
