Ook ik zette vaak een poker-face op, terwijl mijn hart aan het bloeden was.
Waarom we dat doen?
Omdat voelen soms te veel is. Omdat we onszelf aangeleerd hebben om sterk te zijn. Omdat we denken dat ‘normaal’ zijn betekent: niet breken, niet klagen, gewoon doorgaan.
Zolang ik me kan herinneren voelde ik me anders.
Te veel.
Te gevoelig.
Te chaotisch.
Te emotioneel.
Te snel afgeleid.
Te intens.
En ik begon te geloven dat ik niet normaal was.
Wat ik niet wist, was dat mijn brein gewoon anders werkte.
Dat ADHD geen zwakte is, maar een andere bedrading.
Wat me sloopte, was niet de ADHD zelf — het was het niet-weten, het jarenlang aanpassen, het zoeken naar mezelf in een wereld die me telkens spiegelde: jij bent verkeerd.
Zonder het te beseffen liep ik leeg. Ik raakte op.
En toch bleef ik doorgaan.
Voor mijn kinderen. Voor mijn omgeving.
Altijd sterk. Altijd klaarstaan.
Tot het niet meer ging. Tot ik zelf even niet meer wist of ik er nog kon zijn.
Maar ik bleef.
Voor hen. Voor mijn dochters.
Mijn ankers. Mijn spiegels. Mijn kracht.
Mijn coach was in die periode mijn rots.
Haar woorden zullen me voor altijd bijblijven:
“Het maakt niet uit in welke staat van zijn je bent. Jouw dochters hebben hun mama nodig.”
Ze hielpen me geloven dat ik goed genoeg was. Ook in mijn donker.
Ze herinnerden me eraan dat ik mocht bestaan. Gewoon zoals ik ben.
Ik deed het innerlijke werk.
Ik ging door oude pijn heen.
Ik leerde anders kijken naar mezelf, mijn brein, mijn verhaal.
En er was nóg iets wat me kracht gaf:
Vriendinnen.
Niet zomaar kennissen. Maar vrouwen die me écht zien.
Die met me lachen, huilen, dansen, luisteren — zonder oordeel.
Dit weekend voelde ik het opnieuw.
Hoe helend het is om gedragen te worden.
Hoe bijzonder het is om jezelf te mogen zijn, ook in je gekke buien, je kwetsbaarheid, je kracht.
Ware vriendschap is een spiegel die liefde terugkaatst, precies zoals je bent.
En toen gebeurde het.
Deze week zag ik het.
De glinstering was er terug.
Niet tijdens een groot moment. Geen grote overwinning.
Maar op een eenvoudige foto.
Samen met mijn jongste dochter.
Eén blik. Eén sprankeling in mijn ogen.
En ik wist: ik ben terug.
Niet de oude ik.
Maar de échte ik.
De vrouw die niet langer haar waarde laat afhangen van perfectie.
De mama die durft voelen, en daardoor ook echt aanwezig kan zijn.
De vrouw die haar waarheid spreekt, ook al is dat niet altijd makkelijk.
De vrouw die kiest om zichzelf niet langer te verstoppen.
Ik ben niet gebroken. Ik ben aan het ontwaken.
“Misschien zie jij het nu nog niet. Maar de glinstering zit er nog. Je hoeft haar alleen weer toe te laten.”
“Het was zwaar, maar ik ben ‘eindelijk’ aan het thuiskomen in mezelf.”
– stap voor stap –
Soms zijn het de dingen die je hart breken,
die uiteindelijk je blik helder maken.
Mijn relatiebreuk, ruim 1,5 jaar geleden, brak iets in mij open.
Hij zei dat hij er niet meer in geloofde.
Niet na de zoveelste struggle waar we tegenaan liepen,
waarin ik opnieuw heftig en overweldigd reageerde.
En dat deed pijn.
Verschrikkelijk veel pijn.
Maar diep vanbinnen voelde ik ook:
het licht viel op mij.
Er was iets in mij dat steeds meespeelde,
iets wat ik zelf niet begreep, maar waarvan ik voelde dat het groter was dan ik.
Ik besloot het niet langer te negeren.
Ik wilde weten wát er onder de oppervlakte speelde.
En deze keer wilde ik niet meteen weer in iets nieuws stappen,
zoals ik misschien vroeger wel had gedaan.
Ik voelde: eerst moet ik mezelf helder krijgen.
Zoals ze zeggen:
dezelfde lessen blijven zich aandienen totdat je begrijpt wat er écht speelt.
En door een intens innerlijk proces kwam de waarheid boven:
ADHD was de onderliggende laag.
Al die jaren had het mijn manier van voelen, reageren en verbinden beïnvloed,
zonder dat ik het wist.
Die ontdekking veranderde mijn blik,
op mezelf, op het verleden,
op waarom dingen liepen zoals ze liepen.
En nee, het is geen verwijt naar hem.
Ook voor hem moet het niet makkelijk zijn geweest.
We liepen vast, allebei, elk vanuit onze eigen onbewuste delen.
Wat mijn hart brak, heeft uiteindelijk mijn zicht verhelderd.
En precies dáár begon mijn heling.
Mijn reactie is nu verklaarbaar.
Wetende van mijn ADHD begrijp ik eindelijk waarom ik zo vaak overweldigd reageerde.
Wat vroeger aanvoelde als “te veel zijn” of “te emotioneel reageren”,
kan ik nu zien als een manier waarop mijn brein prikkels verwerkt.
Het geeft me zoveel mildheid naar mezelf.
En het helpt me om terug te kijken,
niet met schaamte,
maar met begrip.
Het was zwaar,
maar ik ben aan het thuiskomen in mezelf, stap voor stap.
En weet je?
Vandaag draag ik met trots mijn T-shirt met “Wonderwijf” erop.
Want ik bén het.
Niet omdat ik perfect ben,
maar omdat ik ben blijven kijken, blijven voelen, blijven groeien.
En dat maakt van elke vrouw die het aandurft om haar binnenwereld te verkennen,
een wonderwijf in de puurste zin van het woord.
“Alles komt goed, al weet je nog niet hoe…”
(Jaap Reesema)
⸻
#persoonlijkegroei #bewustwording #innerlijkereis #zelfinzicht #heling #adhdbijvrouwen #adhdinrelaties #traumabewustzijn #relatiegroei #levenmetadhd #zelfliefde #patronendoorbreken #emotionelegroei #zelfontwikkeling #rouwenenomarmen #krachtindebreuk #zichtopjezelf #ademruimte #authentiekl even #vrouwkracht #alleskomtgoed #thuiskomeninmezelf
Voor het meisje dat ooit dacht dat ze “moeilijk” was.
Voor de vrouw die zich eindeloos bleef aanpassen.
Voor wie zich keer op keer afvroeg:
“Wat is er toch mis met mij?”
Er is niets mis met je.
Je was niet lui.
Je was niet te veel.
Je was niet stuk.
Je hebt ADHD.
Maar niemand die het zag.
Bij meisjes blijft het vaak onopgemerkt —
verward met dromerig zijn,
te veel praten,
te gevoelig zijn,
te impulsief,
te enthousiast,
te verwarrend.
Maar wat het écht is…
is een zenuwstelsel dat anders werkt.
Voor méér.
Meer voelen.
Meer vergeten.
Meer overweldigd zijn.
En ook:
Meer creativiteit.
Meer intensiteit.
Meer briljantheid.
ADHD is geen excuus, maar wel een verklaring
voor al hetgeen ik al jaren niet begreep aan mezelf.
Het heeft me jaren gekost om te zien wat ik nu eindelijk zie:
Dat mijn gevoeligheid geen zwakte is.
Dat mijn denken in sprongen geen gebrek is.
Dat mijn overweldiging vaak gewoon intens waarnemen is.
Ik leer nog elke dag.
Maar ik kijk mezelf nu aan met mildheid.
Meer en meer.
Met vallen en opstaan.
En ik weet nu:
Ik ben precies goed zoals ik ben.
Niet ondanks mijn ADHD.
Maar ook dankzij.
Ik hoef mezelf niet te repareren.
Ik hoef me alleen maar te herinneren wie ik in essentie ben..🤍
#ADHDbijVrouwen #Neurodiversiteit #AndersIsOokGoed #ZonderSchaamte #KwetsbaarheidIsKracht #MaskersAf
Een blog over de kracht van aanvaarding en het toelaten van je gevoelens
Soms botsen we in het leven op iets dat we liever niet willen voelen. Verdriet, angst, schaamte, boosheid… het zijn geen emoties die we spontaan verwelkomen. Vaak proberen we ze weg te duwen, te onderdrukken of er gewoon overheen te stappen. Maar wat gebeurt er dan?
Ik heb geleerd, en blijf het telkens opnieuw ontdekken, dat alles wat ik probeer te vermijden, uiteindelijk alleen maar luider wordt. Alsof het eerst zachtjes op de deur klopt… en als ik niet open, steeds harder.
Tot ik wél open. Tot ik durf te kijken.
Recentelijk kwam ik op zo’n moment. Ik voelde me overspoeld door een oude pijn waarvan ik dacht dat ik ze allang verwerkt had. Mijn eerste reflex? Afleiding zoeken. Doorgaan. Het gevoel rationaliseren. Maar mijn lichaam fluisterde iets anders. “Sta stil. Voel. Wees zacht.”
En dus deed ik dat.
Ik ging zitten, legde mijn hand op mijn hart, haalde diep adem en zei zacht: “Kom maar. Ik ben er.”
Op dat moment voelde ik iets in mij ontspannen. Alsof dat deel van mij, dat zo lang gevochten had, eindelijk mocht landen. Niet omdat het opgelost moest worden, maar gewoon omdat het er mocht zijn.
Die dag kwam ik woorden tegen die niet toevallig op mijn pad verschenen. Ze brachten zoveel helderheid. Een prachtig voorbeeld van hoe het universum telkens weer meewerkt.
Ik schreef ze neer in mijn journal, omdat ze me diep raakten:
Wat je weerstaat, blijft bestaan.
Wat je accepteert, lost op.
Wat je ontwijkt, beheerst je.
Wat je onder ogen ziet, bevrijdt je.
Wat je ontkent, bepaalt je.
Wat je omarmt, transformeert je.
Wat je onderdrukt, ettert.
Wat je uitdrukt, heelt.
Wat je weerstaat, bouwt muren.
Wat je verwelkomt, opent deuren.
We denken vaak dat kwetsbaarheid ons zwakker maakt. Maar wat als het net onze kracht is? Wat als voelen geen gevaar is, maar een wegwijzer? Wat als de dingen die we het meest vrezen, eigenlijk deuren zijn naar iets veel diepers?
Vandaag nodig ik je uit om één emotie, gedachte of situatie die je liever vermijdt, eens te verwelkomen. Niet om het op te lossen. Niet om het weg te krijgen. Maar gewoon, om erbij te zijn. In zachtheid. In liefde. In vertrouwen.
Want wat je verwelkomt, opent deuren.
Misschien opent het wel net de deur naar jezelf.
“Liefde is niet alleen de zonneschijn, maar ook samen door de storm durven gaan.”
De manier waarop ik naar liefde kijk, is de afgelopen jaren sterk veranderd. Sinds ik anderhalf jaar geleden opnieuw single werd, ben ik met een heel andere bril gaan kijken naar mijn vroegere relaties. Niet meer met verwijt, maar met inzicht. Ik zie nu helder wat er speelde, wat mij triggerde, en vooral: wat ik de volgende keer anders wil doen. Waar ik vroeger vooral zocht naar veiligheid en bevestiging, zie ik nu iets veel groters: liefde als een groeipad. Een spiegel. En misschien wel de krachtigste leerweg die er bestaat.
Wanneer je een partner ontmoet, gebeurt er iets magisch. Je voelt je aangetrokken tot de mooie kanten van elkaar, de verbinding, de herkenning, het licht. Maar tegelijkertijd haalt liefde ook je diepste kwetsbaarheid naar boven. De pijn die je misschien al jaren met je meedraagt. Onverwerkte stukken. Oude overtuigingen. En precies daar zit de uitnodiging.
Zoals Gabor Maté het treffend zegt: verliefdheid laat je niet alleen de ander ontmoeten, maar ook jezelf, in je mooiste én pijnlijkste vorm. En dat is niet iets wat fout gaat, maar iets wat klopt. Want we zoeken in de liefde vaak wat we vroeger tekortgekomen zijn. En dus komen net die stukken in ons opnieuw naar boven.
Ik las ooit iets wat me is bijgebleven:
Mensen reizen de hele wereld rond op zoek naar een goeroe,
maar vergeten dat hun partner vaak de grootste goeroe is.
Hij of zij laat je zien waar je nog iets te helen hebt.
En dat is precies waar de relatie begint.
Het single-zijn gaf me de ruimte om naar binnen te keren, om te voelen: wat gebeurde er eigenlijk echt in die relaties? En ik zie nu dingen die ik toen niet kon zien. Dat ik soms mijn eigen pijn op de ander projecteerde. Dat ik in de aanval ging terwijl ik eigenlijk alleen maar bang was. En dat ik mezelf soms vergat in mijn verlangen naar verbinding. Maar ik neem dat mezelf niet kwalijk, het was nodig om dit te kunnen leren. En ik weet nu: in een volgende relatie wil ik het anders doen. Bewuster. Zachter. Vollediger aanwezig, bij mezelf én bij de ander.
Ik begrijp mijn laatste relatie die 1,5 jaar geleden stopte, nu ook beter waarom we elkaar verschillende keren loslieten en toch weer opzochten. Steeds opnieuw om de euforie van de verliefdheid te herbeleven — het licht, de herkenning, het verlangen. Maar telkens, na een maand of negen, kwamen we weer in dat befaamde gat terecht. Het moment waarop de liefde niet langer alleen een gevoel was, maar een uitnodiging werd tot echte verbinding. Een schakel naar dieper contact. Alleen waren we daar toen nog niet klaar voor. Of dachten we dat althans.
Ik heb zelf ervaren hoe makkelijk het is om de pijn te projecteren op de ander. Om bij conflict meteen de aanval in te gaan. Maar ik zie nu: dat wat me het meest raakte, raakte iets ouds in mij. En op het moment dat ik de moed vond om dat te erkennen, begon er iets te veranderen.
Ik herinner me ook nog een moment in mijn laatste relatie waarop ik tegen hem zei:
“Ik zal me altijd afvragen hoe het tussen ons geweest zou zijn
als ik al mijn stukken had aangekeken.”
Hij begreep me niet.
En ik kon het toen ook niet beter uitleggen.
Maar wat ik voelde, was dat het niet om schuld ging,
maar om de gemiste kans om samen te groeien.
Want relaties zijn geen sprookjes.
Ze vragen werk. Toewijding. Bewustzijn.
En vooral: bereidheid.
De bereidheid om samen de stormen te trotseren.
Niet tegen elkaar te vechten,
maar samen tegenover het probleem te gaan staan.
Ik hoorde ooit:
“Als je samen de zwaarste stormen overleeft, slaag je in je relatie.”
En dat geloof ik ten diepste.
Maar soms is slechts één van de twee bereid om die weg te gaan.
En dan vraagt liefde iets anders.
Dan vraagt ze om los te laten.
Niet uit hardheid, maar uit respect.
Omdat jij voelt dat je wilt groeien,
en de ander (nog) niet mee wil of kan.
Je kunt niemand dwingen om te kijken naar zijn of haar pijn.
En je kunt het proces van de ander niet versnellen.
Maar je kunt wél kiezen om trouw te blijven aan jouw pad.
Wat ik nu meeneem,
en wat ik ook hoop mee te nemen in een nieuwe relatie, is dit:
Als mijn partner geraakt wordt, wil ik kunnen blijven.
Niet aanvallen, maar luisteren.
Niet oordelen, maar voelen:
dit gaat misschien niet over mij, maar over een oud stuk in hem.
En gewoon zeggen: ik ben hier.
Liefde is geen eindstation.
Het is een weg van samen groeien,
samen kijken,
samen helen.
En soms…
is liefde ook de moed om alleen verder te gaan.
Want ook dat is liefde..♥️
