Welkom bij Addmyway
Jouw pad
Jouw tempo
Jouw kracht
Wie ben ik?
Welkom bij Addmyway
Jouw pad~ Jouw tempo~Jouw kracht.
Hey, mijn naam is Cindy, en ik ben mama van drie prachtige dochters—een engel en twee bengels.
Mijn eigen reis met ADHD, die ik op latere leeftijd heb ontdekt, heeft me diepgaand geïnspireerd en me geleid naar een passie voor het begeleiden van anderen op hun weg naar persoonlijke groei en zelfontdekking.
Het verlies van mijn eerste dochter heeft de weg naar zelfontwikkeling alleen maar sterker gemaakt.
Het heeft me op een andere manier doen kijken naar het leven, en de drang om anderen te helpen na mijn proces werd steeds groter.
Ik ben me hierin gaan bijscholen, maar uiteindelijk was het leven mijn beste, maar ook zwaarste examen.
Een examen waar ik durf te zeggen geslaagd in te zijn.
Heling begint op het moment dat je stopt met het zoeken naar liefde en goedkeuring buiten jezelf, en dat je leert deze van binnenuit te halen.
Naarmate ik meer heelde, werd duidelijk dat aandacht niet hetzelfde is als liefde, gehechtheid geen echte verbinding betekent, en afhankelijkheid niet gelijkstaat aan steun.
Bij ADDmyway draait alles om het vinden van jouw eigen weg.
ADHD is geen obstakel, maar een uniek onderdeel van wie je bent.
Iedereen met ADHD heeft zijn eigen manier om de wereld te ervaren en een eigen pad om te bewandelen. Ik geloof dat er geen universele oplossing is, maar wel een persoonlijke aanpak die past bij wie jij bent.
ADDmyway is een plek waar je inspiratie vindt, tools ontdekt en verhalen leest die je helpen navigeren door het leven met ADHD.
Hier deel ik mijn reis, inzichten en praktische middelen om je te ondersteunen.
Het is mijn missie om jou te inspireren om je unieke talenten te omarmen, uitdagingen te overwinnen en jouw eigen koers te bepalen. Dit is jouw plek om te ontdekken, te groeien en volledig jezelf te zijn. ADDmyway, op jouw manier.
Bewustwording en zelfacceptatie staan voor mij centraal in persoonlijke groei.
Daarom begeleid ik anderen bij het omgaan met rouw, het vinden van zelfliefde en het ontdekken van hun ware kracht.
Met een creatieve benadering geloof ik dat kunst en expressie krachtige middelen zijn om emoties te verwerken en dieper inzicht in jezelf te krijgen.
“Heling is een proces dat we samen kunnen doorlopen.
Laten we elkaar inspireren en ondersteunen terwijl we onze unieke wegen naar groei bewandelen.”
Je Gedachten Zijn Krachtig – Groeien met ADD
Sinds ik op latere leeftijd ontdekte dat ik ADHD heb – een inzicht dat voortkwam uit de spiegeling van mijn dochter – is er veel veranderd.
Niet alleen voor mezelf, maar ook in mijn relatie met haar.
Waar ik voorheen vaak gefrustreerd en soms boos kon worden, begrijp ik nu veel beter waar die gevoelens vandaan kwamen.
Het bleek dat die boosheid eigenlijk naar mezelf gericht was, omdat ik worstelde met uitdagingen die ik nog niet volledig begreep.
Nu ik weet dat zowel mijn dochter als ik ADHD hebben, is onze band sterker geworden.
We begrijpen elkaar op een dieper niveau en hebben samen geleerd om milder en geduldiger te zijn, zowel naar onszelf als naar elkaar.
Die zelfkennis heeft ervoor gezorgd dat we minder snel in frustratie vervallen en meer ruimte hebben voor begrip en compassie.
Dit inzicht neem ik mee in mijn coaching.
Ik weet nu hoe belangrijk het is om je gedachten bewust om te buigen.
Gedachten als “Ik ben een puinhoop” of “Ik kan dit niet” kunnen je vastzetten, maar door je innerlijke dialoog te veranderen, kun je ruimte creëren voor groei en positiviteit. Zelf heb ik geleerd om niet langer zo streng te zijn voor mezelf, en dat is iets wat ik ook jou wil meegeven.
Als coach/therapeut wil ik anderen helpen om diezelfde verschuiving in mindset te ervaren.
Of je nu zelf ADHD hebt, of een kind hebt dat ermee worstelt, ik sta naast je om je te ondersteunen.
De reis naar meer zelfinzicht en acceptatie kan soms uitdagend zijn, maar ik geloof dat we samen kunnen werken aan een krachtigere en positievere toekomst.
Ik zie ADHD niet als een beperking, het is een andere vorm van kracht.
Ik heb ADHD omgezet als mijn GROOTSTE kracht, en ik wil jou helpen dat ook te doen.
We navigeren door het leven met ADHD, stap voor stap op jouw unieke manier!
Recent Blog Posts
Sub headline. Please replace with the text you'd like.
Bizar hoe iets zo hard in je gedachten kan blijven hangen.
Hoe beelden en klanken die niet van jou zijn, tóch door je heen snijden.
De foto’s, de filmpjes… ze gaan door merg en been.
Elf dagen eerder stond hij daar nog, vol geluk, hand in hand met zijn grote liefde.
Zijn ogen glinsterend, haar jurk stralend wit.
Hun belofte galmde door de kerk, met woorden van eeuwige trouw.
En dan, veertien dagen later,
diezelfde kerk…
maar dit keer gevuld met stilte, tranen en afscheid.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hen. Aan Diogo en zijn gezin.
Aan de liefde die zij samen deelden — een liefde waar velen van dromen.
Een liefde die al bloeide vanaf hun tienerjaren, die groeide in trouw, overvloed en geluk.
En toch werd dat leven, die toekomst, in één oogwenk en veel te vroeg weggehaald.
En niet alleen hij, maar ook zijn broer.
Twee ouders die op één dag hun beide zonen verliezen.
Hun enige kinderen.
Een verlies waarvoor geen woorden bestaan.
Een hart dat nooit meer volledig zal worden.
Want hoe leef je verder met lege armen, als je wereld in één seconde instort?
Dat raakt mij diep.
Niet alleen omdat het nieuws van Diogo me raakte,
maar omdat het verhaal van hen mij iets vertelt over de kracht van liefde en rouw,
en hoe ze geen grenzen kennen.
Hoe iemand die je niet kent zo dichtbij kan zijn.
Overal verschijnen nu filmpjes, foto’s, herinneringen aan die mooie tijd.
Voor zijn vrouw en gezin moet het verschrikkelijk zijn —
telkens weer geconfronteerd worden met wat er niet meer is.
Ik herken dat,
want ook ik heb het meegemaakt:
ik kon lange tijd geen foto’s van mijn dochter aankijken,
omdat het nog meer pijn deed.
Pijn om te zien wat er fysiek niet meer is.
Maar toch blijft die liefde stromen.
Want rouw is niets anders dan liefde die een weg zoekt naar wat fysiek weg is.
Het is het hart dat weigert te zwijgen, ook al is de stem verstomd.
En die liefde reikt verder dan het tastbare.
Het gaat niet alleen over wat hier is en wat is gegaan,
maar over wat blijft bestaan — in herinneringen, in harten, in zielen.
Ik geloof dat zulke levens, zo intens en zo kort, niet zomaar toevallig zijn.
Dat ze op zielsniveau zijn gekozen.
Dat Diogo’s ziel deze tijd hier bewust koos,
ook al begrijp ik als mens het onrecht en het verdriet daar niet bij.
De eerste fase van rouw is rauw, hard, pijnlijk.
Het overleven in een waas van verdriet.
Daarna komt die tweede laag: de woede, het onbegrip,
het verlangen om het onmogelijke te begrijpen.
“Waarom heb je ons in de steek gelaten? Waarom die risico’s?”
Het is het menselijke hart dat schreeuwt in liefde en pijn.
Toch is het diezelfde liefde die ook de kracht geeft om te blijven dragen,
te blijven voelen, te blijven herinneren.
En ja, zulke dingen gebeuren elke dag.
Niet alleen bij mensen met een bekend gezicht of een voetbalcarrière.
Er zijn zoveel stille verhalen,
waar geen camera op gericht staat,
maar waar het verdriet net zo diep snijdt.
Die mensen verdienen evenveel ruimte, troost en erkenning.
Want rouw kent geen status.
En liefde is altijd universeel.
Laat dit bekende verhaal ons wakker schudden.
Laat het ons eraan herinneren hoe snel het kan keren.
Hoe alles wat zeker lijkt, in één moment kan kantelen.
En hoe belangrijk het is om liefde niet uit te stellen.
Om te koesteren wat we hebben, nu, vandaag.
Misschien is dat de diepste troost in het midden van verlies:
dat liefde blijft stromen,
zelfs als het lichaam weg is.
En in die stroming mogen wij elkaar vasthouden,
voelen en herinneren.
❤️
Dat is geen eis. Dat is zelfrespect.
Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik mezelf niet begreep.
Waarin ik uitviel tegen mensen van wie ik hield, impulsief reageerde, kortaf was — en het achteraf niet kon verklaren.
Dan kwam het schuldgevoel. De zelfverwijten.
De overtuiging: “Ik moet harder mijn best doen. Rustiger blijven. Gewoon normaal doen.”
In mijn vorige relatie werd dit patroon pijnlijk zichtbaar.
Wat ik zelf niet begreep, kon hij al helemaal niet plaatsen.
Op momenten dat ik het moeilijk had, wanneer ik overprikkeld raakte of vastzat in mijn emoties, trok hij zich terug.
Hij zei op een bepaald moment:
“Dit is een afbreuk van mijn liefde voor jou.”
En op dat moment voelde ik dat het einde nabij was..
En ik weet nog hoe hard die woorden binnenkwamen.
Alsof mijn hele zijn werd gereduceerd tot die momenten waarop ik het even niet aankon.
Alsof ik, net op de momenten waarop ik liefde het hardst nodig had, er geen recht meer op had.
Pas later kwam het inzicht.
De ontdekking van mijn ADHD.
En daarmee: een waterval aan herkenning, verdriet, opluchting, mildheid.
Plots begreep ik waarom ik zo vaak overweldigd raakte.
Waarom mijn hoofd soms overliep, waarom mijn zenuwstelsel altijd ‘aan’ stond.
Waarom ik controle zocht in kleine dingen, waarom ik soms scherp reageerde uit onmacht —
niet uit onwil.
Het was alsof ik eindelijk mezelf begon te begrijpen,
voor het eerst in mijn leven écht begon te zien waar ik al die tijd had geworsteld zonder woorden.
Ik kijk nu terug met mildheid.
Naar mezelf.
En ook naar hem.
We deden allebei wat we konden, met wat we wisten op dat moment.
Maar ik besef nu ook:
liefde mag niet afhangen van perfectie.
Liefde mag niet verdwijnen wanneer iemand worstelt.
Liefde is blijven.
Liefde is zien.
Liefde is samen door de storm kunnen, zonder meteen te oordelen of weg te lopen.
De voorbije anderhalf jaar heb ik bewust geen nieuwe relatie aangegaan.
Wel ben ik af en toe op een datingsite geweest, op zoek naar verbinding, maar telkens voelde het niet kloppend.
Het voelde alsof ik mezelf nog niet helemaal had teruggevonden, alsof ik eerst ruimte moest maken voor mezelf, voor mijn verhaal, voor mijn heling.
Niet omdat ik niet verlangde naar liefde, maar omdat ik wilde verbinden vanuit heelheid, niet vanuit leegte.
Ik wilde alles wat was gebeurd een plek geven.
Eerlijk kijken.
Verwerken.
Ademruimte creëren.
Niet om mezelf te verbeteren,
maar om mezelf te begrijpen.
Zodat ik niet vanuit gemis verbind,
maar vanuit heelheid.
En nu…
voel ik hoe mijn hart stilletjes terug open gaat.
Voor liefde die zacht is.
Die écht is.
Die niet enkel bij me blijft als ik straal,
maar ook als ik worstel.
Want wat ik vroeger zag als een tekort in mezelf,
zie ik nu als een deel van mijn kracht.
Een kracht die nog zachtheid leert,
maar niet langer hoeft te vechten.
Ik wil iemand die van mij houdt —
niet alleen als ik straal, maar ook als ik worstel.
Dat is geen eis.
Dat is zelfrespect.
En ik geef het voortaan eerst aan mezelf.
⸻
🌀 Heb jij dit ook ooit gevoeld?
Dat net op je kwetsbaarste momenten de liefde je ontglipte?
Of dat je jezelf pas echt begon te begrijpen toen het al foutgelopen was?
Weet dan: het is nooit te laat om zachter te worden voor jezelf.
En het is nooit fout om te verlangen naar liefde die écht blijft.
Lange tijd dacht ik dat mijn geluk verbonden was aan het geluk van anderen. Dat als de mensen om mij heen zich goed voelden, ik me ook goed zou voelen. Misschien herken je dat. Je probeert het iedereen naar de zin te maken, je buigt, je plooit, je cijfert jezelf weg… omdat je denkt dat het zo hoort. Omdat je misschien bang bent om afgewezen te worden als je voor jezelf kiest.
Maar weet je wat ik leerde?
Het werkt niet.
Want wat er dan gebeurt, is dat je jezelf verliest. Je raakt verwijderd van je eigen kern. Je voelt je leeg, uitgeput. Je merkt dat je grenzen steeds vager worden, dat je je verliest in de behoeften van anderen.
Tot ik op een dag deze woorden las:
“Het is niet jouw taak om anderen gelukkig te maken. Jouw taak is om jezelf in balans te houden.”
Die zin kwam binnen. Keihard. Maar precies op het juiste moment. Want het bracht me terug bij wat ik ergens diep vanbinnen allang wist: als ik niet voor mezelf kies, heeft niemand daar iets aan. Mijn kinderen niet. Mijn vrienden niet. Niemand.
Als mama wil ik natuurlijk niets liever dan dat mijn dochters gelukkig zijn. Maar het enige wat ik écht kan doen, is zelf gelukkig zijn. Dat is het ingrediënt dat ik hen kan geven. Want ook al ben ik hun mama, ik heb niet het vermogen om ze gelukkig te maken. Wat ik bovenal kan doen, is het voorbeeld geven. Door te kiezen voor mijn eigen geluk en balans, laat ik hen zien dat ze dat ook voor zichzelf mogen doen.
Geluk is een innerlijk werk.
En weet je wat het mooie is? Wanneer jij de keuze maakt om voor jezelf te zorgen, om in balans te blijven — zelfs als dat betekent dat je soms ‘nee’ moet zeggen of mensen teleurstelt — dan ontstaat er een ander soort energie om je heen. Eerlijk, zuiver, krachtig.
Dan worden de mensen om je heen niet gelukkig door jou, maar met jou.
Het verschil? Het eerste kost je energie. Het tweede geeft energie.
Ik heb het echt moeten leren. Zeker als gevoelig mens, als vrouw, als moeder, als iemand die jarenlang haar eigen behoeften onderaan het lijstje zette. Maar het leven bracht me steeds opnieuw terug naar deze les:
Kies jezelf. Niet tegen de ander, maar vóór jezelf.
Want jouw balans is het fundament voor alles wat je in je leven wilt bouwen. Liefde. Vriendschappen. Werk. Dromen. Alles begint bij hoe jij je voelt.
Dus vanaf nu mag je die druk loslaten. Jij hoeft het geluk van een ander niet te dragen.
Het enige wat jij hoeft te doen, is elke dag opnieuw jezelf afvragen:
Wat heb ík nu nodig?
En vanuit daar handelen. Mild. Krachtig. In balans.
Dat is niet egoïstisch. Dat is liefde.
—
Mooie reminder voor vandaag:
✨ Het is niet jouw taak om anderen gelukkig te maken. Jouw taak is om jezelf in balans te houden. ✨
Hoe mijn dochter me de spiegel voorhield: Mijn ontdekking van ADD op mijn 46ste!